سازمان کشورهای صادر کننده نفت

نخستین اقدام برای تاسیس سازمان کشورهای صادرکننده نفت( اوپک)، در سال ۱۹۴۹ به وقوع پیوست. در این سال ونزوئلا با ایران، عراق، کویت و عربستان سعودی گفت وگو و پیشنهاد کرد که برای همکاری نزدیک تر میان خود ( دارندگان بزرگ نفت) به تبادل نظر و بررسی گزینه های گوناگون بپردازند. در سال ۱۹۵۹، هنگامی که شرکت های نفتی، یک سویه، بهای رسمی نفت ونزوئلا را بشکه ای ۵ تا ۲۵ سنت و نفت خاورمیانه را ۱۸ سنت کاهش دادند، نیاز به همکاری نزدیک تر میان دولت های یاد شده، بیش از پیش آشکار شد. به دنبال آن نخستین کنگره نفتی اعراب در کایرو برگزار شد و در بیانیه ای از شرکت های نفتی خواسته شد که پیش از هرگونه تصمیم گیری یک سویه درباره قیمت نفت، با دولت های کشورهای دارنده نفت مشورت کنند. کشورهای یاد شده در این کنگره برای تاسیس یک کمیته مشورتی نفتی توافق کلی کردند. در آگوست ۱۹۶۰، شرکت های نفتی، قیمت های رسمی نفت خاورمیانه را ۱۰ تا ۱۴ سنت در هر بشکه کاهش دادند. ماه بعد دولت عراق کشورهای ایران، کویت، عربستان سعودی و ونزوئلا را به بغداد دعوت کرد تا درباره کاهش قیمت های نفت به بحث بنشینند. به دنبال آن از ۱۰ تا ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۰ کنفرانسی با حضور نمایندگان ایران، عراق، کویت، عربستان سعودی و ونزوئلا، در عراق تشکیل شد. در این کنفرانس اوپک به عنوان سازمانی بین دولتی و دائم تاسیس شد.
محل استقرار در دومین کنفرانس اوپک که در آوریل ۱۹۶۱ در سوییس برگزار شد، تصمیم گرفته شد که ژنو، محل برگزاری هیئت عامل اوپک، مقر دبیرخانه اوپک باشد. در آوریل ۱۹۶۵ کنفرانس اوپک تصمیم گرفت که مرکز اوپک به وین در اتریش منتقل شود. مذاکرات با دولت اتریش موفقیت آمیز بود و در اول سپتامبر ۱۹۶۵، وزیر خارجه وقت اتریش، مرحوم دکتر «بروئو کرسکی» و دبیر کل اوپک، «اشرف لطفی»، موافقتنامه میزبانی، امضا کردند. در آغاز کار مرکز اوپک در وین در دو ساختمان کوچک قرار داشت، چندی بعد به ساختمان شماره ۱۰، خیابان دکتر کارل لوگر رینگ، سپس در مارس ۱۹۷۷ به ساختمان دبیرخانه کنونی در خیابان اوبر دوناسترای، شماره ۹۳ در کنار کانال دانوب در منطقه ۲ وین انتقال یافت.
ساختار ۱- کنفرانس عالی ترین مرجع سازمان است. از روسای نمایندگی کشورهای عضو تشکیل می شود که به طور معمول همان وزیران نفت، معدن و انرژی هستند. کنفرانس که دست کم دوبار در سال برگزار می شود و بر اصل «اتفاق آرا» استوار است، مسئول سیاست گذاری عمومی سازمان و تعیین راهکارها و ابزار مناسب برای دستیابی به هدف های سازمان است. تصمیم گیری درباره درخواست عضویت در سازمان و گزارش ها و پیشنهادهایی که هیئت عامل درباره امور سازمان می دهد، بر عهده کنفرانس است. انتصاب افراد پیشنهادی کشورهای عضو برای عضویت یافتن در هیئت عامل باید به تایید کنفرانس برسد و رئیس هیئت عامل را نیز، کنفرانس انتخاب می کند. افزون بر این ها، کنفرانس هیئت عامل را در تهیه گزارش ها یا فراهم کردن پیشنهادها برای دستیابی به منافع سازمان، هدایت و بودجه پیشنهادی هیئت عامل برای سازمان را بررسی می کند و درباره آن تصمیم می گیرد.
