جشن برای دیگران یا سوگ برای خودمان؟!

دکتر احمدی‌نژاد رئیس جمهور، سه روز قبل در جلسه استـانـی هیئت دولت – در خرم آباد – با اشاره به بحران اقتصادی در جهان گفت: <همه بشریت باید نابودی اقتصاد به اصطلاح مدرن را جشن بگیرند.> احمدی نژاد مشخص نکرد که این سخن، بازتاب وعده‌های دینی و از اهداف درازمدت حکومت جهانی اسلام است یا برداشت یک مدیر اجرایی از تحولات جهانی؟ اگر مقصود احمدی‌نژاد از اظهارات اخیر، ترویج دیدگاه‌های دینی باشد که نظام جمهوری اسلامی ایران برای گسترش ‌آنها بنا نهاده شده است بلافاصله این سوال به ذهن می‌آید که پس <چرا در دوره دولت نهم، بیش از هر زمان دیگر به تقویت برخی نظام‌های سوسیالیستی در جهان همت گمارده می‌شود؛ در حالی که گفتمان حاکم بر آن نظام‌ها، هیچ شباهتی با مبانی مورد نظر از تشکیل نظام جمهوری اسلامی ندارد؟> ممکن است خبررسانی احمدی‌نژاد از <نـابـودی اقتصـاد بـه اصـطلاح مدرن جهانی> مبتنی بر اطلاعات و آماری ‌باشد که عالی ترین مدیر اجرایی در یک نظام دینی به آنها دسترسی دارد.
اگر اینگونه باشد سوالات دیگری به ذهن می‌آید که باید برای آنها پاسخ یافت. نخستین سوال مرتبط با اظهارات هفته گذشته احمدی نژاد است. او در جمع مردم خرم آباد، بزرگترین آسیب ناشی از وضعیت فعلی اقتصادی جهان را متوجه کشورهای ضعیف و فقرای جامعه آمریکا دانست. در حالی که به گفته احمدی نژاد به خاطر این وضعیت هزاران میلیارد دلار به جیب چند هزار صهیونیست – عمـدتـاً آمـریکـایـی – رفتـه است. از نکات دیگری که در اظهارات هفته گذشته احمدی‌نژاد وجود داشت، ادعای توزیع ده هزار میلیارد ‌دلار قلابی در جهان توسط دولت آمریکا بود. پذیرش این ادعا، معنایی ندارد جز آنکه بحران اقتصادی جهانی، یک بحران مصنوعی است که توسط ثروتمندان صهیـونیسـت آمـریکـا مدیریت می‌شود و لذا دلیلی برای خوشحالی ما وجود ندارد. اگر هم این ادعا غیرقابل اثبات و فاقد مبانی استدلالی قوی باشد زیان‌های زیادی برای وجهه ایران و ایرانیان در سطح جهانی دارد.
حقیقت آن است که ‌آنچه ایرانیان را در چشم جهانیان قـدرتمنـد مـی‌کنـد هوشمندی آنها و وجود خیل عظیم دانشمندان ایرانی است که در نقاط مختلف کشور، زندگی می‌کنند و نه منابع مالی و قدرت نظامی؛ که قطعاً بسیاری از کشورهای دیگر در این زمینه در مراتبی بالاتر از ایران قرار دارند.
در این شرایط، طرح برخی ادعاهای اثبات نشده از قبیل توزیع دهها هزار میلیارد دلار قلابی در سراسر دنیا، هم می‌تواند شأن دومین شخصیت نظام را زیر سوال ببرد و هم ممکن است این توهم را در افکار عمومی جهان ایجاد کند که اکثر ایرانیان بیش از آنکه با هوشمندی خود به تحلیل مسائل بپردازند، چشم و گوش به تریبون‌های دولتی دارند؛ با همان تریبون‌هایی که قبلاً نیز مسائلی را منتشر کردند و با اعتراض روزنامه‌های طرفدار دولت همچون کیهان