پنجشنبه, ۲۰ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 9 May, 2024
مجله ویستا
با فصل خزان بهار بودن
عارفان نیک سیرت باطن نگر ما، از هر فرصت و موقعیتی که باعث تغییراتی در ظاهر طبیعت و پدیده های طبیعی می شد بیشترین بهره را می بردند تا سری به نهانخانه وجود خویش زنند و حال و رخسار آن را ببینند و به واکاوی نفس بپردازند. تغییر فصل یکی از آن فرصت هاست. بدین جهت این تغییرات نزد آنها به منزله امتحان و آزمون و وارسی رتبت و مکانت جان مایه به شمار می رفت:
امتحان های زمستان و خزان
تاب تابستان، بهار همچو جان
مولوی در این نقاط عطف طبیعت، صحنه ای را ترسیم می کند که در آن شحنه تقدیر، خاک دژم را تحت فشار قرار می دهد که هر چه از لعل و سنگ، از خزانه حق و دریای کرم در جیب خود پنهان داشته و درربوده، برون آورد. او لطف چون شکر و قهر از آتش بتر شحنه را به تصویر می کشد. بهاران همچون جلوه ای از لطف و خزان به منزله قهر آن شحنه دیده می شود:
آن بهاران لطف شحنه کبریاست
وان خزان تهدید و تخویف خداست
آن فراز و فرودی که شحنه کبریا بر طبیعت مستولی می سازد جلوه ای است از قبض و بسطی که همواره در جان آدمیان جریان دارد؛ و امتحان نیز جز این نیست که در معرکه این قبض و بسط و کشاکش این تلاطم و تحول درونی، نقد جان آدمی چگونه ظاهر می شود:
خوف و جوع و نقص اموال و بدن
جمله بهر نقد جان ظاهر شدن
اگر رسم خزان چنان است که از باد جفای او، سبزی و سرزندگی باغ جهان به تاراج می رود و زردی و فسردگی حاکم می شود، باغ جان نیز در معرض این امتحان است:
ای باغبان ای باغبان، آمد خزان آمد خزان
بر شاخ و برگ از درد دل، بنگر خزان بنگر خزان
ای باغبان هین گوش کن، ناله درختان نوش کن
نوحه کنان از هر طرف، صد بی زبان صد بی زبان
جمله درختان صف زده، جامه سیه ماتم زده
بی برگ و زار و نوحه گر، زان امتحان زان امتحان
اما آنچه خزان زرد باغ جان را از غم هجر دور می کند، امید دررسیدن بهار است. باد بهاری در خزان، شربتی است که بیمار می خورد و از بیماری می جهد:
هر که بیمار خزان شد شربتی خورد از بهار
چون بهار من بخندد برجهد بیمار من
درمان جفای خزان، امید وفای بهاران و احساس تاب تابستان است:
گر چه خزان کرد جفاها بسی
بین که بهاران چه وفا می کند
زرد گشتی از خزان غمگین مشو
در خزان بین تاب تابستان نو
همانگونه که در در اوج تولد و حیات و سبزی بهار، دستور توجه به انتها و مرگ و زردی داده شده و خدای اول و آخر چنان توصیف و تسبیح شده که در اخرج المرعی، غثاء احوی را به ودیعت نهاده؛ در فصل خزان نیز باید در غم هجر بهاران، امید وصل داشت و در پس مردن زرد، زادن سبز را دید و باغ نهان جان را با نظاره بهار امید طراوت بخشید و خنده نمکین خداوند را بر شاخسارهای به انتظار نشسته آن باغ نمایان ساخت:
مثل نفس خزان است که در او باغ نهان است
ز درون باغ بخندد چو رسد جان بهاری
مسعود بینش
http://mgt.blogfa.com/۸۷۰۷.aspx
منبع : مطالب ارسال شده
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران دولت انتخابات دولت سیزدهم انتخابات مجلس رهبر انقلاب مجلس شورای اسلامی سید ابراهیم رئیسی رئیسی رافائل گروسی حجاب مجلس
رئیس جمهور قتل بارش باران تهران آموزش و پرورش پلیس شهرداری تهران فضای مجازی وزارت بهداشت شهرداری سازمان هواشناسی قوه قضاییه
قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو گاز خودرو نمایشگاه نفت مسکن مالیات حقوق بازنشستگان بازار خودرو بانک مرکزی ایران خودرو
نمایشگاه کتاب سینمای ایران هدیه تهرانی نمایشگاه کتاب تهران تلویزیون سریال سینما تئاتر کتاب دفاع مقدس موسیقی فیلم
اینوتکس
اسرائیل رژیم صهیونیستی فلسطین غزه روسیه جنگ غزه رفح حماس حمله به رفح نوار غزه مصر طوفان الاقصی
فوتبال رئال مادرید پرسپولیس استقلال لیگ قهرمانان اروپا بایرن مونیخ لیگ برتر باشگاه پرسپولیس باشگاه استقلال لیگ برتر ایران ذوب آهن نساجی
هوش مصنوعی فیبرنوری زمین سامسونگ اینترنت اپل عیسی زارع پور آب گوگل ناسا
آسم سبک زندگی افسردگی بیمه کمردرد آلرژی