۲- هیئت عامل هیئت عامل مرکب است از افرادی که کشورهای عضو برای احراز این سمت معرفی کرده اند و کنفرانس آنها را برای دو سال تایید کرده است. اداره امور سازمان، اجرای تصمیم های کنفرانس، تنظیم بودجه سالانه سازمان و تقدیم آن به کنفرانس، برای تصویب بر عهده هیئت عامل است. این هیئت درباره گزارش های دبیرکل تصمیم گیری می کند و درباره امور سازمان، گزارش ها و پیشنهادهایی به کنفرانس تقدیم می کند.
۳ - دبیرخانه دبیرخانه عامل اجرایی سازمان است و بر اساس اصول اساسنامه و تحت مدیریت هیئت عامل کار می کند. دبیرخانه از دبیرکل و کارمندان تشکیل شده است.
دبیر کل دبیر کل نماینده قانونی سازمان و مدیر اجرایی دبیرخانه است. دبیر کل امور سازمان را طبق دستورالعمل هیئت عامل اداره می کند. کنفرانس، دبیر کل را برای سه سال منصوب می کند و دوره تصدی، یک بار تمدیدپذیر است. دبیرکل از میان نامزدهایی که کشورهای عضو معرفی کرده اند و با بررسی صلاحیت و توانایی های آنها، تعیین می شود ( برای آگاهی از توانایی لازم، برای دبیر کل، به ماده ۲۸ اساسنامه اوپک رجوع شود). اگر برای تعیین دبیر کل، وحدت نظر وجود نداشته باشد، از روش گردش نوبتی، بدون نادیده گرفتن صلاحیت های لازم، استفاده می شود.
دبیر کل برای انجام دادن وظایف خود از واحد تحقیقات، اداره منابع انسانی و مدیریت، روابط عمومی و اداره اطلاع رسانی و دفتر دبیرخانه کمک می گیرد. دفتر دبیرخانه با انجام خدمات اجرایی، به ویژه هماهنگی با دولت ها، سازمان ها و نمایندگان آنها، در چارچوب تفاهمنامه در آماده سازی و برگزاری جلسه های اوپک به دبیر کل کمک می کند و دیگر وظایفی را که دبیر کل خواهان آن است، به انجام می رساند. دفتر حقوقی، به دبیر کل مشاوره ای حقوقی می دهد و بر امور حقوقی دبیرخانه، امور قراردادی و مسائل حقوقی سازمان و کشورهای عضو نظارت دارد و راهکارهای مناسب را به آنها پیشنهاد می کند.واحد تحقیقات واحد تحقیقات موظف است برنامه های تحقیقاتی پیوسته ای را با تاکید بر انرژی و مسائل مربوط به آن، ترتیب دهد ؛ به گونه ای که نیازهای سازمان و کشورهای عضو را بر طرف کند. این واحد، تحولات مربوط به انرژی و صنایع پتروشیمی را بررسی، پیش بینی و تحلیل می کند. برای ارزیابی هیدروکربن ها و فرآورده های آنها و مصارف غیر انرژیایی آنها مطالعات انجام می دهد و مسائل اقتصادی و مالی را به ویژه آنهایی که به صنعت بین المللی نفت مربوط است، تحلیل می کند. رئیس این واحد، مدیر تحقیقات است و از سه اداره مطالعات انرژی، تحلیل بازار نفت و خدمات داده پردازی تشکیل شده است.
واحد مطالعات انرژی این اداره توسعه کوتاه مدت و بلند مدت انرژی جهان را بررسی، تحلیل و پیش بینی می کند. عرضه و تقاضای انرژی، سیاست های زیست محیطی، سیاست های دولتی، برای بهینه سازی مصرف انرژی و دیگر عوامل مرتبط، توسعه فناوری های موثر بر هیدروکربن ها و فرآورده های آنها و مصرف نهایی آنها، از جمله این موضوع ها است. این اداره تقاضای کوتاه مدت نفت و گاز اوپک را پیش بینی می کند.
واحد تحلیل بازار نفت این اداره شاخص های کوتاه مدت بازار نفت و توسعه اقتصاد جهان، عوامل موثر بر موازنه عرضه و تقاضای نفت در کوتاه مدت، وضعیت بازار نفت و فرآورده های نفتی، مبادلات نفت و فرآورده، بازار سهام، تغییرات بهای نفت تک محموله و فرآورده های نفتی را بررسی و تحلیل می کند. همچنین به آخرین تحولات سیاست های انرژی موثر بر قیمت نفت و تقاضای انواع فرآورده های نفتی، می پردازد.
