کشفیات وابسته به فیزیک

اعراب - مصریان و دیگران نظام عدد نویسی كنونی - هندسه مقدماتی و ریاضیات مقدماتی را ابداع می كنند.
قبل از میلاد :
۵۲۵ فیثاغورث : با ابداع آمیزه ای از ریاضیات و عرفان از افسانه رویگردان شده به اعداد كه آنها را منبع حقیقت می داند روی می آورد.
۳۴۰ ارسطو : مجادله می كند كه زمین به جای یك فلات مسطح یك كره گرد است.
۲۹۵ اقلیدس : كتاب خود عناصر را منتشر و دانش هندسه را منظم و مرتب می كند.
۲۶۰ اریستار كوس ساموسی : اصل گردش زمین به گرد خورشید و عالمی بسیار پهناور را پیش می كشد.
۲۴۰ : ارشمیدس : مكانیك كلاسیك و دانش فیزیك مقدماتی را پی ریزی و مدون می كند.
۲۰۰ اراتوستنس : روش اندازه گیری محیط زمین را به دست می دهد.
۱۰۰ كلادیوس پتالومی ( بطلمیوس) : مدل پیچیده زمین مركزی جهان را می سازد كه تا ۱۴۰۰ سال بعد اساس دانش نجوم باقی می ماند.
بعد از میلاد
۱۵۱۵ لئوناردو داوینچی : در زمینه های مكانیك - هیدرولیك و آیرو دینامیك مشاهدات و برداشت های مهمی می كند.
۱۵۴۳ نیكلاس كپرنیك : كتاب ( درباره گردش سیارات) را منتشر و اصل خورشید مركزی جهان را مطرح می كند.
۱۵۷۲ تیكوبراهه : یك نوا (ستاره جدید = Nova ) مشاهده می كند كه گواهی بر متغیر بودن جهان می شود.
۱۶۱۰ گالیلئو گالیله : برای نخستین بار آسمان شب را از درون یك دوربین نجومی تلسكوپ می بیند و كشفیاتی را اعلام میكند كه موید صحت نظریه كیهانی كپرنیك است.
۱۶۱۹ یوهان كپلر : ثابت می كند كه مسیر حركت سیارات به گرد خورشید بیضی شكل است و قوانین حركت آن ها را بدست می آورد.
۱۶۸۷ آیزاك نیوتن : با انتشار كتاب پرنسیپای خود نشان می دهد كه نیروی جاذبه ثقل كه از قانون تناسب معكوس با مجذور فاصله پیروی می كند. عامل حركت سقوطی اجسام به طرف زمین و حركت مداری كره ماه به زمین - هر دو - یكی است.
۱۷۹۹ پی یر سیمون دو لاپلاس : برای فرضیه جاذبه عمومی نیوتن شالوده ای ریاضی بنا و نظریه احتمالات را نیز پی ریزی می كند. لاپلاس به پایه گذاری دستگاه آحاد اندازه گیری متریك هم كمك می كند.
۱۸۲۴ كارل فردریش گاوس : اصول هندسه غیر اقلیدسی را پی ریزی می كند.
۱۸۲۴ كریستین دوپلر : كشف می كند كه فركانس امواج نوری و صوتی یك منبع در حال حركت به چشم و گوش یك ناظر ایستاده كمتر می آید اگر منبع در حال دور شدن از او و بیشتر می آید. اگر منبع در حال نزدیك شدن به او باشد.
۱۸۳۱ مایكل فارادی : پدیده القای الكترومغناطیسی را كشف می كند.
۱۸۴۸ ویلیام كولن : دمای صفر مطلق را تعیین می كند.
۱۸۴۸ ژان لئو فوكو : روش هایی برای اندازه گیری سرعت نور در هوا ابداع و ثابت می كند كه سرعت سیر نور در آب و سایر محیط های شفاف به نسبت عكس ضریب های شكست نوری آن محیط كاهش می یابد.
