جای خالی اتحادیه های قدرتمند

ظاهرا با برگزاری مجمع عمومی کانون مربیان فوتبال ایران، برای نخستین بار اعضای هیات مدیره این کانون برگزیده شده اند. جمعی از مربیان و چهره های معروف فوتبال ایران در این مجمع حضور یافته اند و از آنها رای گیری صورت پذیرفت و در نهایت ۵ عضو هیات مدیره این کانون با آرای اعضا انتخاب شدند. مجید جلالی، مجید صالح، عبدالعلی چنگیز، بهمن فروتن و احمد طوسی به عنوان اعضای هیات مدیره کانون برگزیده شدند. حتی اعضای علی البدل هیات مدیره هم در این رای گیری شناخته شدند و در مجموع برای اولین بار مربیان فوتبال کشور در یک نهاد رسمی متحد گردهم آمده اند و شکل و قالبی یافته اند و این که چه کسانی برای عضویت در هیات مدیره گزینش شده اند و چه افراد دیگری باید برای این مهم انتخاب می شدند ( و نشدند) زیر سایه موضوع اصلی اهمیت خود را از دست می دهد.
آیا این کانون می تواند همان قدر تاثیرگذار باشد که از آن انتظار می رود؟ جواب این سوال مشخص نیست اما حقیقت آن است که وقتی قرار شد مجمع عمومی فدراسیون فوتبال تشکیل و رییس فدراسیون براساس آرای اعضای مجمع انتخاب گردد ( اتفاقی که هنوز هم شکل نگرفته!) یکی از مواردی که مشکل ساز شد، این بود که تشکلی به نام اتحادیه مربیان فوتبال ایران ( و یا نهادی در این خصوص که پیشینه مشخص و هویت ثابتی داشته باشد) به چشم نمی خورد و در نتیجه بین فیفا و اعضای کمیته انتقالی فدراسیون فوتبال بر سر این که نماینده مربیان در انتخاب فدراسیون چه کسی باید باشد و آیا رای او قابل استناد است یا خیر، بحث هایی در گرفت و سرانجام نیز تعامل موثری صورت نپذیرفت. کانون مربیان نیز با توجه به این که نهادی غیر رسمی به حساب می آید و تایید فدراسیون ظاهرا پشتوانه آن نیست شاید چیزی نباشد که فدراسیون فوتبال کشورمان و یا فیفا به دنبال آن هستند و مشکل فعلی انتخابات و تکلیف نماینده مربیان در انتخابات فدراسیون (اگر اصولا برگزار شود!) را مشخص نکند، اما می تواند مقدمه ای بر آن باشد و اگر قرار است روزی ما اتحادیه ای داشته باشیم که سخنگوی واقعی جامعه مربیان کشور باشد و به مجامع نماینده ای را نفرستد و هویت مستقلی را یدک بکشد، شاید این کانون قدم اول در این راه شناخته شود و بر پایه آن بتوان اتحادیه ای رسمی را ساخت و موجودیت آن را به اطلاع و تصویب فیفا هم رساند.
● تشکل های فعلی
در تمام کشورهای صاحب فوتبال یکی از نهادهای تعیین کننده و مورد استناد، اتحادیه مربیان است، اما ما به جز تشکل های مقطعی و فصلی چیزی در این خصوص نداشته ایم و هر گاه هم حرکتی صورت گرفته، تداومی نداشته و پس از مدتی کوتاه از یادها رفته است.
این در حالی است که قاطبه مربیان فوتبال کشور معتقد به لزوم تشکیل چنین نهادی هستند و رجوع به آرای مربیان را الزامی می دانند. در انگلیس اتحادیه های بازیکنان و مربیان به قدری قوی هستند که کمتر کاری را می توان بدون جلب رضایت آنان انجام داد و حتی مجری اصلی برگزاری مسابقات باشگاهی در این کشور اتحادیه باشگاه ها است و اتحادیه فوتبال انگلیس (FA) بیشتر حالت یک ناظر را دارد و نه مجری، ولی در جامعه ورزشی ما حتی وقتی بحث حضور نماینده مربیان در انتخابات فدراسیون به میان می آید، کسی نیست که سر برآورد و نهادی وجود ندارد که بتوان فیفا را مجاب به پذیرش نماینده آن کرد.
● مشکل امروز
همه اینها البته بخشی از مصایب تشکیلاتی فوتبال ایران و نبود قوام و روالی درست در آن است و اگر در فوتبال ما از ابتدا روی این نهادها و لزوم وجود آنها مانور داده می شد و اقدام صورت می پذیرفت، مشکل امروز را نمی داشتیم، مربیان کشورمان بارها از دشواری های کار خود سخن گفته اند و از این که با وزش هر نسیم ناملایم بر کنار شده اند، گله داشته اند و با این که کانون جدید مربیان ایران نمی تواند مانع این پروسه شود و تضمینی را در این خصوص به دست بدهد، اما اگر روزی کانون مربیان ما تبدیل به اتحادیه ای رسمی شود و یا اصولا چنین اتحادیه ای از نو شکل گیرد، قادر است حافظ تام و تمام قشری باشد که برخلاف گذشته مبالغ کلانی بابت یک فصل کار در باشگاه ها می گیرند اما هر روز حضورشان در محل کار (باشگاه استخدام کننده آنها) ممکن است آخرین روز کار آنان باشد. زیرا در فوتبال فعلی حتی ۴ نتیجه بد هم می تواند به رفتن یک مربی، ولو نامدار، بینجامد.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان