آدم‌کشان جای‌گزین - the replacement killers

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : برادگری و برنی بریل‌استاین
کارگردان : آنتوان فوکوآ
فیلمنامه‌نویس : کن سانزل
فیلمبردار : پیتر لیونز کالیستر
آهنگساز(موسیقی متن) : هاری گرگسن ویلیامز
هنرپیشگان : چو یون فات، میرا سوروینو، مایکل روکر، کنت تسانگ، یورگن پورچنو، تیل شوایگر و دانی ترخو.
نوع فیلم : رنگی، ۸۷ دقیقه.


̎جان‌لی̎ (یون‌فات) مهاجر چینی، در گذشته قاتل حرفه‌ای خشن و بی‌رحمی بوده است. این گذشته برای خودش، پشیمانی به بار آورده ولی در عین حال، از او یک قاتل ایده‌آل ساخته است. ̎لی̎ در برابر امنیت و سلامت خانواده‌اش، مجبور می‌شود با ̎ترنس وای̎ (تسانگ)، یکی از سردسته‌های مافیای چینی همکاری کند که انتظار دارد ̎لی̎ در آخرین لحظه و در حالی که پسرک را پیش رو دارد، ترجیح می‌دهد خشم مرگبار ̎وای̎ را به جان بخرد تا آن که بچه را بکشد. این سرپیچی از مأموریت نه تنها زندگی خودش را به‌خطر می‌اندازد بلکه زندگی مادر خواهرش را در شانگ‌های نیز در معرض خطر قرار می‌دهد. او که تصمیم گرفته به چین باز گردد، به دیدار ̎مگ کابرن̎ (سوروینو)، متخصص جعل اسناد می‌رود تا گذرنامه‌ای تقلبی از او بگیرد. اما در عوض با ارتشی از آدم‌کشان ̎وای̎ روبه‌رو می‌شود و تعقیب و گریز و زدوخوردی شدید و طولانی در پی می‌آید...
● در اوج قدرت‌نمائی و حضور پررنگ آسیائی‌ها و به‌ویژه دست اندر کاران سینمای رزمی در دل هالیوود، جان وو این امکان را می‌یابد که در کنار کارگردانی، در چند پروژهٔ اکشن رزمی متفاوت دیگر هم به‌عنوان تهیه کنندهٔ اجرائی کار کند که حاصل این یکی به کارگردانی فوکوآ ـ شاخص‌تر از بقیه است. در واقع آدم‌کشان جای‌گزین حاصل دو نوع نگاه است. نگاه اول از وو می‌آید که گاه حتی مستقیماً رد پایش را در برخی صحنه‌ها ـ مثل صحنهٔ رویاروئی چهره به چهره بر پل هوائی پایان فیلم ـ می‌توان دید و نگاه دوم متعلق به فوکوآ است که از دنیای ویدئو کلیپ می‌آید و برای همین، نوع تدوین (جی کاسیدی) و موسیقی کار را کاملاً در اختیار خودش گرفته است. تدوین پرضرب با موسیقی آرامی که تمی هندی را در پس زمینه‌اش دارد، حاصل نوع نگاه فوکوآست. فیلم یک بازیگر هنگ‌کنگی متفاوت با همه هم‌وطنانش یعنی یون‌فات را به هالیوود معرفی می‌کند که استیل منحصر به فردش سبب می‌شود بعدتر در آثار شاخصی حضور پیدا کند و سوروینو پس از اسکاری که برای آفرودیت توانا (وودی آلن، ۱۹۹۵) گرفته در یک نقش پرتحرک تماشائی است.