۱۸۶۰ رابرت بنزن و گوستاو كیرشهف : تجزیه طیفی را پی ریزی و مقایسه مواد آزمایشگاهی با مواد سازنده خورشید و ستارگان دیگر را كه در عمل به معنای امكان تعیین جنس مواد سازنده آن كرات از روی زمین است ممكن می كند.
۱۸۶۴ جان كلارك ماكسول : در گفتار درباره الكتریسیته و مغناطیس- را كه امكان فهم پدیده های مربوط به این حوزه دانش را بسیار بیشتر می كند منتشر می سازد.
۱۸۷۹ آلبرت مایكلسن : با استفاده از اصول فوكو سرعت سیر نور را اندازه می گیرد.
۱۸۸۷ آلبرت مایكلسن و ادوارد مورلی : آزمایش های دقیقی انجام و به كمك آن ها نشان می دهند كه فضا از چیزی به نام اتر كه وجود آن برای انتشار نور لازم دانسته می شد نمی تواند پر باشد.
۱۸۹۴ هاینریش هرتز : عملا نشان می دهد كه امواج الكترومغناطیسی با سرعت نور سیر می كنند و مانند آن می توانند بازتابش و شكست داشته باشند و قطبی یا پلاریزه هم بشوند.
۱۸۹۵ ویلیام رونتگن : اشعه ایكس را كشف و نخستین برنده جایزه نوبل در فیزیك می شوند.
۱۸۹۸ ماری و پیر كوری : عناصر رادیو اكتیو رادیوم و پولونیوم را شناسایی می كنند.
۱۹۰۰ ماكس پلانك : نظریه كوانتومی تابش (تشعشع) را بصورت یك اصل بیان كرد و با آن فیزیك كوانتومی را پایه ریزی كرد.
۱۹۰۴ ارنست رادرفورد : نشان می دهد كه عمر زمین را می توان با محاسبه مقدار گاز هلیومی كه از سنگ معدن مواد رادیواكتیو خارج می شود اندازه گرفت.
۱۹۰۵ آلبرت انیشتین : مقالاتی درباره نظریه نسبیت خاص - پدیده فوتو الكتریك و حرارت براونی منتشر می كند كه نظریه نسبیت وی اندازه كیری زمان و مكان در سرعت های زیاد را ناهنجار و جرم و انرژی را معادل یكدیگر می داند.
۱۹۰۶ جی جی تامسون : وجود ذره الكترون را عملا تثبیت می كند.
۱۹۱۱ ارنست رادرفورد : نشان می دهد كه بخش اعظم جرمی اتم در هسته بسیار كوچك آن جای دارد.
۱۹۱۳ نیلز بوهر : نظریه ساختار اتم را فرمول بندی می كند.
۱۹۱۶ آلبرت انیشتین : نظریه نسبیت عام خود را كه نظریه بنیادی درباره فضا - زمان و جاذبه ثقل است منتشر می كند و جاذبه ثقل را پدیده ای ناشی از فضای خمیده میداند.۱۹۲۴ شاهزاده لویی دوبروی : اصل علمی را مطرح می كند كه به موجب آن ماده حتی شیئی مانند الكترون كه در حالت عادی ذره شناخته می شود در عین حال رفتار موجی هم دارد.
۱۹۲۵ ولفگانگ پاولی : اصل منع (exclusion principal) خود را كه در شناخت خطوط طیفی نور ستارگان و سحابی ها كارایی دارد بیان می كند.
۱۹۲۶ اروین شرودینگر : معادله موج خود را كه شارح چگونگی حركت امواج دوبروی از مكانی به مكان دیگر است. و اینك معادله مركزی مكانیك كوانتومی دانسته می شود تدوین و تثبیت می كند.
۱۹۲۷ یان اورت : ثابت می كند كه كهكشان راه شیری در چرخش است و چندی بعد با استفاده از تلسكوپ رادیویی نقشه هایی از بازوی مارپیچی این كهكشان تهیه می كند.
