عاقبت دخالت در فوتبال چه خواهد بود؟!

در مناسبات اقتصادی ایران آنچه که واضح ومبرهن شده دخالت دولت در تمام شئون به صورت تمام قد است که نبض بازار را در دست بگیرد و با سیاست های خود، وضعیت را به سمتی هدایت کند که کمترین تنش را برای دولت در پی داشته باشد و از سوی دیگر بتواند با اطمینان و پیش بینی روزهای پیش رو، برنامه های مختلف خود را اجرایی نماید.
دولت به فوتبال علاقه مند است و می توان با اطمینان گفت که تمامی دولت ها نسبت به آن چشمداشت دارند اما زاویه نگاه و روندی که دولت ها می خواهند در پیش بگیرند از درجه اهمیت بسیاری برخوردار است.
هاشمی رفسنجانی به فوتبال آنگونه می نگرد که مصطفوی اجرایش می کند، سید محمد خاتمی فوتبال را آنگونه معنی می کند که صفایی فراهانی دست به ساختارش می زند و محمود احمدی نژاد فوتبال را اینگونه دوست دارد که وضعیتش را می بینیم و حتی از اعلام اینکه رئیس سازمان تربیت بدنی به عنوان سیاستگذار را به صندلی ریاست فدراسیون به عنوان مجری سیاست ها برساند ابایی ندارد.
کمیته انتقالی اساسنامه ای را تنظیم نمود که فیفا بر اساس آن اعلام می کند «فدراسیون یک نهاد غیردولتی و دارای شخصیت حقوقی است» و اساس فعالیت ها را بر «استقلال» و «تصمیم گیری» می گذارد تا فوتبال برای خودش تصمیم بگیرد و به ابزاری برای دخالت دولت ها و چهره سازی مهره های گمنام تبدیل نشود. اما فدراسیون فوتبال ایران با دور زدن اساسنامه، گردش شگفت انگیزی به دولت داشته و در حقیقت به اصل اساسنامه پایبند نمانده است.
آینه تمام نمای دولتی شدن فوتبال را در پرسپولیس و استقلال می بینیم که با بدهی فراوان و مدیریتی پرتنش هیچگاه به ساحل آرامش نرسیده است و حالا تیم ملی تبدیل به معجونی از سرخابی شده است که به همان سمت هدایت می شود.
جلسات علی آبادی با هیات رئیسه فدراسیون فوتبال تبدیل به امری روزمره برای جامعه فوتبال شده است و جالب اینجاست که طرفین آن را روالی معمولی برای کارشان می دانند و با لبخندی استهزا آمیز خواستار پاک شدن بدگمانی های رسانه ای و بدبینی نسبت به صورت مساله هستند.
اینکه فدراسیون محتاج پول است و «کیسه» هم «پربرکت» است شاید هیات رئیسه را به «وابسته ماندن» ترغیب می کند تا کار بجایی برسد که رئیس فدراسیون فوتبال از اینکه بگوید مهره رئیس سازمان است ابایی نداشته باشد و حتی اعلام کند که جرات مخالفت ندارد.
تلمذ کفاشیان در رکاب استاد علی آبادی ادامه فوتبال دولتی است که می خواهد همچنان سیاستگذار و مجری باشد و به عنوان ناظر نیز نقش خود را بازی کند; پس چرا رئیس سازمان در مصاحبه هایش اینگونه تاکید می کند که در فوتبال ایران سالانه ۱۰۰ میلیارد هزینه می شود که ۴۰ میلیارد آن مشخص نیست به کجا رفته است.
سازمان تربیت بدنی در اقدامی یکطرفه و به نام خردجمعی، قلعه نویی را به عنوان سرمربی تیم ملی برمی گزیند و امیر با زیرپا گذاشتن تمام قوانین و بجای مذاکره با کمیته انتقالی همه حرف هایش را با سازمان در میان می گذارد چون می داند «قدرت» و «پول» در آنجاست و برای همین تبدیل به سرمربی «دولتی» برای تیم ملی می شود و البته با افتخار از این حمایت و پشتوانه سخن می گوید و مزدش را می گیرد.
اما نکته نگران کننده اینجاست که فوتبال پس از انتخاب رئیس و کادرمدیریتی اش این بار سرمربی تیم ملی را در پی درگیری سازمان و فدراسیون انتخاب می کند...اما جالب تر اینجاست که دایی هم راه «حمایت» و «پشتوانه سازی» را دریافته و برای همین با دور زدن فدراسیون، مذاکراتش را با سازمان انجام می دهد و و تصمیم را از فوتبال به دولت منتقل می کند، اثبات چنین رفتاری چندان سخت نیست، صحبت های پرخاشگرانه دایی قبل از جلسه با علی آبادی در مورد فدراسیون را با سخنان حمایت گونه اش بعد از جلسه را در کنار هم قرار دهید تا پی به قدرت «لابی» ببرید.
دایی معتقد بود که قلعه نویی تجربه بین المللی ندارد و کسی او را نمی شناسد، پس نمی توان به قلعه نویی بی پشتوانه ایراد گرفت که چرا چنین رفتاری داشت اما دایی که معتقداست تجربه بین المللی دارد و همه او را می شناسند نیز چنین رفتاری داشته و خود را هم قد قلعه نویی نشان داده است. کار درست با راه غلط هیچ آینده ای نخواهد داشت و روزی همانند حباب روی آب از بین خواهد رفت و عملکرد علی دایی اینگونه بوده است.
او می داند کارش درست نیست ولی خودش را فریب می دهد که برای منافع ملی و شخصیت بین المللی خودش است اما نگران کننده خواهد بود که او بازتاب رفتارش را در آینده پیش بینی نکند واز تبعات وخیم دخالت دولت در فوتبال آگاه نباشد.
دایی که هم تحصیلکرده است و هم فوتبال توسعه یافته را حلاجی کرده راه بن بستی را می گشاید که جاده «استقلال» را تبدیل به اتوبان «دخالت» می کند و اینگونه توپ تصمیم گیری را از درون فوتبال به اوت می زند.

علی عالی

منبع : روزنامه ابتکار