یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا
زنگ هنر
آخرین روزهای سال بود. بعضی از بچه ها نیامده بودند و به همین خاطر معمولا معلمی تدریس نداشت. معلم هنر با یک روزنامه وارد کلاس شد. کمی صحبت کرد.صحبت هایش که تمام شد، گفت: دراختیار خودتون هستید. برای بعد از عید هم یک طراحی از طبیعت و یک تحقیق از یک نقاش یا خطاط بیارید. به بقیه هم بگید.
هر کس مشغول کاری شد. یکی داشت مجله ای را تورق می کرد و دیگری با دوستانش اسم- فامیل بازی می کرد و ... من میز اول می نشستم و چون کلاسمان کوچک بود، میز معلم به میز ما چسبیده بود. کیفم را بالا آوردم. آن را باز کردم و یک کاغذ آچار در آوردم. نگاهی به معلم کردم. روزنامه روی میزش بود و دستش روی پیشانیش .
شش دانگ حواسش در روزنامه بود.
قرآن جیبی که همیشه همراهم بود،را از جیبم در آورم. خیلی آرام آن را به طور عمودی در کنار میز معلم قرار دادم.
معلممان به قدری غرق روزنامه خواندن بود که متوجه این کار من نشد. بعد با دقت تمام شروع به کشیدن آن کردم. تمام نیرو و توانم را به کار گرفتم. آنقدر عجین کارم شده بودم که متوجه گذر زمان نبودم.
کارم تقریبا تمام شد. کتاب مقدس قرآن را در هاله ای از انوار و ابرها ترسیم کرده بودم. چون کارم به پایان رسید و به خودم آمدم، دیدم معلم هنرمان روزنامه خواندن را رها کرده و کار من را نگاه می کند. حالا من بودم که از بس غرق کارم بودم، متوجه این کار او نشدم! کمی خجالت کشیدم و کتاب قرآن را از روی میزش برداشتم و خیلی آرام گفتم: می بخشید.
معلممان لبخندی به لبش آمد و دستش را طرف من دراز کرد و گفت:بده ببینم این همه شور و اشتیاق، چی رو رقم زده؟
دو دل شدم. کمی طفره رفتم. اما دست آخر مجبور شدم نقاشی ام را به او نشان بدهم. کاغذ را با لبخندی از من گرفت. نگاهی معنادار به کاغذ و جایی که کتاب قرآن را گذاشته بودم کرد. چند بار این کار را انجام داد. بعد از جیب پـیراهنش خود کارش را در آورد و کاغذ را روی میز گذاشت و زیر نقاشی ام را امضا زد و نمره بیست به آن داد.
بعد از آنکه کاغذ را گرفتم یک دفعه یاد این جمله امام (ره) افتادم که: هنر، دمیدن روح تعهد در انسانهاست. من هم این جمله پر معنا و خوش فهم را زیر نمره بیست آقا معلم نوشتم. داشتم کیفم را بالا می آوردم که طرحم را در آن بگذارم که دوباره معلم گفت: کاغذت را بده. اینبار خیلی خجالت کشیدم ولی مثل چند لحظه پیش مجبور به تسلیم شدم. نگاهی به نوشته کرد و دوباره خود کارش را به دست گرفت و روی کاغذ حرکت داد. لحظه ای گذشت و کاغذ را دوباره به من برگرداند. در همین لحظه زنگ خورد و بچه ها و معلم خیلی سریع کلاس را خالی کردند.
کاغذ را دوباره نگاه کردم. دیدم معلم کنار بیست قبلی، یک بیست دیگر کاشته است. کمی که بیشتر دقت کردم، دیدم زیر نوشته من اینگونه نوشته است: اندیشه ای که در قالب هنر نگنجد، ماندگار نیست.
نویسنده: جلال فیروزی بهمن ۸۷- شهرستان ساوه
منبع : روزنامه کیهان
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
مجلس مجلس شورای اسلامی ایران حجاب شورای نگهبان دولت دولت سیزدهم جمهوری اسلامی ایران گشت ارشاد رئیسی رئیس جمهور جنگ
تهران هواشناسی شهرداری تهران پلیس دستگیری وزارت بهداشت سیل قتل سلامت کنکور آتش سوزی سازمان هواشناسی
قیمت دلار مالیات قیمت خودرو خودرو دلار بانک مرکزی بازار خودرو قیمت طلا سایپا مسکن ارز ایران خودرو
زنان سریال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تلویزیون یمن تئاتر سینمای ایران قرآن کریم سریال پایتخت فیلم موسیقی سینما
سازمان سنجش کنکور ۱۴۰۳ خورشید
اسرائیل فلسطین رژیم صهیونیستی غزه آمریکا جنگ غزه روسیه چین اوکراین حماس عربستان ترکیه
فوتبال پرسپولیس استقلال فوتسال بازی باشگاه پرسپولیس جام حذفی آلومینیوم اراک تیم ملی فوتسال ایران تراکتور سپاهان رئال مادرید
فناوری همراه اول گوگل تبلیغات اپل سامسونگ ناسا آیفون بنیاد ملی نخبگان دانش بنیان
سازمان غذا و دارو خواب بارداری دندانپزشکی مالاریا