آکوامارین - AQUAMARINE

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : سوزان کارتسونیس
کارگردان : الیزابت آلن
فیلمنامه‌نویس : جسیکا بندینگر و جان کوئینتنس، برمبنای رمانی نوشتهٔ آلیس هافمن
فیلمبردار : برایان ج. برنی
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید هرشفلدر
هنرپیشگان : اما رابرتس، جوانا &#۷۸۲;جوجو&#۷۸۲; لوسک، سارا پاکستن، جیک مک‌دورمن، آری‌یل کِبل، بروس اسپنس و روی بیلینگ
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۴ دقیقه


یک هفته مانده به پایان تعطیلات تابستانی، ̎کلر̎ (رابرتس) و ̎هیلی̎ (لوسک)، دو دوست سیزده ساله، به خاطر این‌که مجبورند از هم جدا شوند، ماتم گرفته‌اند. به مادر ̎کلر̎ که زیست‌شناسی دریائی است مأموریتی ایده‌آل در استرالیا داده‌اند که بسیار دورتر از خانهٔ آنها در سواحل فلوریداست. این دو دوست دعا می‌کنند معجزه‌ای رخ دهد تا بتوانند کنار هم بمانند. دست بر قضا توفانی درمی‌گیرد و امواج خروشان دریا، یک پری دریائی را به استخر باشگاهی که پدر و مادربزرگی ̎هیلی) می‌گردانند، پرتاب می‌کند. پری دریائی، ̎آکوامارین̎ (پاکستن) دلش می‌خواهد از عادت‌ها و رفتار بشری، به‌خصوص از عشق، سردربیاورد: احساسی که پدر اصرار دارد موضوعی است کاملاً افسانه‌ای. اگر ̎اکوامارین̎ نتواند به پدرش ثابت کند که چیزی به نام عشق هم وجود دارد، مجبور است تا چند روز دیگر به یک ازدواج مصلحتی با یک موجود دریائی زشت تن در دهد.
● فیلمی کم‌وبیش دل‌چسب که درون‌مایه‌اش را با شوخ‌طبعی و کمی خل‌وچل‌بازی به توصیف درآورده و نتیجه، کمدی خانوادگی ارضاکننده‌ای شده است که ورای مخاطبان اصلی‌اش، دختر خانم‌های جوان می‌رود. ̎آکوامارین̎، شخصیت اصلی فیلم، مانند شخصیت داریل هانا در آب‌پاشی! (ران هوارد، ۱۹۸۴) می‌تواند به‌جای دُم فلسی‌اش، روی دو پا راه برود (ولی اگر خیس بشود یا پس از غروب آفتاب بیرون از آب بماند، دوباره دم درمی‌آورد). آلن که در این‌جا نخستین فیلمش را کارگردانی کرده، استعدادی کمیک از خود به نمایش گذاشته و ماجراها را قدری ̎سیندرلائی̎ کرده است: اگر ̎کلر̎ و ̎هیلی̎ بتوانند به ̎آکوامارین̎ کمک کنند که دل ناجی غریق محلی را به‌دست آورد و او را دل‌باختهٔ خود کند، پری دریائی‌ هم می‌تواند یکی از آرزوهای دخترها را برآورده سازد. مشکل این است که زمان به سرعت از دست می‌رود و از آن بدتر، یک دختر دیگر (کبل) نیز می‌خواهد آقای ناجی غریق (مک‌دورمن) را شیفتهٔ خود کند. امکان دارد سبک ویدئوکلیپی چند صحنهٔ اول، توی ذوق بزند ولی رفته‌رفته فیلم جا می‌افتد و ضرباهنگش آرام می‌شود تا به شخصیت‌ها و تعامل بامزه و بی‌سروصدایشان اجازهٔ خودنمائی دهد.