تعویق انتخابات به چهار دلیل!

بسیاری از اصلاح طلبان در سه سال گذشته، به صورت مکرر رفتار همراه با علاقه مفرط رسانه ملی نسبت به احمدی نژاد را مورد اعتراض قرار دادند. در این مدت بارها برخورد صدا و سیما با دو رئیس جمهور - خاتمی و احمدی نژاد - مورد مقایسه اصلاح‌طلبان قرار گرفت؛ اگر چه تفاوت این رفتار بسیارآشکار بود و بدون ارائه گزارش مقایسه‌ای توسط اصلاح طلبان نیز اکثر مردم به این نکته پی می‌بردند که »انگیزه صدا و سیما برای انعکاس جزئی‌ترین اشکالات در زمان خاتمی، جای خود را به احساس وظیفه برای تبلیغ و بزرگ‌نمایی جزئی‌ترین اقدامات در دولت نهم داده است«. اما از چند ماه قبل، رسانه ملی با هدف القای موفقیت‌های ادعایی دولت احمدی نژاد، وظیفه خاصی برای خود تعریف کرد که همزمانی این تلاش با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری، اعتراض شدیدتر اصلاح طلبان را برانگیخت. روند جدید اعتراض به رفتار صدا و سیما، پس از نوروز ۸۸ به فاز جدیدی وارد شد. در این فاز، افراد زیادی از جناح‌های مختلف به هم زبانی پرداختند و در یک کلام می‌توان گفت »همه غیر احمدی‌نژادی‌ها، در پروژه اعتراضی با یکدیگر تشریک مساعی رسمی داشتند«. در جدیدترین بخش از اعتراض، وابستگانی از جناح اصولگرا - به استثنای فراکسیون دولتی آنها - در کنار اصلاح‌طلبان قرارگرفتند و ضمن تلفیق تعجب با اعتراض، مسئولان صدا و سیما را مورد سوال قرار دادند که »چرا برای انتخاباتی کردن فضای کشور، تلاشی در رسانه ملی صورت نمی‌گیرد؟« این گروه از معترضان، معتقد بودند که صدا و سیما در این دوره با تاخیر قابل توجه در کلید زدن فعالیت‌های انتخاباتی، عملاً به کمک احمدی‌نژاد آمده است تا او با استفاده از تریبون‌های انحصاری، بسیار زودتر و پرحجم‌تر از رقبای احتمالی، سخنان یکطرفه خود را در اقصی نقاط کشور به خانه‌های مردم ببرد. البته حق با »غیراحمدی‌نژادی«‌ها بود، زیرا در حالی که ظاهراً برنامه‌های مرتبط با انتخابات در صدا و سیما آغاز نشده است هر روز و شب جلوه‌هایی از موفقیت‌های مشعشع دولت نهم، با هنرنمایی‌های ویژه رسانه ملی به اطلاع مردم می‌رسد. همچنین برای رفع نگرانی‌های احتمالی، ادعاهای رئیس جمهور در خصوص کارشکنی‌ سایر دستگاه‌ها و قوا در برابر برنامه‌های بی نظیر و نجات دهنده دولت مرتباً در صدا و سیما پخش می‌شود!
به هر حال اکنون بیش از یک ماه است که »غیراحمدی نژادی« های دو جناح، اعتراض خود را بیان می‌کنند و صدا و سیمای احمدی‌نژادی هم روش دولت نهم را در پیش گرفته و بی‌اعتنایی در برابر منتقدان را بر پاسخگویی به آنها ترجیح می‌دهد. بر همین اساس ، نگارنده مایل است پیشنهاد جدیدی ارائه نماید. به موجب این پیشنهاد، به جای انتقاد از صدا و سیما به خاطر »تاخیر« در آغاز برنامه‌های انتخاباتی، از مسئولان مربوطه تقاضا می شود انتخابات را به »تاخیر« بیندازند.
اشتباه نشود! این پیشنهاد هیچ ربطی به تاخیر صدا و سیما در انتخاباتی کردن فضای کشور ندارد و به منظور جبران این تاخیر نیست. بلکه به نظر می‌رسد تعویق در انجام انتخابات، امتیازات فراوانی نصیب اقشار مختلف مردم می‌کند. اگر باور ندارید وعده هایی را که در همین روزها به مردم داده شده است مرور کنید: ظرف دو ماه آینده، کلیه مطالبات فرهنگیان پرداخت می‌شود (پانزدهم اردیبهشت۸۸) حقوق بازنشستگان تامین اجتماعی افزایش می یابد(سی‌ام فروردین۸۸)، دولت افزایش بیست درصدی مستمری بازنشستگان تامین اجتماعی در سال ۸۸ را تصویب کرد (سیزدهم اردیبهشت ۸۸)، علاوه بر حقوق، مبلغ ۱۱۴ هزار تومان به حساب بازنشستگان واریز می‌شود (پانزدهم اردیبهشت ۸۸)، نظام جدید پرداخت دستمزد کارکنان دولت حداکثر تا خرداد ماه اجرا خواهد شد(سیزدهم اردیبهشت ۸۸)، اعلام افزایش حقوق کارکنان مشمول نظام هماهنگ (چهاردهم اردیبهشت ۸۸) و پرداخت سود۸۰ هزار تومانی سهام عدالت به ۵/۵ میلیون نفر (هجدهم اردیبهشت ۸۸.)
