سرگذشت عجیب دکتر دبیکی ، جراح مشهور قلب و عروق

در اواخر بعد از ظهر ۳۱ دسامبر سال ۲۰۰۵ ، دکتر مایکل دبیکی ‏Michael E. DeBakey‏ ‏‏۹۷ ساله در خانه‌اش در هوستون مشغول کار روی یک مقاله بود. ناگهان درد شدیدی در ‏بالای سینه و بین دو کتفش احساس کرد ، درد بعدا به گردنش منتشر شد.
دکتر دبیکی که یکی از مشهورترین جراحان قلب در تاریخ محسوب می‌شود ، احساس ‏کرد ظرف چند ثانیه قلبش از کار خواهد افتاد. ‏ دکتر دبیکی در مورد شرایطش در آن زمان چنین می‌گوید :
«برایم پیش نیامده بود که به ‏‏۹۱۱ یا پزشکم تلفن کنم. احمقانه است ، وقتی این حادثه برای من رخ داد ، حس کردم ‏زندانی سینه‌ام شده‌ام. درد غیرقابل تحمل بود. در آن هنگام با خودت فکر می‌کنی چه ‏کاری می‌توانی برای تسکین دردت انجام دهی. درد آنقدر شدید است که آدم می‌خواهد ‏ایست قلبی را به عنوان تنها راه خلاص شدن از آن درد عذاب‌آور قبول کند.»‏
ولی وقتی قلب دکتر دبیکی به ضربان ادامه داد ، وی مشکوک شد که نکند حمله قلبی ‏نداشته. او معاینات و چک‌آپ‌های دوره‌ای انجام داده بود که ، خطری برای حمله در وی ‏پیدا نکرده بودند. در این هنگام بود که دکتر دبیکی مشکوک شد که دچار دیسکشن آئورت ‏شده است.‏ در واقع هیچ کس به اندازه دکتر دبیکی در جهان یافت نمی‌شد که صلاحیت چنین ‏تشخیصی را داشته باشد ، چرا که زمانی که وی جوان بود برای نخستین بار روش ‏جراحی برای ترمیم دیسکشن آئورت ابداع کرده بود. از آن زمان تا کنون این جراحی دست ‏کم ۱۰۰ هزار بار در سراسر دنیا انجام شده است.‏
در آن هنگام که دکتر دبیکی دچار درد شده بود ، خانم دبیکی و دخترش الگا ، در منزل ‏نبودند ، آنها وقتی به منزل برگشتند دیدند دکتر روی تخت نشسته ، وی نخواسته بود به ‏آنها بیماری‌اش را اطلاع دهد، وی به همسر و دخترش دروغ گفت و ادعا کرد که بعد از ‏خواب دچار کشیدگی عضلانی شده است.‏ ‏
«نمی‌خواستم کاترین را از تشخیص خودم آگاه کنم ، چون در این صورت او متوجه می‌شد ‏من به زودی خواهم مرد.»‏
همسر دکتر دبیکی از دو نفر از دوستان و همکاران وی خواست که منزل بیایند ، آنها هم ‏بعد از صحبت با دکتر دبیکی به دیسکشن آئورت شک کردند ، و تشخیص دادند که او به ‏سی‌تی اسکن و کارهای تصویربرداری دیگر نیاز دارد ، ولی دکتر دبیکی تا ۳ ژانویه با این ‏کارها موافقت نکرد.‏ بعد از اینکه اقدامات رادیولوژیک انجام شد معلوم شد که دکتر دبیکی نوع ۲ دیسکشن ‏آئورت را بر اساس سیستم طبقه‌بندی‌ دیسشکن آئورت دارد ،‌همان سیستم ‏طبقه‌بندی‌ای که خود دکتر دبیکی به وجود آورده بود. به ندرت شخصی می‌تواند از چنین ‏نوع دیسکشنی جان سالم به در برد.‏
در طی ۵۰ سال گذشته ، دکتر دبیکی توانسته شیوه جراحی قلب را به کلی تغییر دهد. ‏او جزو نخستین کسانی است که عمل بای‌پس شریان‌های کرونری قلبی را انجام داده ‏است. دکتر دبیکی توانسته چندین نسل از جراحان را در کالج پزشکی ‏Baylor‏ پرورش ‏دهد و موفق شده‌ بیش از ۶۰ هزار بیمار را مورد عمل جراحی قرار دهد. ‏ وی در سال ۱۹۹۶ با درخواست بوریس یلتسین به مسکو رفت تا عمل جراحی بای‌پس ‏وی را انجام دهد.‏
