خیابان؛ یک همایش بدون سقف

هر چه خواهد بود همواره بوده است.
بنیادی ترین پرسش آن است که ساختمان می خواهد چه چیزی باشد؟
معماری تجسد مورد ِ سنجش ناپذیر است.
نه آن چه که شما می خواهید، بلکه آن چه که شما در نظم چیزها حس می کنید است که به شما می گوید چه چیزی را طراحی کنید.
زمانی که قلمرو فضاها را خلق می کنید، نهادها را زنده می کنید.
خیابان احتمالا اولین نهاد انسانی است، یک همایش ـ گاه بدون سقف.
مدرسه قلمرو فضاهایی است که مناسب آموختن اند.
شهر مکان نهادهای گردهم آمده است.
در گوهر فضا روح و خواست ِ "به شیوه ای خاص وجود داشتن" هست.
بیان گری، دلیل و برهان زیستن است.
اثر هنری، حیات بخشیدن است. معمار برمی گزیند و ترتیب و آرایش می دهد تا نهادهای انسانی را در قالب فضاها، محیط و روابط بیان کند.
هنر تنها زبان انسان است.
"چگونه" انجام دادن به مراتب کم اهمیت تر از "چه چیز" انجام دادن است. (چگونگی به مراتب کم اهمیت تر از چیستی است.)
نور بخشنده ی هر حضوری است.
آفتاب بر عظمت خویش واقف نمی بود، مادامی که بر وجه یک ساختمان بر نمی خورد.
من مادامی که نور طبیعی نداشته باشم نمی توانم یک فضا را به واقع چونان یک فضا تعریف کنم.
من برآنم تا بیان‌هایی نو برای نهادهای کهن بیابم.
معماری احساس جهانی درون جهان را به وجود می آورد، احساسی که منجر به فضا (room) می شود.

منبع : خبرگزاری ایسنا