۱۹۲۸ پی . ا. ام دیراك : با محاسبه وجود ذرات ضد ماده را پیش بینی می كند كه اینها ذراتی هستند مانند ذرات ماده معمولی ولی بار الكتریكی مختلف العلامه با بار آنها ( یكی از آنها پزیترون است كه ضد الكترون است)
۱۹۲۹ ادوین هابل : با استفاده از تجزیه و تحلیل طیفی نشان می دهد كه جهان واقعا آنگونه كه انیشتین با محاسبه پیش بینی كرده است در حال انبساط است.
۱۹۳۱ ولفگانگ پاولی : وجود ذره نوترینو را با محاسبه پیش بینی می كند.
۱۹۳۲ جیمز چادویك : ذره نوترون را كشف و جایزه نوبل ۱۹۳۵ در فیزیك را نصیب خود می كند.
۱۹۳۸ لیزه و اوتو هاهن : پدیده شكافت هسته اتم را كشف می كند و هاهن به پاس آن كشف جایزه نوبل دریافت می كند ( همكار او میتز پیش از كامل شدن كار مجبور به فرار از آلمان نازی می شود ولی آگاهان نقش آن خانم را در آن تلاش محفوظ می دانند.)
۱۹۳۹ لئوزیلارد : به مفهوم واكنش زنجیره ای در فیزیك اتمی دست می یابد و یكی از چند نویسنده نامه ای به امضای انیشتین به رئیس جمهور روزولت می شود. نامه درباره توانایی های بمب اتمی و علمی بودن ساخت آن با استفاده از پدیده شكافت هسته اورانیوم است.
۱۹۴۲ انریكو فرمی : سرپرستی برنامه ساخت و راه اندازی نخستین راكتور اتمی جهان را كه بخشی از پروژه منهتن است به عهده می گیرد.
۱۹۴۵ جی رابرت اوپنهایمر : برنامه ساختن نخستین بمب اتمی را كه بخشی از پروژه منهتن است رهبری می كند.
۱۹۴۶ ژرژ گاموف : پیش بینی می كند كه انفجار بزرگ آغازگر جهان باید تشعشعات كیهانی پشت صحنه ای بار آورده باشد.
۱۹۶۰ آلن سندیج و توماس ماتیوس : كوازار ها را كه دورترین كهكشانها ( دورترین تا زمین) هستند كشف می كنند.
۱۹۶۱ مری گل مان ویووال نعمان : مستقل از یكدیگر طرح طبقه بندی ذرات درون اتمی را كه گل مان طرح هشت لایگی می نامند می ریزند
۱۹۶۳ ئی . ان . لورنتز : نخستین مقاله درباره نظریه درهم ریختگی را منتشر می كند.
۱۹۶۴ مری گل مان و جرج زوویك : مستقل از یكدیگر نظریه تشكیل یافتن پروتون و نوترون و هادرون دیگر از ذرات جدید كوچكتری به نام كوارك را پیش می شكد كه نام كوارك و گل مان انتخاب می كنند.
۱۹۶۵ ریچار فاینمن : مشتركا با توموناكو و شوینگر جایزه نوبل در فیزیك را بپاس ابداع نظریه الكترودینامیك كوانتومی برنده می شوند. نظریه ای كه ابداع آن در طریق جستجو برای درك طبیعت گام مهمی به جلو تلقی می شود.
۱۹۶۵ رابرت ویلسون و آرنونپنریاس : وجود تشعشعات یا تابش هایی را در اعماق فضا كشف و صحت نظریه انفجار بزرگ را تایید آزمایش می رسانند.
۱۹۶۸ آزمایش های انجام شده در مركز شتاب دهنده خطی دانشگاه استنفورد صحت نظریه كوارك ها را تایید میكنند.
۱۹۸۱ آلن گوت : این اصل را كه عالم كیهانی اولیه از یك دوره انبساط قابل نمایش با یك تابع ریاضی نمایی گذر كرده است ثابت می كند.
۱۹۹۵ دانشمندان شاغل در آزمایشگاه دستگاه شتاب دهنده ملی فرمی - نشانه های وجود كوارك (رو) آخرین عضو پیدا نشده خانواده ذرات تشكیل دهنده سنگ بنای كل ماده موجود در عالم را پیدا می كند.

تهیه كننده : زهرا رحیمی
منبع: ملاصدرا