واحد داده پردازی این اداره به شناسایی، جمع آوری، ذخیره سازی، بازاریابی و پردازش اطلاعات لازم برای تحقیقات و تحلیل های دبیرخانه مبادرت می ورزد. این مطالعات در اختیار کشورهای عضو نیز قرار می گیرد. اداره کتابخانه تخصصی دبیرخانه نیز به عهده اداره داده پردازی است. این اداره از آخرین فنون طبقه بندی، ذخیره سازی و بازیابی اطلاعات آگاهی می یابد؛ به گونه ای که همواره آمادگی دارد تا برای کاراتر کردن خدمات خود، پیشنهادهایی برای انجام دادن برخی تغییرات ارائه کند. بخش رایانه، به امور تحقیقات و دیگر فعالیت های دبیرخانه خدمات می رساند و برای استفاده از رایانه ها و کمک رسانی به دیگر استفاده کنندگان از رایانه ها، کارکنانی متخصص و کار آزموده را به کار می گیرد. « بخش آمار»، اطلاعات آماری لازم را به کارکنان دبیرخانه و کشورهای عضور ارائه می کند و اقتصاددانان، آماردانان و متخصصان توانمند و کارآزموده در این بخش به کار گرفته می شوند تا داده های مورد نیاز اجلاس ها و کنفرانس ها را تهیه کنند و پیش بینی ها و برآوردهای لازم برای راهبردهای کوتاه مدت و بلند مدت اوپک را به دست دهند.
واحد امور اجرایی و منابع انسانی این واحد مسئول رسیدگی به امور اجرایی اجلاس ها، مشکلات کارکنان، بودجه بندی و حساب داری است. این واحد سیاست های اجرایی عمومی سازمان و روش ها، ارتباط میان صنایع نفت کشورهای عضو و غیرعضو را مطالعه و بازنگری می کند و برای بهبود یافتن امور، پیشنهادهایی را به مدیریت سازمان تقدیم می کند. این واحد بر سیاست های اجرایی جدید آن دسته از تغییرات سیاسی روی داده در عرصه بین المللی صنعت نفت را که ممکن است بر سازمان تاثیر گذارد یا سازمان به آن علاقه مند است نیز، نظارت دارد و از آن آگاهی می یابد.
واحد روابط عمومی و اطلاع رسانی مسئولیت های این واحد عبارت است از :
ارائه کردن هدف ها، تصمیم ها و اقدام های سازمان به شکل واقعی و مطلوب، انتشار اخبار مورد علاقه سازمان و کشورهای عضو درباره انرژی و موضوع های مربوط به آن، اجرا کردن برنامه مرکز اطلاع رسانی و شناسایی حوزه های مناسب برای بهبود بخشیدن به هدف ها و وجهه سازمان. انتشارات، پیاده سازی متن سخنرانی ها، وب سایت و بررسی رسانه ها از جمله فعالیت های این واحد است.
کمیته اقتصادی این کمیسیون از گروهی کارشناس متخصص تشکیل شده است که در چارچوب دبیرخانه و برای کمک به سازمان در بهبود بخشیدن به ثبات قیمت های بین المللی نفت در سطح متعادل، فعالیت می کند. اعضای کمیته را نمایندگان ملی، کارکنان کمیته و دبیرکل اوپک تشکیل می دهند. نمایندگان ملی را کشورهای عضو تعیین می کنند و نقش هماهنگ کننده را به عهده دارند. هدف های بنیادی و عضویت هدف های بنیادی اصلی ترین هدف های اوپک عبارتند از : هماهنگ سازی و به کارگیری وحدت رویه در سیاست های نفتی کشورهای عضو و به کارگیری و تعیین بهترین ابزار برای دفاع از منافع فردی و جمعی اعضا. همچنین سازمان در اندیشه به کارگیری روش ها و ابزاری است که با حذف نوسان های زیان بار و بیش از حد، قیمت نفت را در بازارهای بین المللی تثبیت کند. با در نظر گرفتن منافع کشورهای تولیدکننده و تامین درآمدهای پایدار و ثابت برای آنها، عرضه کافی، مستمر و اقتصادی به کشورهای مصرف کننده و تامین میزان بازگشت سرمایه منصفانه برای سرمایه گذاران در صنعت نفت، از جمله هدف های بنیادی و اصلی اوپک است.
