کافه لومیر - CAFÉ LUMIÈRE

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : ژاپن و تایوان
محصول : فومیو اوساکا، ایچیرو یاماموتو، لیائو چینگ ـ سونگ، هیدشی میاجیما
کارگردان : هو شیائو ـ شین
فیلمنامه‌نویس : چو تین ـ ون و شیائو ـ شین
فیلمبردار : مارک لی
هنرپیشگان : یو هیتوتو، تادانوبو آسانو، ماساتو هاگیوارا، کیمیکو یو و ننجی کوبایاشی
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۲ دقیقه


توکیو. ̎یوکو اینوئه̎ (هیتوتو)، نویسنده و محقق بیست و سه ساله، پس از یکی از سفرهایش به تایوان، به ژاپن بازگشته است. او روی پروژه‌ای دربارهٔ ̎جیانگ ونی̎، آهنگ‌ساز تایوانی‌الاصل کار می‌کند که پیش از جنگ جهانی دوم در ژاپن تحصیل و ازدواج کرده است. ̎یوکو̎ پس از ملاقات پدر (کوبایاشی) و نامادری‌اش (یو)، فاش می‌کند که باردار است. دوست ̎یوکو̎، ̎هجیم̎ (آسانو)، که در توکیو، کتاب‌فروشی دارد در پژوهش‌های ̎یوکو̎ (پیدا کردن سی‌دی آثار ̎جیانگ̎ و گشتن و یافتن پاتوق‌های او) کمکش می‌کند و ضمناً یاری‌اش می‌دهد تا سرچشمه‌ٔ برخی از رؤیاهای عجیب ̎یوکو̎ را بیابند ـ مثلاً در یک مورد، پیدا کردن داستانی مصور نوشتهٔ ̎ماریس سنداک̎ که ̎یوکو̎ زمانی آن را خوانده که مادر اصلی‌اش خانواده را ترک کرده و به یک فرقهٔ مذهبی پیوسته است. ̎هجیم̎ توجه ̎یوکو̎ را به سرگرمی و دغدغهٔ اوقات بی‌کاری‌اش ـ وقایع‌نگاری صوتی و تصویری شبکهٔ پیچیدهٔ راەآهن توکیو ـ جلب می‌کند. در همین حال، دوست مشترکشان، ̎سئی̎ (هاگیوارا)، نامزد کرده و قصد ازدواج دارد. ̎یوکو̎ با بیوهٔ ̎جیانگ̎ گفت‌وگوئی انجام می‌دهد و در مورد روابط عاطفی‌شان اطلاعاتی کسب می‌کند. پدر و مادرش برای شرکت در مراسم ترحیمی به توکیو می‌روند و ̎یوکو̎ در مورد نامزد تایوانی‌اش به آنان توضیحاتی می‌دهد. ̎یوکو̎ احساس خستگی شدیدی می‌کند. ̎هجیم̎ که برای ضبط صدای قطارهای خط یامانونته رفته، ̎یوکو̎ را در واگنی، در حال خواب می‌یابد.
● وقتی دور از بهشت (۲۰۰۲)، تقلید استادانهٔ تاد هینز از آثار داگلاس سیرک به نمایش درآمد، از خود سئوال کردیم آیا کارگردان دیگری همین کار را با یاسوجیرو اوزو انجام خواهد داد یا خیر؟ حالا شیائو ـ شین، ظاهراً، این کار را انجام داده و در ستایش از صدمین سالگرد تولد اوزو فیلمی در تجلیل از او ساخته که در زمان معاصر می‌گذرد، ولی اثری غیرجذاب از کار درآمده است. این‌جا ارجاعاتی به قطار هست ـ یکی از ترجیع‌بندهای اوزو ـ و تعدادی نما که از زاویهٔ پائین، داخل خانه‌های ژاپنی را نشان می‌دهند و با دقت از سبک و نگاه اوزو تقلید شده‌اند ولی از سلسله نماهای متمایز و مجزای اوزو که پشت هم می‌آمدند، تقلید نشده است. و اما شفافیت، کوبندگیِ حسی و سادگیِ خارق‌العادهٔ کار اوزو چیزی است که منتظرش نباید بود و در فیلم شیائو ـ شین خبری از این‌ها نیست. با آن صحنه‌های بی‌هدف و آزاردهنده و آن کسالت حیرت‌آور، فیلم بیشتر به تجلیلی از شیائو ـ شین و هجویه‌ای خبیثانه از کارهای خودش شباهت دارد!