خدا حرف "بنده اش" را گوش می دهد!!

استجابت دعا مسأله ای است که بسیار به آن در روایات امامان معصوم _که درود و سلام خدا برآنان باد_ پرداخته شده و دانشمندان عرصه دین نیز آن را پرورده اند، و در این نوشتار شما حاصل تتبعی در این باره را خواهید خواند که اسباب استجابت را برمی شمرد.
۱) خدا حرف «بنده اش» را گوش می دهد!!
حتماً آیه ی زیبا ی "وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَٔ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَ لْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ " را شنیده یا خوانده اید که خداوند به پیامبر می فرماید:
چون "بندگان من" در باره من از تو بپرسند ، بگو که من نزدیکم و به ندای کسی که مرا بخواند پاسخ می دهم، پس به ندای من پاسخ دهند و به من ایمان آورند تا راه راست یابند.(۱)
از این کلام الهی می توان چند شرط را برای آنکه دعایمان مستجاب شود استخراج کرد.
آیا در کلمه "عبادی" که در فرمایش پروردگار آمده است دقت کرده اید؟
شما از کلمه ی "بنده" چه می فهمید و آن را چگونه توضیح می دهید؟
بله نکته ی در خور توجه همین جاست، باید "بنده ی خدا" بود و بندگی کرد و فهمید که بندگی خداوند غیر از بردگی است.
باید دانست که خداوند مالک ما در تمام وجود، از پیدایش گرفته تا بقا و ... است؛ آنگاه خواهیم یافت این چنین مالکی، از رگ گردن بر بنده ی خود نزدیکتر بوده و همه جا با اوست و خواهیم یافت که با چنین مالکی باید چگونه بود.
خواهیم یافت که هیچ چیز چون او در وجود ما مؤثر نیست.
فکر می کنم از این صحبتها می توان دانست که چرا آن مالک "ایاک نعبد و ایاک نستعین" را بر زبانمان گذاشته که هر روز لااقل ۱۰ بار بر آن معترف شویم.
اما آیا به این نکته دقت داشته اید که بعضی وقتها ما آدمها چیزهایی را که بیشتر بر زبانمان و جلوی چشممان است را کوچک می پنداریم و خیلی زود عادتمان می شود و فراموششان می کنیم، حال آنکه تکرار آن باید تذکری باشد برای فراموش نشدنمام!؟
▪ بگذریم از این غفلت!
خلاصه آنکه باید بندگی را فهمید و با آن زندگی کرد تا مولا اجابتمان کند.
چون "بندگان من" در باره من از تو بپرسند ، بگو که من نزدیکم و به ندای کسی که مرا بخواند پاسخ می دهم، پس به ندای من پاسخ دهند و به من ایمان آورند تا راه راست یابند
۲) اگر صدایم زنی جواب دهم!
دومین قسمت از آیه که می خواهم در مورد آن بیاندیشیم، کلمه "الداع" به معنای خواهان و درخواست کننده، در فراز "اُجیبُ دَعوَهَٔ الدَاعِ اِذَا دَعانِ" است.
آیا در مواقعی که دعا می کنیم واقعا از خدا می خواهیم که خواسته مان را برآورد؟ منظورم این است که آیا حواسمان هست که فقط خداست که همه کاره یِ این عالم است و اوست که اگر بخواهد می شود وگرنه، نه!!
یا آنکه وقتی دعا می کنیم منظورمان این است که "خدایا! تو هم یه کمکی بکن، هرچند اصل کار دست فلان آقاست".
وقتی آنقدر فهمیدیم که:
۱) هیچ کاری از دست خودمان ساخته نیست
۲) دیگران و بلکه تمام غیر حق هم وضعشان در این ناتوانی بدتر از ماست
آنوقت است که چون فقیری در مانده بر دامان تنها و تنهاترین دارای هستی چنان دست خواهیم افشاند که کَرَم به جوش آید و فیض به خروش.
دوستان باهم تا هفته ی آینده در این کلام دلنشین و این دو نکته تأمل کنیم تا در دیدار آینده از دیگر شرایط استجابت باهم گفتگو کنیم!
یادت نرود که پشت پنجره !! بیایی من مشتاق حرفهای تو اَم

منبع : سایت دوستان