گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی

گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی		کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی
تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند		که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی
شبان تیره بسی برده‌ام بخر و روزی		شبی چو زلف سیاهت ندیده‌ام بدرازی
ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم		گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی
مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن		تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی
بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم		گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی
بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم		که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی
چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد		به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی
فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد		ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی