در مکتب فردوسی بزرگ

▪ کسی که به آبادانی می کوشد جهان از او به نیکی یاد می کند.
▪ اگر برای انجام کاری بزرگ، زمان نداری، بهتر است بی درنگ آن را به دیگران بسپاری.
▪ کتاب زندگی گذشتگان، جان تاریک را روشنی می بخشد.
▪ این جهان سراسر افسانه است، جز نیکی و بدی چیزی باقی نیست.
▪ فرمان ایزد به جهانداران داد و دهش است.
▪ آنکه آفریننده و با فر است در این جهان رنج های بسیار خواهد خورد.
▪ از بزرگان تنها رنج هاست که باقی می ماند.
▪ جایگاه پرستش گران کوهستان است.
▪ آزادگان را کاهلی، بنده می سازد.
▪ فرمانرویانی که گوش به فرمان مردم دارند در زندگی جز رامش و آوای نوش نخواهند شنید.
▪ کسی که بر جایگاه خویش منم زد، بخت از وی روی برخواهد تافت.
▪ خسروی بزرگ تر، بندگی بیشتر می خواهد.
▪ جز مرگ را، هیچ کسی از مادر نزاد.

منبع : روزنامه ابتکار