دوشنبه, ۱۷ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 6 May, 2024
مجله ویستا
دینداری تظاهری
در میخانه ببستند خدایا مپسند
که درخانه تزویر و ریا بگشایند
«دینداری تظاهری» نوعی مصرف نمادهای دینی است در عین حال تهی کردن آن از معنائی است که در نمادهای دینی وجود دارد. جامعهٔ دینی لاجرم جامعهٔریا نیز هست. اگرچه ایمان خود از سنخ ریا نیست. ریا از هر دری که آید، ایمان از در دیگری خارج میشود،اما گویا ریا بخشی گریزناپذیر از دینداری است. ایمان دعوت به خلوص است اما دین علاقمند به آشکارسازی خلوص افراد است! ایمان بر پیوند قلبی بر امر قدسی و گسستن باطنی از غیر دلالت دارد اما دین به تبلور این پیوند در قالب امر مناسکی میاندیشد، مومن «جز به دیدار نمیاندیشد» اما دیندار «قافیه اندیشی» میکند.
برای انسان مناسکگرا، قوانین و رسوم دینی معیارهای غایی زندگیاند،: اما آنچه او فراموش می کند این است که این قوانین و رسوم نمادهای واسطهای میان دگرگونی های درونی و زندگی جدید هستند. ساختار قانونی دین مطابق با کتاب مقدس می بایست انسان ها را در مسیری قرار دهد که آنها را از خودپسندی و خودپرستی جمعی آزاد کرده و آنها را به سوی درک اسرار الهی سوق دهد.. فرد مناسک گرا، از قانون دینی،اطاعات می کند اما نسبت به معنای باطنی دین خونسرد و بی توجه باقی می ماند. مناسک پرستی، نقابی از همرنگی ایجاد می کند که فرد دیندار را در نظر خود مقدس می نمایاند و از این رو او را از رسیدن به خودشناسی بازمی دارد. دین مناسک گرا، بر نیروی اراده تأکید می کند و این همان تأکید فراوان بر تلاش فردی است که فرد مناسک گرا را از احساس واقعی اش و شکستگی او و در نتیجه از نیاز او به رستگاری بی اطلاع ساخته است. انسان مناسک گرا، تمایل دارد فکر کند که انسانها اگر فقط به اندازۀ کافی تلاش کنند، می توانند مقدس باشند. او احساس قدردانی کمی نسبت به حضور سخاوتمندانۀ خداوند در زندگی بشر، رساندن انسان ها به هوشیاری نقادانه و محافظت از اعمال مبتنی بر ایمان آنها دارد. و چون فرد مناسک گرا، گمان می کند که تقدس در فهم انسانهاست، تمایل دارد تا مردان و زنانی را که به اندازۀ خود او مراقب و هوشیار نیستند، تحقیر نماید. بدینسان او خود را بالاتر از گناهکاران می داند. به دلیل این خودبرتربینی (self-elevation)، فرد مناسک گرا باایمان زندگی نمی کند بلکه در تخیل خود میزیید.
جامعه دینی بالاخص با تاکید برمناسک گرائی و ظاهر پرستی بر توسعه جامعه تزویر انگشت میگذارد.گمان میرود که یکدست سازی افراد و همشکل کردن در پوشش، نشانهای بر تقویت دینداری افراد است، اما حقیقت این است که چنین نیست. دولت دینی در زمانه ما خود را درنقش محتسب تقلیل داده و سایر وظایف خود را به فراموشی سپرده است. دولتِ محتسب، جامعهای قشری را شاهد خواهد بود و نه جامعهای ایمانی را. نمیتوان کتمان کرد که موج جدید اشعری گری در راه است.
عباس کاظمی
http://kazemia.persianblog.ir
منبع : مطالب ارسال شده
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران حج رافائل گروسی آمریکا رهبر انقلاب مجلس شورای اسلامی دولت شورای نگهبان انتخابات حجاب دولت سیزدهم رسانه
هواشناسی تهران شهرداری تهران فضای مجازی قتل وزارت بهداشت آموزش و پرورش سلامت شهرداری سازمان هواشناسی باران پلیس
قیمت دلار ایران خودرو بانک مرکزی خودرو قیمت طلا قیمت خودرو بازار خودرو دلار حقوق بازنشستگان مسکن تورم بورس
تئاتر زنان محمدعلی علومی تلویزیون خانواده سریال دفاع مقدس نمایشگاه کتاب سینمای ایران صدا و سیما سینما کتاب
مغز دانش بنیان
رژیم صهیونیستی اسرائیل غزه حماس فلسطین جنگ غزه روسیه اوکراین طالبان طوفان الاقصی نوار غزه نتانیاهو
پرسپولیس فوتبال استقلال لیگ برتر نساجی بازی رئال مادرید لیگ برتر ایران سپاهان جواد نکونام بارسلونا باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی اینترنت فناوری اپل مایکروسافت سامسونگ آیفون باتری گوگل ناسا ویندوز ماهواره
رژیم غذایی زیبایی چای بیمه کاهش وزن آلرژی افسردگی