فریدریش وهلر

فریدریش ولر (۱۸۰۰-۱۸۸۲) شیمی‌دان آلمانی بود. شهرت او بخاطر ساختن اوره از مواد معدنی است، گرچه یافته‌های او در شیمی بسیار گسترده‌تر است.
پیش از ولر زیست‌شناسان تصور می‌کردند در گیاهان و جانوران نیروی حیاتی یافت می‌شود که در ساختن ویتامین‌ها، هورمون‌ها و سایر ترکیبات پیچیده دخالت دارد و ساختن این مواد را به صورت مصنوعی ممکن نمی‌دانستند. هنگامی که فریدریش ولر در سال ۱۸۲۸ به طریقه مصنوعی اوره تهیه کرد نادرستی این نظر روشن شد و رشته جدیدی به نام شیمی آلی به دیگر رشته‌های علوم افزوده شد.
● زندگی
فردریش ولر، در ژوئیه سال ۱۸۰۰ در دهکده‌ای نزدیک فرانکفورت آلمان چشم به جهان گشود. پدرش مردی تحصیلکرده و با قدرت بود، و خیلی زود فریدریش را به کسب علم و دانش واداشت. فردریش زیر نظر پدر قدرتمندش به تحصیل پرداخت و به معدن‌شناسی و شیمی علاقمند شد. به علت آزادی کاملی که پدرش به او داده بود می‌توانست کارهای خود را در یک آزمایشگاه شخصی که فراهم آورده بود دنبال کند.
ولر جوانی ماجراجو و کنجکاو بود، از این رو به کارهای خطرناکی در آزمایشگاه دست می‌زد. حتی یکبار بر اثر بی احتیاطی، جوانی را به کشتن داد. ولر در ۲۰ سالگی وارد دانشگاه ماربورگ شد. هدفش از ورود به دانشگاه، تحصیل علم پزشکی بود. او اتاقش را به یک آزمایشگاه پژوهشی تبدیل کرده بود و این کار زیاد مورد رضایت مقامات دانشگاه نبود. حتی استادش نیز او را به خاطر این کار چند بار مواخذه کرد. ولر که چنین دید تصمیم گرفت آزمایشها و تحقیقاتش را در جای دیگری دنبال کند. دانشگاه هایدلبرگ، اخیرا رشته پزشکی دایر کرده بود و استادی شیمی آنجا را شیمیدان آلمانی لئوپولد گملین بر عهده داشت. ولر به این دانشگاه آمد و از آنجا در رشته پزشکی فارغ التحصیل شد. اما پروفسور گملین به او پیشنهاد کرد که به جای حرفه پزشکی علم شیمی را دنبال کند. ولر پند او را شنید و به استکهلم رفت و زیر نظر شیمیدان نامدار سوئدی، برزلیوس به پژوهش در علم شیمی پرداخت.
زمانی که در سوئد کار می‌کرد، به آزمایش‌های موفقیت آمیزی دست زد. او ترکیبی از ازت، کربن، اکسیژن و نقره تهیه کرد و نام آن را سیانید نقره گذارد. این کشف جالب، توجه دانشمندان را به خود جلب کرد. شیمیدان آلمانی یوستوس لیبیگ نیز که در پاریس روی مواد محترقه کار می‌کرد، ماده‌ای نظیر ماده اکتشافی ولر ساخته بود. ظاهرا، مقدار عناصر ازت، کربن، اکسیژن و نقره در این ترکیب جدید و ترکیبی که ولر ساخته بود با هم فرقی نداشت ولی طرز عمل دو ماده متفاوت بود. این کشف شیمیدانان را به فکر انداخت تا بررسی دقیقتری در این مورد انجام دهند. آنها همیشه برای بیان ترکیب شیمیایی از فرمول استفاده می‌کردند، اما کشف اخیر به کلی نظریه‌های پیشین را برهم زد و ثابت کرد که فقط فرمول برای این کار کافی نیست. ولر و برزلیوس، که اهمیت مساله را فهمیده بودند نام این ویژگی شیمیایی را ایزومر نهادند. ایزومر به ترکیب‌هایی گفته می‌شود که از لحاظ کمیت عناصر شیمیایی یکسانند اما ترتیب قرار گرفتن اتمهای مولکول‌های آن‌ها متفاوت است. این کشف سبب شد که هر دو شیمیدان جوان، لیبیگ ۲۱ ساله و ولر ۲۳ ساله با هم دوست شوند.
ولر پس از بازگشت از سوئد به برلین رفت و در یک مدرسه بازرگانی معلم شد. در آزمایشگاه مدرسه بار دیگر روی خاصیت سیانید‌ها مطالعه کرد و موفق به تهیه سیانید شد. هنگامی که مشغول آزمایش سیانید پتاسیم با سولفات آمونیوم بود مشاهده کرد که از محلول بدست آمده بلورهای سفید رنگی به شکل سوزن خارج می‌شود و این بلورها چیزی جز سیانید آمونیوم یا اوره نبود.
ولر در سال ۱۸۲۷ برای نخستین بار عنصر آلومینیوم را در آزمایشگاه تهیه کرد. او همچنین عناصری مثل بریلیوم، ترمیوم و وانادیوم را کشف کرد.

منبع : ویکی پدیا