امروز خاطرات انقلاب

● بهاران خجسته‌باد!
كمتر كسی از ما ایرانیان است كه سرود «بهاران خجسته‌باد!» را تا به‌حال نشنیده باشد.
می‌دانیم كه بسیاری سراینده شعر سرود «بهاران خجسته‌باد!» را «كرامت دانشیان» می‌پندارند. دلیل آن هم این است كه این سرود را اولین بار از زبان او شنیده‌اند. حتی در نشریات مختلفی كه در سال اول بعد از انقلاب منتشر شد، بر بالای متن چاپ شده ابیات این سروده، می‌نوشتند: «سروده‌ای از كرامت دانشیان» و چه بسا این باور و برداشت عموم مردم از مطالعه همان نشریات سرچشمه گرفته باشد، حال اینكه شعر این سروده كه «سرود بهار» نام داشت از دكتر «عبدالله بهزادی» بود و در اسفند ماه سال ۱۳۳۹، یعنی چند هفته‌ای بعد از ترور و كشته شدن «پاتریس لومومبا» و در همدردی و تسلی به همسر او، در هفته‌نامه «سپید و سیاه» به‌چاپ رسید. ما همه این سرود را در اولین روزهای پیروزی انقلاب در بهمن ماه سال ۱۳۵۷ شنیدیم. سرودی امیدبخش و روحیه‌دهنده كه می‌رفت در پشت دیوارهای قطور و میله‌های سرد و بی‌رنگ سلول‌های زندان‌های سیاسی شاه از یادها برود و خاكستر شود، «كرامت دانشیان» با چند بیت از این شعر سرودی ساخت كه به‌نام «بهاران خجسته‌باد!» معروف است. سرودی كه كرامت با صدای گیرایش آن را می‌خواند حتی به بچه‌های مدرسه روستای «سلیران» هم آن‌را یاد داده بود، به‌طوری‌كه صبح‌ها، سر صف به‌جای «سرود شاهنشاهی» بچه‌ها «بهاران خجسته‌باد» را می‌خواندند. بعدها این سرود همراه با «كرامت» به زندان رفت و سرود جمعی بچه‌های سیاسی شد. پس از قیام همراه با آزادی زندانیان سیاسی، «بهاران خجسته باد!» هم به‌میان مردم آمد. در یك هفته فاصله میان قیام بیست و دوم بهمن پنجاه و هفت تا سالروز شهادت «كرامت» » رفقای نزدیك «كرامت» كه خود را آماده برگزاری بزرگداشت سالروز شهادتش می‌كردند، به پیشنهاد «پدرام اكبری» تصمیم به اجرای سرود«بهاران خجسته باد!» می‌گیرند.
«پدرام اكبری» و «حسن فخار»، سرود را ـ آن‌چنانكه از كرامت به یاد داشتند ـ می‌خوانند، «اسفندیار منفردزاده» نت موسیقی آن‌را می‌نویسد و به علت نبودن امكانات كافی و دسترسی نداشتن به اركستر، خود به تنهایی تمام سازها را ابتدا تك‌تك می‌نوازد و بعد همه را با هم میكس می‌كند.

منبع : روزنامه تهران امروز