چو از برگ گلش سنبل دمیدست

چو از برگ گلش سنبل دمیدست		ز حسرت در چمن گل پژمریدست
به عشوه توبه‌ی شهری شکستست		به غمزه پرده‌ی خلقی دریدست
ز روبه بازی چشم چو آهوش		دلم چون آهوی وحشی رمیدست
چه رویست آنکه در اوصاف حسنش		کمال قدرت بیچون پدیدست
چو نقاش ازل نقش تومی‌بست		ز کلکش نقطه ئی بر گل چکیدست
تو گوئی در کنارت مادر دهر		بشیر بیوفائی پروریدست
ز گلزار جنان رضوان بصد سال		گلی چون عارض خوبت نچیدست
پریشانست زلفت همچو حالم		مگر حال پریشانم شنیدست
مسلمانان چه زلفست آن که خواجو		بدان هندوی کافر بگرویدست