ناپلئون دینامیت

● کارگردان: جرالد هس. فیلم‌نامه: جرالد هس، جرو شاهس. بازیگران: جون هدر، جون گریس، آرون روئل، تینا مجورینو. مدت: ۹۴ دقیقه.
هس، کارگردان ۲۴ ساله، در اولین فیلم خود، از آیداهو می‌گوید. آیداهوی اختصاصی او، یک عرصهٔ خالی و پیش‌پا افتادهٔ آمریکائی است، باریکه‌ای بی‌روح از دشت‌های بی‌هویت و حومه‌های در حال ساخت و ساز. هس، بر پایهٔ خاطرات خود از دوران نوجوانی، آلبوم عکسی از آدم‌های مطرود و عجیب و غریب درست کرده است. این فیلم طرفدارانی در بین دانشجویان چپی آمریکائی خواهد داشت و احتمالاً، بقیهٔ مردم را نیز حیرت‌زده خواهد کرد. ناپلئون دینامیت (هدر) نام شخصیت اصلی است، نامی غیرمتعارف برای آدمی غیرعادی. او برخلاف نام‌اش، هیچ جذابیتی ندارد و با این‌که یک سر و گردن از همکلاس‌هایش بلندتر است، ولی در سن ۱۷ سالگی، تشک‌اش را خیس می‌کند، موقع حرف زدن مشکل دارد و از پشت عینک به شکل زشتی، از گوشه چشم نگاه می‌کند. اما ضمناً کارهائی هم بلد است: در مسابقه چشیدن شیر، ماهر است، در بعضی از ورزش‌ها وارد است و به زبان اشاره و آوازهای دسته‌جمعی هم علاقه دارد. اما آیا این امتیازات می‌تواند توجه جنس مخالف را به او جلب کند؟
برای بعضی‌ها ممکن است طنز اولین فیلم این کارگردان، بی‌رحمانه به‌نظر برسد و البته این طنز، از خندیدن به بداقبال‌ترین آدم دنیا ناشی می‌شود. ولی حتی به این صورت هم، حسی ظریف و دلسوزانه در عمق آن وجود دارد، گرچه با پایان خوشی که گوئی به آن سنجاق شده، افت پیدا کرده است. به هر حال، ساخت این فیلم توسط کارگردانی چنین جوان، قابل تقدیر است، گرچه می‌توانست کمی واقع‌گراتر باشد. فیلم هر چند اغواکننده به‌نظر می‌رسد، ولی در واقع ردیفی از تابلوهای ساکن است که البته، می‌تواند نیمی از زمان فیلم لبخند بر لب تماشاگر بیاورد.

منبع : مجله دنیای تصویر