پیشینه تاریخی

پس از مهاجرت وسیع آریایی‌ها، گروهی دیگری از همین نژاد به حوالی جبال قفقاز به سوی آسیای صغیر و منطقه زاگرس مهاجرت كردند، تیره‌ای از آنان در اطراف دریاچه وان ساكن شده و اولین آبادی به نام «كرده» را بنیان نهاد. این گروه پس از توسعه و بسط منطقه نفوذ به نواحی جنوب، شرق و غرب محل استقرار اولیه مهاجرت كردند و در هر مكانی كه استقرار یافتند نام آن را «كرده» خواندند. این قوم در گویش ملل مجاور به صورت‌های مختلف تلفظ گردیده است. مردم ارمنستان «كردوخ» و «كوردچخ»، آشوریان و بابلیان «قردو» و آرامی‌ها «بث قردو» و یونانیان با اقتباس از ارامنه آن را «كورد»، «خوی» و بالاخره «كاردوك» خوانده‌‌اند. در قرون حاضر گروهی از محققین اصل كلمات : ماد، مادا، مای و منائی، همچنین كلمات گوئی، كاسی و كاسو و غیره را از یك اصل و برابر باكرد و كوردوك دانسته و گفته‌اند : لولوها، گوتی‌‌ها، كاسی‌ها، میتانی‌ها، سوباری‌ها، و نایری‌ها همه از یك قوم بوده‌اند كه از ادوار ماقبل تاریخ به تدریج به آذربایجان، كردستان، ارمنستان، آسیای صغیر و بین‌‌النهرین تا سوریه مهاجرت و در تحولات تاریخی با ظهور حكومت ماد به صورتی واحد در آمده‌اند. سپس هنگام شاهنشاهی هخامنشی به علت وحدت و هم نژادی با پارسیان به دومین ساتراپ (استان) هخامنشی تبدیل شدند. گزنفون در شرح بازگشت ده هزار یونانی، كردان را به شجاعت و دلاوری ستایش كرده است كه از طریق گله‌داری، كشاورزی زندگی كرده و با فداكاری و جانبازی از مرزهای ایران زمین حفاظت می‌كرده‌اند. چنانكه از كتیبه‌های آشوری و سالنامه‌های بابلی نیز برمی‌آید، در ادوار پیش آشوریان و بابلیان، ساكنان اطراف دریاچه وان (حكومت‌های منظومه زاگرس) را بنام كورتی و كرد ذكر كرده‌اند.