موضع تدافعی ما دربرابر عکاسی

ژوزف نیسفور نی یپس، در سال ‌١٨٢٢میلادی، نخستین عکس دنیا را ثبت کرد و این اتفاق سرآغاز عکاسی در جهان بود. اما در ایران، عکاسی از دربار شاهان قاجار آغاز شد. ظاهرا نخستین دستگاه عکسبرداری که به ایران آمد، به ناصرالدین شاه تعلق داشت. او به عکاسی علاقه‌مند و عکس‌های زیادی از خود، سفرها و خانه‌اش تهیه کرد که بسیاری از آن‌ها هنوز موجود است.
با مقایسه تاریخ‌های اختراع عکاسی و آشنایی ایرانیان با آن درمی‌یابیم که این پدیده فنی و هنری خیلی زود به ایران آمد و به عبارتی ساده‌تر می‌توان گفت که عکاسی در ایران، تقریبا قدمتی معادل کشورهای اروپایی دارد.
هر چند عکاسی در این مرز و بوم، پیشینه‌ای طولانی دارد و آثار بسیار زیادی از آن دوران باقی است؛ اما جای تردید نیست که به دلایل متعدد، به جز در ‌٣ دهه اخیر، عکاسی کاربردی فراگیر نداشته‌است.
در ابتدا تنها درباریان یا تعداد معدودی محقق و نظامی که اغلب آن‌ها از فرنگ به ایران آمده بودند عکاسی را به خدمت گرفتند و سال‌ها بعد با گشایش مغازه‌های عکاسی، تهیه عکس‌های شخصی و اداری از مردم رونق یافت.
اما از آنجا که هیچ‌گاه مطبوعات و رسانه‌های جمعی کشور ما از عکس به نحو شایسته‌ای بهره نمی‌گرفتند، شناخت عمومی جامعه در همین حد خلاصه شده بود. با وقوع انقلاب اسلامی و نیاز به ثبت حوادث گوناگون دوران پرفراز و نشیب آن، نظر علاقه‌مندان بسیاری به سوی دوربین‌های عکاسی جلب شد.
کاربرد و استفاده از تصاویر این وقایع در مطبوعات و دیوارهای شهر، برای انتقال اخبار و رویدادهای انقلاب ، عکاسی را به دل توده مردم برد و گوشه‌ای از قابلیت‌های عکاسی را به آن‌ها معرفی کرد. پس از سال ‌١٣٥٧، کم کم استفاده از عکس رواج بیشتری یافت تا آنجا که در سال ‌١٣٦٢عکاسی به عنوان یکی از رشته‌های تحصیلی در نظام دانشگاهی گنجانده شد.
در سال ‌١٣٦٥اولین نشریه تخصصی عکاسی شروع به انتشار کرد و نمایشگاه‌های متعدد عکاسی برپا شد. عکاسی تبلیغاتی برای کمک به رونق اقتصادی جامعه پویاتر شد و همزمان با آن، عکاسی هنری مورد توجه هزاران دانشجو و هنرآموز قرار گرفت.
با وجود آن که امروزه عکاسی در ایران رونق چشمگیری یافته است و در علوم و فنون و هنرهای مختلف از آن بهره می گیرند؛ اما نمی‌توان ادعا کرد که شناخت عمومی جامعه از این رسانه به حد مناسبی رسیده است.
هنوز مردم به عکاسانی که با علاقه از آداب و سنن و صحنه‌های مختلف جامعه عکسبرداری می کنند، با دیده شک و تردید و ناباوری می‌نگرند و کار آن‌ها در نظرشان غریب و تفننی می‌نماید.
با آن که امروزه عکس و تصویر به عنوان یکی از روش‌های موثر و قوی انتقال فرهنگ مورد استفاده جوامع مختلف قرار می گیرد، ما در برابر آن تنها موضع تدافعی گرفته‌ایم.
جامعه ما با تکیه بر پشتوانه محکم فرهنگی خود، می‌تواند عکاسی را به خدمت بگیرد و در جهت گسترش و تثبیت ریشه‌ها و ارزش‌های فرهنگی خود در سطح کشور و معرفی آن در سراسر جهان قدم بردارد.
http://hanisaa.blogfa.com

منبع : خبرگزاری ایسنا