مادری هلن

● کارگردان: گری مارشال. فیلم‌نامه: جک امیل، مایکل بگلر. بازیگران: کیت هادسن، جان کوربت، جوان کوزاک، هلن میرن، پاریس هیلتون. مدت: ۱۱۹ دقیقه.
آیا مرگ پدر و مادر و بزرگ کردن بچه‌های یتیم‌شان توسط یک دختر مجرد، می‌تواند موضوع یک کمدی رومانتیک باشد؟ این فیلم پر ادا و اصول، با شعارهای توخالی، علاوه بر این، خطای بزرگ‌تری هم مرتکب شده و آن مطرح کردن مسئله مادر بودن است.
شخصیت اصلی، هلن (هادسن)، مانکن است و در مؤسسه‌ای کار می‌کند که کاملاً مخالف بچه‌دار شدن زن‌ها هستند، طرز فکری احمقانه، چون حتی زن‌های موفق و مشهور هم بچه‌دار شده‌اند و نشان داده‌اند که می‌توان هم مادر بود و هم در حرفهٔ خود پیشرفت کرد. حتی توجهٔ فیلم به مسئلهٔ مادران مجرد هم، درست مثل تضاد حرفهٔ هلن با مادر بودن، مسخره از آب در آمده. خیلی خوبد بود اگر برای هر مادر مجری، یک جان کوربت پیدا می‌شد که همراه و مشاورش باشد.
ولی مطمئناً، مادران واقعی با دیدن ماجراهای این فیلم، به خشم خواهند آمد. دوران تجرد هلن، به خاطر نگهداری از فرزندان خواهر مرحوم‌‌اش، به پایان می‌رسد. او درگیر بچه‌ها و غم آنها (که به طرز احمقانه‌ای کم‌رنگ است) می‌شود و البته در این‌کار از مشورت‌های خواهر دیگرش، جنی (کوزاک) نیز بهره‌مند می‌شود. رئیس هلن (میرن) نمی‌تواند تعهد او را به خانوادهٔ تازه یافته‌اش درک کند و به‌زودی او را اخراج می‌کند. هلن در تلاش خود برای سرپرستی بچه‌ها از حمایت معلم آنها، دن (کوربت) برخوردار است. بالاخره عشقی بین او دو به‌وجود می‌آید و مسئلهٔ بزرگ کردن بچه‌ها حل می‌شود.
مارشال که فیلم‌های زیادی مثل زن زیبا، عروس فراری و خاطرات شاهزاده خانم را در کارنامهٔ خود دارد، اینجا، پا را فراتر از همهٔ آن کلیشه‌ها گذاشته و فیلمی ساخته سرشار از کلی‌گوئی‌های سطحی دربارهٔ زنان و مادران. فقط میران و کوربت از این مهلکه جان به‌در برده‌اند، کوربت به خاطر واقعی بودن‌اش در همهٔ نقش‌ها، و میرن هم به خاطر ایفای نقش رئیس مؤسسه، که البته امتیاز زیادی برای این فیلم نیست.

منبع : مجله دنیای تصویر