البته در یکی دو ماه گذشته، در مورد افزایش هدیه ازدواج جوانان، تسریع در راه اندازی بعضی پروژه های بزرگ و موضوعات دیگر نیز وعده های زیادی به مردم داده شده است. ممکن است کسی بگوید این وعده ها یا وعده های مشابه آن، صدها بار در ۴ سال گذشته به مردم داده شده اما نهایتاً تغییر مثبتی در زندگی اکثریت مردم به وجود نیامده است. پس قاعدتاً این روزها نیز می گذرد و تاخیر در اجرای انتخابات، تنها باعث افزایش وعده هایی خواهد شد که یا بعد از انتخابات تکذیب می شود - مانند وعده آوردن نفت بر سر سفره ها که منعکس کننده آن، اصلی ترین روزنامه حامی احمدی نژاد بود- یا مسئولیت عدم اجرای وعده‌ها را متوجه سایر نهادها و افراد خواهند کرد - مانند ادعای اخیر در خصوص »عزم دولت برای پرداخت یارانه ۶۰ هزار تومانی و مخالفت مجلس با آن!«- پس چه تضمینی وجود دارد که وعده های پر حجم روزها و هفته های باقی‌مانده تا انتخابات، اجرا شود؟ برای پاسخ به این سوال، بایستی نگاهی به زمستان ۸۲ انداخت.
در آن زمان، بسیاری از سران فعلی دولت ، مسئولیت هایی در شهرداری تهران داشتند. آنها به صورتی کاملاً تصادفی، هم زمان با انتخابات مجلس هفتم به توزیع سخاوتمندانه بن در میان گروهی از اقشار حقوق بگیر دولت پرداختند. اما این سخاوتمندی، تنها یک بار انجام شد و پس از آن، هرگز تکرار نگردید. ‌ ‌
بر همین اساس می توان حدس زد تا قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری دهم، برای انجام سخاوتمندی‌ها، انگیزه کافی وجود دارد. به عبارت دیگر،‌نه تنها اجرای بسیاری از وعده‌های ذکر شده در این یادداشت تا قبل از انتخابات، دور از ذهن نیست بلکه احتمال برخی سخاوتمندی‌های پیش بینی نشده - و البته یک باره - دیگر نیز وجود دارد. پس هر چه فاصله تا روز برگزاری انتخابات بیشتر شود احتمالاً اقشار بیشتری از جامعه از سخاوتمندی هایی که نمونه آن در آستانه انتخابات مجلس هفتم - توزیع میلیاردها تومان بن - مشاهده شد برخوردار خواهند گردید. ضمن آنکه رسانه ملی هم فرصت کافی خواهد داشت تا برای رفع دلخوری برخی حامیان پرتوقع دولت، گام‌های بلندتری بردارد و »ابعاد مخفی مانده معجزه هزاره سوم« را به صورت گسترده تر برای مردم تبیین کند. تاخیر در انتخابات، تغییر قابل توجهی در نتایج آن ایجاد نخواهد کرد اما باعث خواهد شد عده بیشتری از مردم از »سخاوتمندی های یک‌ بار مصرف« بهره‌مند شوند و پروژه احمدی نژادی‌ها برای اثبات »استثنایی بودن دولت نهم« به نتایج مشخص‌تری نائل خواهد شد. همچنین چشم ها به این واقعیت باز خواهد شد که بسیاری از امور معطل مانده در سه چهار سال گذشته از جمله اجرای نظام هماهنگ و پرداخت معوقه فرهنگیان، در یک دوره کوتاه زمانی قابل اجرا بوده است. در آن سوی ماجرا، »غیر احمدی نژادی« ها هم مطمئن خواهند شد که هر چه قدر خود را برای عادلانه کردن فضای رسانه‌ای انتخابات به زحمت بیندازند نتیجه‌ای عاید آنها نخواهد گردید و بایستی طرحی نو دراندازند. ‌ ‌
آیا همین چهار دلیل کافی نیست که از پیشنهاد »تاخیر در انتخابات« به جای »اعتراض به تاخیر صدا و سیما در انتخاباتی کردن فضای عمومی کشور« حمایت شود؟

منبع : روزنامه آفتاب یزد