روانشناسی سیاسی و خط مشی سیاسی

یکی از اهداف روانشناسی سیاسی موثر واقع شدن خط مشی حکومت ها در جهت رفاه بشر است با این وجود روانشناسی سیاسی انگیزه های ناهمگون شخصیت هایی همچون مهاجمان سیاسی، فاشیست ها و فعالان محافظه کار نژادپرست را نیز منعکس می کند. معهذا هنوز هم این پرسش می تواند مطرح باشد که روش های روانشناسان سیاسی چگونه می تواند موثر باشد؟
۱) روانشناسان سیاسی می توانند برای بهینه سازی فرآیند توسعه فرضیه بسازند و نظریه ارائه دهند. این هدف از طرق زیر امکان پذیر است.
الف) فرونشاندن پدیده های روانشناختی که ممکن است تاثیر زیان بخش بر پیشرفت سیاسی داشته باشند.
ب) تسهیل باورهای سیاسی
۲) روانشناسان سیاسی می توانند درباره بیان بهینه محتوای سیاست فرضیه سازی و نظریه پردازی کنند. این یک اقدام منطقی است و انتظار می رود نتایجی در گره گشایی از باورهای سیاسی داشته باشد. برای مثال فلان سیاست این سود و زیان ها را دربردارد یا موجب کاهش این حمایت ها می شود و همچنین بیان اینکه سیاست مبتنی بر گزینش محدود، نهی شده و تحت نظارت اغلب مقاومت روانشناسان را افزایش می دهد چون موجب تقویت حس از دست رفتن آزادی های فردی انسان می شود به علاوه اگر روش سیاسی خالق گروه پیروزها و شکست خورده ها باشد مخالفت بیشتر روانشناسان سیاسی را رد پی خواهد داشت.
۳) روانشناسان سیاسی می توانند درباره ماهیت سیاست نظریه پردازی و فرضیه سازی کنند، درباره اینکه چه باید اتفاق می افتاد و چطور می توانست بهترین رویداد، اتفاق بیفتد. این کمک روانشناسی سیاسی به محتوای سیاست اغلب ابتدایی ترین کمک است. روانشناسان سیاسی اغلب در عرصه سیاست ساده لوح به نظر می رسند و ممکن است فرض شود پژوهش ناب برای به پیش راندن یک فرآیند سیاسی به خودی خود کافی و موثر است.
علت دیگر این تصور ممکن است آن باشد که آنها بیش از حد از نتایج تحقیق درست و تفسیر آن برای اینکه صدایشان شنیده شود، جانبداری کنند، با جسارت برآمده از یک پژوهش تاییدنشده ادعا کنند که به وسیله عواملی مانند جامعه ستیزی، میزان بالای حس پویایی، تمایل به ظاهر شدن در پوشش مبارز یا نیاز به درک بازی دشوار مهره های سیاسی به منظور ارتقای حرفه ای خودشان تحریک شده اند. روانشناسان سیاسی می توانند اسلوبی برای سنجش سیاست اجرایی پی ریزی کنند. این کار اغلب به وسیله نتایج پژوهش تکمیل می شود.
با وجود تلاش های علاقه مندان برای دستیابی به اهداف فوق روانشناسان سیاسی هنوز در معرض مکانیسم های سیاسی وابسته به اعمال زور قرار دارند. بی تردید موضوع پژوهش ها، روش ها و باورها می توانند خطرناک باشند، تهدیداتی مانند از دست دادن منافع مالی، تهدید وابستگان، دوستان و خود فرد و تهدید برای تلاش هایی که موجب تحقق این تهدیدات می شوند. البته روانشناسان سیاسی برخلاف رمان نویسان و روزنامه نگاران به ندرت آسیب دیده اند. آیا این به دلیل مهارت حفاظت برنامه های پژوهش سیاسی در برابر خطر است یا اجتناب از خطر به کمک پژوهش و امکانات حمایتی؟

ترجمه آذر قندریز

منبع : روزنامه شرق