در ژوئن ۱۹۶۸، یک « اعلامیه رسمی سیاست های نفتی کشورهای عضو» ثبت شده در قطعنامه شماره ۷۱۰۹۰x تصویب شد. در این اعلامیه از کشورهای عضو خواسته شد تا به قدر امکان به اکتشاف و توسعه منابع هیدروکربنی بپردازند؛ در قراردادهای امتیازی موجود مشارکت کنند؛ برای صیانت از حوزه نفتی قوانینی تدارک ببینند تا شرکت های نفتی از آن تبعیت کنند؛ دولت ها قیمت های اعلام شده و مالیات های آن را به گونه ای تعیین کنند که وخامت ارتباط میان قیمت های نفت خام و کالاهای نهایی موجود در بازارهای بین المللی از این بدتر نشود. در اعلامیه رسمی نخستین اجلاس سران کشورهای عضو اوپک که در مارس ۱۹۷۵ در الجزایر برگزار شد، برای روشن شدن الگوی تغییر روابط میان دولت های تولیدکننده و مصرف کننده رهنمون های سیاسی جدیدی اضافه شد. در این اعلامیه تاکید شد که اوپک باید در مشورت و همکاری با دیگر کشورهای جهان، نظم نوین بین المللی اقتصادی را بر مبنای عدالت و تفاهم دو سویه برای تامین رفاه تمام انسان ها ( بشر) پایه ریزی کند. دومین اجلاس سران اوپک در سال ۲۰۰۰ در کاراکاس ونزوئلا برگزار شد. در این اجلاس کشورهای عضو بار دیگر بر تعهد سازمان به اصول بنیادی سازمان تاکید کردند تا ضمن حفظ قیمت ها و میزان بازگشت سرمایه در سطحی منطقی و عادلانه، نظمی پایدار و ثابت در بازار بین المللی نفت به دست آورند. آنان بر تقویت نقش نفت در آینده، تقاضای انرژی و ارتباط قوی میان امنیت عرضه نفت و امنیت و شفافیت تقاضای نفت و ضرورت گفت وگو و همکاری میان تمام طرف های فعال در صنعت نفت تاکید کردند. سران کشورهای عضو اوپک، مسائل به وجود آمده ناشی از نفت را برای بشر به طور عام و ضرورت هماهنگی میان عرضه انرژی و توسعه اقتصادی و ملاحظات زیست محیطی را بازنگری کردند؛ به گونه ای که به کاهش فقر و فاقه در کشورهای درحال توسعه کمک برسانند و اقتصاد آنان را به حرکت وادارند.
عضویت اساسنامه اوپک تصریح کرده است: « هر کشوری که خالص صادرات مستمر و با دیگر کشورهای عضو، منافع اساسی مشترک داشته باشد، می تواند به عضوت سازمان درآید، مشروط بر آن که سه چهارم اعضای رسمی از جمله تمام اعضای بنیان گذار، عضویت آنها را بپذیرند». طبق اساسنامه عضویت در گروه طبقه بندی شده است:
اعضای بنیان گذار، اعضای رسمی ( کامل) و اعضای وابسته. اعضای بنیان گذار آن دسته از کشورهایی هستند که نمایندگان آنان در نخستین کنفرانس اوپک در بغداد حاضر شدند و توافقنامه تاسیس اوپک را امضا کردند. اعضای رسمی ( کامل) عبارتند از :
اعضای بنیان گذار به علاوه آن دسته از کشورها که کنفرانس تقاضای عضویت آنها را پذیرفته است. عضو وابسته به کشوری گفته می شود که شرایط لازم را برای عضویت کامل( رسمی) ندارد، اما کنفرانس در شرایط خاص آنها را می پذیرد.در حال حاضر سازمان ۱۱ عضو دارد که فهرست آنها در ذیل آمده است:

اعضای بنیان گذار سال عضویت
جمهوری اسلامی ایران ۱۹۶۰
عراق "
کویت "
عربستان سعودی "
ونزوئلا "
اعضای کامل ( رسمی)

قطر ۱۹۶۱
اندونزی ۱۹۶۲
لیبی ۱۹۶۲
امارات متحد عربی ۱۹۶۷
الجزایر ۱۹۶۹
نیجریه ۱۹۷۱
اکوادور که در سال ۱۹۷۳ به عضویت رسمی(کامل) درآمده بود، به درخواست خود در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۲ از عضویت انصراف داد. گابن که در سال ۱۹۷۵ به عضویت کامل درآمده بود، در ژانویه ۱۹۹۵ به عضویت خود پایان داد.
