| من سیر نیم ولی ز سیران سیرم |
|
بر خاک درت ز آب حیوان سیرم |
| ایمان به تو دادم وز جان برگشتم |
|
سیرم از این چو ملحد از آن سیرم |
|
|
| من عادت و خوی آن صنم میدانم |
|
او آتش و من چو روغنم میدانم |
| از نور لطیف او است جان می‌بیند |
|
آن دود به گرد او منم میدانم |
|
|
| من عاشق روی تو نگارم چکنم |
|
وز چشم خوش تو شرمسارم چکنم |
| هر لحظه یکی شور برآرم چکنم |
|
والله به خدا خبر ندارم چکنم |
|
|
| من عاشقی از کمال تو آموزم |
|
بیت و غزل از جمال تو آموزم |
| در پرده‌ی دل خیال تو رقص کند |
|
من رقص خوش از خیال تو آموزم |
|
|
| من عشق ترا به جای ایمان دارم |
|
جان نشکیبد ز عشق تا جان دارم |
| گفتم دو سه روز زحمت از تو ببرم |
|
نتوانستم از تو چه پنهان دارم |
|
|
| من عهد شکسته بر شکستی بزنم |
|
وز عشوه ره عشوه پرستی بزنم |
| امروز که ارواح به رقص آمده‌اند |
|
ناموس فرود آرم و دستی بزنم |
|
|
| من غیر ترا گزین ندارم چکنم |
|
درمان دل حزین ندارم چکنم |
| گوئیکه ز چرخ تا بکی چرخ زنیم |
|
من کار دگر جزین ندارم چکنم |
|
|
| من قاعده‌ی درد و دوا میشکنم |
|
من قاعده‌ی مهر و جفا میشکنم |
| دیدی که به صدق توبه‌ها میکردم |
|
بنگر که چگونه توبه‌ها میشکنم |
|
|
| من کاسته‌ی وفای آن مه‌رویم |
|
گر خواهد و گر نخواهد آنمه رویم |
| زو آب حیات ابدی میجویم |
|
او آب حیات آمده و من جویم |
|
|
| من گردانم مطرب گردان خواهم |
|
من زهره‌ی گردنده چو کیوان خواهم |
| جانم جانم ز صورت جان خواهم |
|
من جغد نیم که شهر ویران خواهم |
|
|
| من گرسنه‌ام نشاط سیری دارم |
|
روباهم و نام و ننگ شیری دارم |
| نفسی است مرا که از خیالی برمد |
|
آنرا منگر جان دلیری دارم |
|
|
| من مالک ملک لامکانی شده‌ام |
|
من عارف گنج زرکانی شده‌ام |
| تا از صدف تن گهر دل سوزد |
|
در عالم جان بحر معانی شده‌ام |
|
|
| من مهر تو بر تارک افلاک نهم |
|
دست ستمت بر دل غمناک نهم |
| هر جا که تو بر روی زمین پای نهی |
|
پنهان بروم دیده بر آن خاک نهم |
|
|
| من نای توام از لب تو می‌نوشم |
|
تا نخروشی هر آینه نخروشم |
| این لحظه که خامشم از آن خاموشم |
|
تا نیشکرت بهر خسی نفروشم |
|
|
| من نیز چو تو عاقل و هشیار بدم |
|
بر جمله‌ی عاشقان به انکار بدم |
| دیوانه و مست و لاابالی گشتم |
|
گوئیکه همه عمر در این کار بدم |
|
|
| من همچو کسی نشسته بر اسب خام |
|
در وادی هولناک بگسسته لگام |
| تازد چون مرغ تا که بجهد از دام |
|
تا منزل این اسب کدام است کدام |
|
|
| من یک جانم که صد هزار است تنم |
|
چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم |
| خود را به تکلف دگری ساخته‌ام |
|
تا خوش باشد آن دیگری را که منم |
|
|
| مهتاب بلند گشت و ما پست شدیم |
|
معشوق به هوش آمد و ما مست شدیم |
| ای جان جهان هرچه از این پس شمری |
|
بر دست مگیر زانکه از دست شدیم |
|
|
| می‌پنداری که از غمانت رستم |
|
یا بی‌تو صبور گشتم و بنشستم |
| یارب مرسان به هیچ شادی دستم |
|
گر یک نفس از غم تو خالی هستم |
|
|
| می‌پنداری که من به فرمان خودم |
|
یا یک نفس و نیم نفس آن خودم |
| مانند قلم پیش قلمران خودم |
|
چون گوی اسیر خم چوگان خودم |
|
|
| می‌گوید دف که هان بزن بر رویم |
|
چندانکه زنی حدیث دیگر گویم |
| من عاشقم و چو عاشقان خوشخویم |
|
ور رحم کنی زخم زنی این گویم |
|
|
| ناساز از آنیم که سازی داریم |
|
بد خوی از آنیم که نازی داریم |
| در صورت جغد شاهبازی داریم |
|
در عین فنا عمر درازی داریم |
|
|
| نی از پی کسب سوی بازار شویم |
|
نی چون دهقان خوشه‌ی گندم درویم |
| نی از پی وقف بنده‌ی وقف شویم |
|
ما وقف تو ما وقف تو ما وقف توایم |
|
|
| نی دست که در مصاف خونریز کنم |
|
نی پای که در صبر قدم تیز کنم |
| نی رحم ترا که با رهی در سازی |
|
نی عقل مرا که از تو پرهیز کنم |
|
|
| نی سخره‌ی آسمان پیروزه شوم |
|
نی شیفته‌ی شاهد ده روزه شوم |
| در روزه چو روزی ده بیواسطه‌ای |
|
پس حلقه بگوش و بنده‌ی روزه شوم |
|
|
| هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم |
|
احوال وجود با نوا می‌بینم |
| وان لحظه که بیخود نفسی بنشینم |
|
عالم همه سر به سر ترا می‌بینم |
|
|
| همچون سر زلف تو پریشان توایم |
|
آنداری و آنداری و ما آن توایم |
| هر جا باشیم حاضر خوان توایم |
|
مهمان تو مهمان تو مهمان توایم |
|
|
| هم خوان توایم و نیز مهمان توایم |
|
هم جمع توایم و هم پریشان توایم |
| در شیشه‌ی دل تخت نه حکم بکن |
|
ای رشک پری چونکه پری خوان توایم |
|
|
| هم مستم و هم باده‌ی مستان توام |
|
هم آفت جان زیر دستان توام |
| چون نیست شدم کنون ز هستان توام |
|
گفتی که الست از الست آن توام |
|