اما در آن بعد از ظهر ، دکتر دبیکی با تجربه جدیدی روبرو بود ، او در جایگاه یک بیمار مبتلا ‏به دیسکشن آئورت قرار گرفته بود.‏
اما داستان بهبود دکتر دبیکی به این سادگی‌ها هم نبوده است ، چرا که خود وی تا اواخر ‏ماه ژانویه از بستری شدن در بیمارستان امتناع کرد. او واهمه داشت که انجام این عمل با ‏توجه به شرایط سنی‌اش وی را از لحاظ ذهنی یا بدنی علیل کند. به گفته خودش ‏‏:«ترجیح می‌دادم بمیرم.»‏
او تصمیم گرفت در خانه مراقبت‌های پزشکی دریافت کند. در طول ساعات شبانه‌روز ‏پزشکان بارها با منزل وی تماس می‌گرفتند تا مطمئن شوند فشار خون وی از حد معینی ‏تجاوز نمی‌کند تا منجر به پاره شدن آئورت نشود. پرستاران غذا و نوشیدنی وی را کنترل ‏می‌کردند. وی گاهگاهی به بیمارستان برده می‌شد تا تصویربرداری‌های مختلف رویش ‏انجام شود.‏
در روز ششم ژانویه وی اصرارکرد که برای ارائه مقاله‌اش به آکادمی پزشکی ، مهندسی ‏و علوم تگزاس برود ، آکادمی‌ای که خودش از اعضای مؤسس آن بود. برندگان جایزه‌های ‏نوبل از اعضای این مجمع بودند.‏ دکتر دبیکی به این جلسه رفت و به هر ترتیب بود ، مقاله‌اش را قرائت کرد ، سرجایش ‏نشست تا به مقاله بعدی گوش کند که تصادفا درباره خطرات کشنده آنوریسم آئورت بود.‏ سرانجام وی در ضیافت نهار آکادمی شرکت کرد و به خانه برگشت.‏
دکتر لوبه ‏Loebe‏ یکی از کسانی که در اولین شب بیماری به منزل دکتر دبیکی آمده بود ‏می گوید :«او اتوریتی زیادی دارد ، طوری که نمی‌شود جلوی وی ایستاد و گفت باید چه ‏کاری انجام دهد.»‏
ولی با گذشت زمان پزشکان دیگر نمی‌توانستند فشار خون دبیکی را به درستی کنترل ‏کنند ، تغذیه وی بد شده بود ، تنفس‌های کوتاه پیدا کرده بود ، کلیه‌هایش نارسا شده بود ‏و مایع در فضای پریکاردیال جمع شده بود که مطرح‌کننده این مسئله بود که آنوریسم در ‏حال نشت است.‏
سرانجام در ۲۳ ژانویه وی رضایت داد در بیمارستان بستری شود. تصویربرداری‌ها نشان ‏دادند ،‌اندازه آنوریسم زیاد شده و از ۵.۲ سانتیمتر در ۳ ژانویه به ۶.۶ رسیده است. ‏پزشکان سی‌تی اسکن را به وی نشان دادند و جراحی را پیشنهاد کردند ولی باز دکتر ‏دبیکی اصرار کرد که چند روز بعد مجددا ارزیابی شود.
در ۹ ژانویه اندازه آنوریسم به ‏‎۷.۵‎‏‌سانتیمتر رسیده بود ، دکتر دبیکی ناهشیار شده بود و ‏نزدیک مرگ بود. به وضوح باید کاری انجام می‌شد.‏ در اوایل ژانویه وضعیت سلامتی وی بدتر شده بود و ناهشیار هم شده بود. اینجا بود که ‏همکار و همراه ۴۰ ساله وی دکتر جورج نون ‏George P. Noon‏ تصمیم گرفت به عنوان تنها ‏راه درمان ، به جراحی روی آورد.
اما متخصص بیهوشی بیمارستان از بیهوش کردن این ‏بیمار مشهور خودداری کرد ، زیرا که تا به آن روز چنین جراحی‌ای روی شخصی با آن سن ‏و با آن وضعیت سلامتی انجام نشده بود. به علاوه دکتر دبیکی ورقه‌ای امضاء کرده بود که ‏انجام ‏CPR ‎‏ و جراحی روی خود را ممنوع کرده بود.

منبع : همکلاسی