زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار

زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار		گل روی تو برده آب گلنار
از آن پوشم رخ از زلفت که گویند		نمی‌باید نمودن زر به طرار
بود بی لعل همچون ناردانت		دلم پر نار و اشکم دانه‌ی نار
اگر ناوک نمی‌اندازد از چیست		کمان پیوسته بر بالین بیمار
چو عین فتنه شد چشم تو چونست		که دائم خفته است و فتنه بیدار
دو چشم سیل بار و روی زردم		شد این رود آور و آن زعفران زار
مرا بت قبله است و دیر مسجد		مرا می زمزمست و کعبه خمار
دل پر درد را دردست درمان		تن بیمار را رنجست تیمار
چو انفاس عبیر افشان خواجو		ندارد نافه‌ئی در طبله عطار