و یا شخصیت‌های سرشناس اصولگرا همچون محمدرضا باهنر نایب رئیس اصولگرای مجلس مواجه شدند. مثلاً ادعای تلاش آمریکا برای ترور رئیس‌جمهور ایران در سفر به عراق، اعتراض روزنامه کیهان را برانگیخت که <بعضی اعلام‌های اساسی دولت – از جمله در خصوص موضوع تلاش آمریکایی‌ها برای ربودن رئیس جمهور در عراق – از محاسبه لازم برخوردار نیستند و این موضوع بعضاً آسیب‌های مهمی را به دولت و جامعه وارد کرده است*.> برخی اظهارنظرهای دیگر در این تریبون‌ها نیز این اعتراض باهنر را به دنبال داشت که <برخی اظهارنظرهای هزینه‌ساز، فقط دارای مصرف داخلی است.>
به هر صورت اگرچه توجه به این نکات بسیار ضروری اســت امـا نکتـه مهـم‌تـری نیـز در ایـن میـان وجـود دارد.رئـیـس جـمـهـور ایران از برگزاری جشن نابودی اقتصاد به اصطلاح مدرن جهانی سخن می‌گوید. اما به سختی‌های تحمیـل شـده بـه ملت ایران بر اثر بحران اقتصادی جهان هیچ اشاره‌ای نمی‌نماید. در حالی که تغییرات غیرمنطقی قیمت نفت و پیامد‌های آن، سختی‌های پیش‌بینی نشده فراوانی را بر مجموعه مصیبت‌های اقتصادی ایرانیان می‌افزاید. بخش عمده‌ای از این مصیبت‌ها نیز متوجه ضعیف‌ترین اقشار جـامعه خواهد شد و به منزله بلاهای آسمانی است که به تعبیر عنصری <بر زمین نارسیده، سراغ خانه فقرا را می‌گیرد.> البته همانگونه که در ابتدای یادداشت آمد به نظر می‌رسد حتی رئیس‌جمهور ایران نیز اذعان دارد که بحران اقتصادی فعلی، منافع کلانی برای ثروت اندوزان صهیونیست دارد و در واقع، هزینه جشن افزایش ثروت‌ سرمایه‌داران بزرگ جهانی، بــه قیمـت لـه شـدن ضعیـف‌تـریـن ملـت در سـراسـر دنیاو تحمل فشار توسط مستضعفان ایرانی تامین می‌شود. از سوی دیگر امروزه حتی برخی سیاستمداران حامی دولت از عـدم وجود استراتژی اقتصادی در دولت نهم سخن مـی‌گـوینـد. لـذا بـه نظر مـی‌رسـد بحـران‌هـای اقتصـادی جهـانی، درکوتاه‌مدت و درازمـدت پیـامدهای منفی زیادی برای اقتصاد ملی ما خواهد داشت.
این در حالی است که برخلاف بسیاری از کشورهای پیشرفته، منتقدان دولت دستی به رسانه‌های فراگیر ندارند تا بــه مـوقـع نسبـت به بحران‌های اقتصادی هشدار بدهند و گروهی از حامیان دولت هم علیرغم علم به وجود بعضی مشکلات و ‌آگاهی از خطرساز بودن برخی تصمیمات، تنها به این نکته می‌اندیشند که <چه کنیم که وحدت اصولگرایان خدشه‌دار نشود؟!> در این شرایط، آیا بهتر نیست به جای آمادگی برای برگزاری جشن نابودی اقتصاد مدرن جهانی – که هنوز از پیامدهای آن بر اقتصاد ایران بی خبریم – به فکرسوگواری برای خانواده‌هایی باشیم که تصمیم‌گیری‌های احساسی یا مقطعی، اقتصاد آنها را به شدت متزلزل کرده است و در عین حال هر روز ادعاهایی در خصوص <بهتر شدن سرجمع وضعیت اقتصادی> خود می‌شنوند؟!

*روزنامه کیهان سوم تیرماه ۱۳۸۷ ستون یادداشت روز

منبع : روزنامه آفتاب یزد