اوپک در نتیجه اقدام مشترک چند کشور که همه آنها عضو سازمان ملل بودند، پا به عرصه وجود گذارد. معاهده تاسیس اوپک در ۶ نوامبر ۱۹۶۲ با شماره ۶۳۶۳ در دبیرخانه سازمان ملل ثبت شده است. بعدها، اوپک طبق قطعنامه ۱۰۵۳ سازمان ملل، مصوب ۳۰ ژانویه ۱۹۶۵، با شورای اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل مناسباتی برقرار کرد. اعضای موسس اوپک، در فرایند تاسیس اوپک به رعایت اصول و هدف های سازمان ملل متعهد شدند. در نتیجه انطباق کامل میان اصول و هدف های اوپک و سازمان ملل، دبیرخانه اوپک، همواره در جلسه های نهادهای مختلف سازمان ملل، به ویژه کنفرانس تجارت و توسعه ملل متحد (آنکتاد)، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، فعالانه شرکت می کند. اوپک در جلسه های دیگر سازمان های بین المللی مهم نیز شرکت می کند.
اوپک در تمام عمر خود از هدف های سازمان ملل همواره پشتیبانی کرده است. شاخص ترین نمونه، «اعلامیه رسمی» نخستین اجلاس سران اوپک است که در سال ۱۹۷۵ منتشر شد؛ سران کشورهای عضو اوپک تاکید کردند که صلح و پیشرفت جهانی در گروی احترام متقابل به حاکمیت و برابری تمام اعضای جامعه بین الملل، است.
اوپک در جایگاه یک سازمان بین المللی و بین دولتی به مسائل جامعه جهانی به طور عام و کشورهای در حال توسعه به طور خاص، بیشترین توجه را دارد. هفت کشور عضو اوپک با الهام از «اعلامیه رسمی» اجلاس سران، در همایش بین المللی همکاری های اقتصادی (CIEC) ، موسوم به «گفت و گوهای شمال-جنوب»، برای دستیابی به توزیع عادلانه تر ثروت و منابع طبیعی در جهان، شرکت کردند. در این اجلاس دیگر کشورهای در حال توسعه و هشت کشور عمده صنعتی نیز حضور داشتند. سازمان با تاسیس «صندوق اوپک» و ایفای نقش مهم در راه اندازی و تامین مالی «صندوق بین المللی توسعه کشاورزی» (IFAD) ، نشان داده است که برای اوضاع اسفبار اقتصادی آن دسته از کشورهای در حال توسعه که تحت فشار های شدید اقتصادی قرار دارند؛ اهمیت قائل است. نخستین جلسه هیئت امنای «صندوق بین المللی توسعه کشاورزی»، در ۱۳ دسامبر ۱۹۷۷ در روم برگزار شد و اعضای اوپک ضمن حضور در هیئت مدیره صندوق، یک سوم از حق رای را نیز از آن خود کردند. بنابراین، امید می رود که اوپک با توجه به نوع مناسباتش با کشورهای در حال توسعه از یک سو و کشورهای توسعه یافته از سوی دیگر، در چارچوب همکارهای بین المللی، بتواند به بالاتر بردن استانداردهای زندگی، ایجاد اشتغال کامل، و رشد و توسعه اقتصادی و اجتماعی جهان، کمک کند. صندوق اوپک، یک موسسه مالی چند ملیتی است که برای بهبود بخشیدن به همکاری میان دولت های عضو اوپک و دیگر کشورهای در حال توسعه، تاسیس شده است. فکر تاسیس این صندوق، نخست در اجلاس سران کشور های عضو اوپک در پایتخت الجزایر در مارس ۱۹۷۵ مطرح شد. در اعلامیه رسمی اجلاس سران بر همبستگی طبیعی میان اوپک و دیگر کشورهای در حال توسعه برای چیره شدن بر مشکلات اقتصادی و دستیابی به توسعه، تاکید شد و از این کشورهای خواسته شد که برای تقویت همکاری ها اقدامات بیشتری انجام دهند. کشورهای عضو اوپک، با چنین رویکردی در ژانویه ۱۹۷۶ صندوق اوپک را تاسیس کردند. منابع مالی صندوق افزون بر منابعی است که پیشتر در چارچوب همکاری های دو جانبه و چند جانبه تامین می شد. منابع مالی صندوق از طریق مشارکت داوطلبانه کشورهای عضو و درآمدهای ناشی از سرمایه گذاری و بهره های دریافتی از وام ها، تامین می شود.
