نصب امامت

هنگامی که پیامبر اعظم(ص) برای اولین بار حضرت علی(ع) را رهبر بعد از خود انتخاب کرد، جمعی از قریش به حضور پیامبر(ص) آمده و عرض کردند: ای رسول خدا، مردم تازه مسلمان هستند (و هنوز اسلام بر اعماق دل و وجودشان نفوذ نکرده) از این رو راضی نیستند که تو دارای مقام نبوت باشی ولی مقام امامت به پسر عمویت علی(ع) واگذار شود. اگر مدتی صبر کنی (تا اسلام به خوبی در دلها رسوخ کند) و بعد امامت علی(ع) را اعلام نمایی بهتر است. پیامبر(ص) در پاسخ فرمود: من این کار را به رأی و اختیار خود انجام نداده ام، بلکه فرمان خدا است.
آنان گفتند: اگر پیشنهاد ما را به جهت مخالفت با دستور خدا نمی پذیری، پیشنهاد دیگری می کنیم و آن این است که: در امر خلافت، مردی از قریش را با علی(ع) شریک سازی، تا دلهای مردم به سوی علی(ع) متوجه و آرام شود و در نتیجه امر خلافت و رهبری آسیب پذیر نگردد و مردم در این مورد با تو مخالفت نکنند. در این هنگام جبرئیل این آیه را نازل کرد:
لئن اشرکت لیحبطن عملک ولتکو نن من الخاسرین (زمر-۶۵) اگر مشرک شوی تمام اعمالت نابود می شود و از زیان کاران خواهی بود.(۱)

۱) مناقب ابن شهر آشوب، ج ۳، ص ۳۸

منبع : روزنامه کیهان