| هرچند ملولی نفسی با ما باش |
|
مگریز ز یاران و درین غوغا باش |
| یا همچو دلم واله و شیدائی شو |
|
یا بهر نظاره حاضر سودا باش |
|
|
| ای دل برو از عاقبت اندیشان باش |
|
در عالم بیگانگی از خویشان باش |
| گر باد صبا مرکب خود میخواهی |
|
خاک قدم مرکب درویشان باش |
|
|
| ای روز نشاط روشنی وقت تو خوش |
|
وی عالم عیش و ایمنی وقت تو خوش |
| در سایه‌ی زلف تو دمی میخسبم |
|
تو نیز موافقت کنی وقت تو خوش |
|
|
| ای روی چو آفتاب تو شادی کش |
|
وی موی تو سرمایه ده، جمله حبش |
| تنها تو خوشی و بس در این هر دو جهان |
|
باقی تبع تواند گشته همه خوش |
|
|
| ای زلف پر از مشک تتاری همه خوش |
|
اندر طلب چو من نگاری همه خوش |
| در فصل بهار و نوبهاری همه خوش |
|
چون قند و نبات در کناری همه خوش |
|
|
| ای سودائی برو پی سودا باش |
|
در صورت شیدای دلت شیدا باش |
| با سایه‌ی خود ز خوی خود در جنگی |
|
خود سایه‌ی تست خصم تو، تنها باش |
|
|
| ای عشق بیا به تلخ خویان خو بخش |
|
ای پشت جهان به حسن چوپان رو بخش |
| از باغ جمال تو چه کم خواهد شد |
|
زان سیب زنخدان، دو سه شفتالو بخش |
|
|
| ای کرده به پنج شمع روشن هر شش |
|
ای اصل خوشی و هرچه داری همه خوش |
| تا چند چو الحمد مرا می‌خوانی |
|
همچون بقره بگیر گوش من و کش |
|
|
| ای گنج بیا زود به ویرانه‌ی خویش |
|
وی زلف پریشان مشو از شانه‌ی خویش |
| وی مرغ متاب روی از دانه‌ی خویش |
|
ای خانه خدا درآی در خانه‌ی خویش |
|
|
| ای یار مرا موافقی وقتت خوش |
|
بر حال دلم چو لایقی وقتت خوش |
| خواهم به دعا که عاشقان خوش باشند |
|
ور زانکه تو نیز عاشقی وقتت خوش |
|
|
| با دل گفتم ز دیگران بیش مباش |
|
رو مرهم ریش باش چون نیش مباش |
| خواهی که ز هیچکس به تو بد نرسد |
|
بدگوی و بدآموز و بداندیش مباش |
|
|
| با پیر خرد نهفته میگویم دوش |
|
کز من سخن از سر جهان هیچ مپوش |
| نرمک نرمک مرا همی گفت بگوش |
|
کین دیدنیست گفتنی نیست خموش |
|
|
| با ما چه نه‌ای مشو رفیق اوباش |
|
کاول قدمت دمند و آخر پرخاش |
| گل باش و بهر سخن که خواهی میخند |
|
مرد سره باش و هرکجا خواهی باش |
|
|
| بر جان و دل و دیده سواری همه خوش |
|
واندر دل و جان هرچه بکاری همه خوش |
| خوش چشمی و محبوب عذاری همه خوش |
|
فریاد رس جان‌فکاری همه خوش |
|
|
| بر دل چو شکفته گشت اسرار غمش |
|
ندهم به گل همه جهان خار غمش |
| بایست سوی جهان فانی گردیم |
|
زین پس رخ ما زرد و دیوار غمش |
|
|
| بر من بگریست نرگس خمارش |
|
تا خیره شدم ز گریه‌ی بسیارش |
| گر نرگس او به سرمه آلوده بدی |
|
آلوده شدی ز سرمه‌ها رخسارش |
|
|
| بیچاره دل سوخته‌ی محنت کش |
|
در آتش عشق تو همی سوزد خوش |
| عشقت به من سوخته دل گرم افتاد |
|
آری همه در سوخته افتد آتش |
|
|
| پیوسته مرید حق شو و باقی باش |
|
مستغرق عشق و شور و مشتاقی باش |
| چون باده بجوش در خم قالب خویش |
|
وانگاه به خود حریف و هم ساقی باش |
|
|
| تا بتوانی تو جامه‌ی عشق مپوش |
|
چون پوشیدی ز هر بلائی مخروش |
| در جامه همی سوز و همی باش خموش |
|
کاخر ز پس نیش بود روزی نوش |
|
|
| تا در نزنی بهر چه داری آتش |
|
هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش |
| عیاران را ز آتش آمد مفرش |
|
عیار نه‌ای ز عاشقان پا درکش |
|
|
| جان جانی بیا میان جان باش |
|
چون عقل و خرد تاج سر مردان باش |
| تو دولت و بخت همه ای در دو جهان |
|
چون دولت و بخت دو جهان گردانباش |
|
|
| چون رنگ بدزدید گل از رخسارش |
|
آویخت صبا چو رهزنان بردارش |
| بسیار بگفت بلبل و سود نداشت |
|
تا بو که صباا به جان دهد زنهارش |
|
|
| خائیدن آن لب که چشیدی شکرش |
|
مالیدن دستی که کشیدی بسرش |
| نگذارد آنکه او به جان و جگرش |
|
آب حیوان همی رسد از اثرش |
|
|
| دانم که برای ما نخفتی همه دوش |
|
بر صفه‌ی سرد با یکی بالاپوش |
| آن نیز فراموش نگردد ما را |
|
ای بوده عزیزتر تو از دیده و گوش |
|
|
| در انجمنی نشسته دیدم دوشش |
|
نتوانستم گرفت در آغوشش |
| رخ را به بهانه بر رخش بنهادم |
|
یعنی که حدیث میکنم در گوشش |
|
|
| در حلقه‌ی مستان تو ای دلبر دوش |
|
میخانه درون کشیدم از خم سر جوش |
| بر یاد تو کاس و طاس تا وقت سحر |
|
میخوردم و میزدم همی دوش خروش |
|
|
| در مجلس سلطان بشکستم جامش |
|
تا جنگ شود بشنوم آن دشنامش |
| والله که چنان فتاده‌ام در دامش |
|
کز پخته‌ی او نمی‌شناسم خامش |
|
|
| دلدار مرا وعده دهد نشنومش |
|
بر مصحف اگر دست نهد نشنومش |
| گوید والله که نشنوی نشنومت |
|
خواهد که به اینها بجهد نشنومش |
|
|
| دل یاد تو آرد برود هوش ز هوش |
|
می بی‌لب نوشین تو کی گردد نوش |
| دیدار ترا چشم همی دارد چشم |
|
آواز ترا گوش همی دارد گوش |
|