صندوق اوپک در آگوست ۱۹۷۶ با سرمایه اولیه ۸۰۰ میلیون دلار کار خود را آغاز کرد. تا به حال سه بار بر منابع افزوده شده است. منابع مالی صندوق از محل سود حاصل از فروش ذخایری طلای هفت کشور عضو اوپک موجود در صندوق بین المللی پول، اضافه شده است. تمام کشورهای در حال توسعه غیر اوپک می توانند از خدمات صندوق بهره مند شوند. گرچه کشورهای کمتر توسعه یافته و کم درآمد نیز در الویت قرار دارند. بنابر این تا به حال از خدمات صندوق بهره مند شده اند. طی سالیان گذشته، ۱۱۱ کشور از جمله ۴۸ کشور افریقایی، ۳۵ آسیایی، ۲۴ کشور آمریکای لاتین و کارائیب و ۴ کشور اروپایی از منابع صندوق استفاده کرده اند. صندوق ممکن است ارزیابی فنی، اقتصادی و مالی طرح های پیشنهادی را خود بر عهده بگیرد یا ارزیابی آژانس های بین المللی یا آژانس های معتبر اعضای اوپک را ملاک قرار دهد. صندوق اغلب در تامین مالی طرح ها و برنامه هایی که دیگر موسسه های مالی ارزیابی آن را انجام داده اند؛ مشارکت می کند.
صندوق تا به حال ۱۵ برنامه وام داشته است که آخرین آن دوره ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴ را پوشش می دهد.
شانزدهمین برنامه وا که برای یک دوره سه ساله تصویب شده است؛ از ژانویه ۲۰۰۵ به اجرا گذارده می شود. تا پایان نوامبر ۲۰۰۴، ۵۶۳۸ میلیون دلار در به ۱۰۰۷ قرضه عمومی اختصاص داده شده است. و ۳۶۵۴ میلیون دلار پرداخت شده است. در بخش خصوصی که صندوق به تازگی در آن فعال شده است؛ تا به حال در حمایت از فعالیت های بخش خصوصی در آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین و کارائیب و اروپا، وام دهی به ۶۰ فعالیت را تصویب کرده است. تا پایان نوامبر ۲۰۰۴ صندوق ۹/۲۹۵ میلیون دلار تسهیلات مالی به بخش خصوصی را تعهد کرده است.
وام ها در حمایت از خدمات فنی، تحقیقاتی و مشابه آن، تامین مواد غذایی و موارد اضطراری پرداخت می شود. تا پایان نوامبر ۲۰۰۴، ۶۸۴ کمک مالی به ارزش ۹/۳۱۵ میلیون دلار پرداخت شده است که ۶/۸۳ میلیون دلار از آن برای کمک به ۳۵ کشور کمتر توسعه یافته و ۲۰ میلیون دلار به صندوق بین المللی توسعه کشاورزی بوده است. افزون بر این ها، صندوق اوپک، ۸/۹۷۱ میلیون دلار به دو موسسه بین المللی کمک کرده است:
بخشی از آن برای تامین سرمایه اولیه و افزایش سرمایه صندوق بین المللی توسعه کشاورزی و بخش دیگر آن به نام هفت کشور عضو صندوق اوپک، به حساب وجوه امانی صندوق بین المللی پول واریز شده است که البته برگشت پذیر هم نیست.
تا پایان نوامبر ۲۰۰۴، کل تعهدات صندوق اوپک به ۲۲/۷ میلیارد دلار رسیده که ۸۴/۴ میلیارد دلار از آن پرداخت شده است.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی عسلویه