انجین ۴۲۶ همی

در تاریخ ۲۳ فوریه ی ۱۹۶۴ سه دستگاه پلیموت مجهز به انجین HEMI و یک دستگاه دوج با موتور HEMI موفق شدند مقامهای اول تا چهارم مسابقات ۵۰۰ دیتونا را از ان خود کنند. این حیرت انگیزترین موفقیتی بود که مسابقات نسکار تا به حال به خود دیده بود. اوازه ی این موتور فوق العاده همچون شعله های اتش همه جا را فرا گرفته بود!
انجین ۴۲۶ HEMI نخستین انجین HEMI ساخت کرایسلر نبود ولی می توان ان را بهترین موتور این گروه نامید. اگرچه HEMIهای دهه ی پنجاه مختص خودروهای مسافرتی بودند در مقابل انجین ۴۲۶ HEMI ۱۹۶۴ به عنوان یک موتور مخصوص مسابقات شناخته می شد. هدف از ساخت این انجین پیروزی در مسابقات نسکار و نیز قهرمانی در مسابقات دراگ بود.
کمپانی کرایسلر قوانین مسابقات نسکار در مورد کمترین میزان تولید موتورهای مورد استفاده در مسابقات را رعایت کرده بود. به هر حال موتور ۴۲۶ HEMI مدلی بیش از اندازه موفق بود! و باعث مسخره شدن و استهزائ مسابقات می شد و نسکار نیز پای خود را عقب کشید. کمپانی کرایسلر به جای طراحی صدها موتور HEMI در سال، مجبور به ساخت هزاران موتور HEMI و ازمایش انها بر روی خودروهای در حال تولید بود. کرایسلر سرمایه و وقت زیادی برای توسعه ی موتورهای HEMI و موفقیت انها در نسکار صرف کرده بود. در نتیجه کمپانی، انجین HEMI را برای حضور در خیابانها اماده کرد.
مدل خیابانی HEMI در سال ۱۹۶۶ بر روی پلیموت بلودیر و دوج کرنت و چارجر عرضه شد. هر دو موتور عرضه شده بسیار شبیه به هم بودند.قالب ریزی اهن، میزان تنش قابل تحمل بلوک سیلندر و کورس و اندازه ی سیلندر هر دو مدل(به میزان ۳.۷۵*۴.۲۵ اینچ) خیابانی و RACE مشابه بود. میل لنگ فورج کاری شده و سختکاری شده برای هر دو مدل یکسان بود.همانند قطعات دیگری همچون پیستونهای با قابلیت تحمل فشار بالا، بلبرینگهای میانی دلکو، شاتونهای فورجکاری شده، سر سیلندرهای اهنی و تایپیتهای مکانیکی.
بزرگترین تفاوت بین مدل خیابانی و RACE در منیفولدهای هوا و دود بود. منیفولد هوا (یا با ترجمه ی تحت اللفظی منیفولد مکش) در مدل RACE استفاده شده در سالهای ۱۹۶۴ و ۱۹۶۵ از جنس الومینیم دو لایه و به صورت تکی چهار دهانه بود. HEMIهای مدل ۱۹۶۶ از یک منیفولد الومینیمی تکی چهار دهانه با مجرای تقسیم کننده ی هوا استفاده می کردند. برای مسابقات دراگ در سال ۱۹۶۴ از منیفولد دوبل چهاردهانه استفاده می کرد. برای سال ۱۹۶۵ نیز از منیفولد مشابهی استفاده می شد اما جنس ان از منیزیم بود و برای کم کردن هرچه بیشتر وزن موتور، از سرسیلندر الومینیمی استفاده می شد. منیفولدهای دود در مدل RACE به طور عادی از مدل هدر بودند که در انها از دو لوله ی ۱.۲ اینچی که به وسیله ی استیل روکش شده ویا به وسیله ی ورقهایی به سرسیلندر متصل میشدند. طول لوله ها بین سی تا چهل اینچ متفاوت بود.
