نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم

نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم		بیار باده که جان تازه می‌شود ز نسیم
مریض شوق نباشد ز درد عشقش باک		قتیل عشق نباشد ز تیغ تیزش بیم
گر از بهشت نگارم عنان بگرداند		بروز حشر من و دوزخ عذاب الیم
ز خاک کوی تو ما را فراق ممکن نیست		چنانکه فرقت درویش از آستان کریم
کمان بسیم بسی در جهان بدست آید		نه همچو آن دو کمان هلال شکل و سیم
چنین که بر رخ زردم نظر نمی‌فکنی		معینست که چشمت نه بر زرست و نه سیم
کنونکه بلبل باغ توام غنیمت دان		که مرغ باز نیاید بشیانه مقیم
اگر چه پشه نیارد شدن ملازم باز		مرا بمنزل طاوس رغبتیست عظیم
ز آهم آتش نمرود بفسرد آندم		که در دلم گذرد یاد کوه ابراهیم
نسیم باد صبا گر عنان نرنجاند		پیام من که رساند بدوستان قدیم
بیا و خیمه بصحرای عشق زن خواجو		که طبل عشق نشاید زدن بزیر گلیم