در حالیکه مدلهای RACE از یک کاربراتور چهاردهانه استفاده می کردند، مدلهای خیابانی از دو کاربراتور چهار دهانه استفاده می کردند که به منیفولد هوای دو لایه ی الومینیمی متصل می شد. ضریب کمپرس به ۱۰.۲۵ به ۱ کاهش پیدا کرده بود و از سرسیلندرهای اهنی به جای الومینیمی استفاده شده بود. میزان زاویه میل سوپاپ برای هر دو منیفولد هوا و دود به میزان ۲۷۶ درجه بود که در مدلهای ۱۹۶۶ این زاویه به میزان ۳۲۸ درجه بود. میزان همپوشانی سوپاپ ها در مدل خیابانی ۵۲ درجه و در مدل RACE ۱۱۲ درجه بود. کورس حرکت سوپاپهای هوا و دود به ترتیب ۰.۴۸ و ۰.۴۶ اینچ بود. که در مقایسه در مدلهای RACE این مقدار برابر ۰.۵۶۵ اینچ برای هر دو سوپاپ دود و هوا بود. فنر سوپاپها در مدل خیابانی نرمتر شده بودند تا فرسودگی میل سوپاپ را کاهش دهند.از سوپاپهای مورد استفاده در مدل RACE در مدل خیابانی نیز استفاده شد.سوپاپ هوا دارای قطر ۲.۲۵ اینچ و سوپاپ دود دارای قطر ۱.۹۴ اینچ بود. با وجود تمامی این تغییرات مقدار قدرت و گشتاور تبلیغ شده ی مدلهای خیابانی در حد ۴۲۵ اسب بخار در دور موتور ۵۰۰۰ و گشتاور ۴۹۰ پاوندفوت در دور موتور ۴۰۰۰ باقی ماند. بسیاری از افراد ادعا می کردند که میزان قدرت تولیدی به عدد ۵۰۰ اسب بخار نزدیکتر بوده! انجین ۴۲۶ HEMI با اضافه پرداختی معدل ۱۱۰۰ دلار در بسایری از مدلهای تولیدی کرایسلر قابل نصب بود و به همراه یک گیرباکس چهار سرعته ی دستی یا یک گیرباکس اتوماتیک تورکفلایت ارائه می شد. به علاوه انجینهای HEMI به جای وارانتی پنج سال/۵۰۰۰۰ مایل با وارانتی یک سال/۱۲۰۰۰ مایل تحویل داده می شدند.این وارانتی در صورت استفاده از خودرو در شرایط سخت (همچون مسابقات دراگ) از درجه ی اعتبار ساقط می شد.
انجین ۴۲۶ HEMI در طول حیات خود تغییرات بی شماری را دریافت کرد. در سال ۱۹۶۸ این موتور با استفاده از یک میل سوپاپ با عمر بالا، فنر سوپاپهای جدید و تغییراتی که باعث کاهش مصرف سوخت می شد، مورد بازنگری قرار گرفت. قدرت ان نیزبه میزان ۴۲۵ اسب بخار بدون تغییر باقی ماند. در سال ۱۹۷۰ به جای تایپیتهای خشک قبلی از تایپیتهای هیدرولیکی استفاده شد. انجین ۴۲۶ HEMI تا اخرین سال تولید خود(۱۹۷۱) همچنان پرقدرت باقی ماند درحالیکه کمپانی موپار تا ان سال سایر انجینهای تولیدی خود را مورد بازنگری قرار داده بود.
● قدرت:
▪ ۱۹۶۶-۱۹۷۱: ۴۲۵ اسب بخار در دور موتور ۵۰۰۰ و گشتاور ۴۹۰ پاوندفوت در دور موتور ۴۰۰۰
● استفاده در مدلهای:
▪ ۱۹۶۶-۱۹۷۱ دوج چارجر
▪ ۱۹۶۸-۱۹۷۱ دوج سوپربی
▪ ۱۹۶۸-۱۹۷۱ پلیموت GTX
▪ ۱۹۶۸-۱۹۷۱ پلیموت رودرانر
▪ ۱۹۶۹ دوج دیتونا
▪ ۱۹۷۰ پلیموت سوپربرد
▪ ۱۹۷۰-۱۹۷۱ دوج چلنجر
▪ ۱۹۷۰-۱۹۷۱ پلیموت باراکودا
● مدلهای سفارش ویژه:
▪ ۱۹۶۸ دوج دارت
▪ ۱۹۶۷-۱۹۶۹ پلیموت کودا
● میزان تولید:
▪ ۱۰۰۰۰ دستگاه

نویسنده : حسین گیلکی

منبع : carx1