داستان تراپ

تراپ ۱۷ بار لباس تیم ملی ایتالیا را پوشید و درخشان ترین بازی او در سال ۱۹۶۳ رقم خورد جایی كه او و لاجوردی ها، برزیل پله را ۳ بر صفر شكست دادند؛ آن هم در سن سیرو. از جیووانی تراپاتونی به عنوان یكی از پرافتخارترین مربیان تمام تاریخ فوتبال یاد می شود. این مرد مذهبی كه در میلان به اوج رسید و اینتر را در سخت ترین روزهای میلان به اقتدار رساند، فراز و نشیب های بسیاری را به چشم دیده است.
● روزهای ابتدایی
جیووانی در روز ۱۷ مارس ۱۹۳۹ در كوسانو میلان متولد شد. وی متعلق به یك خانواده پرجمعیت و مذهبی بود و در ایتالیای آن عصر چاره ای جز روی آوردن به فوتبال نداشت. جیووانی در كودكی یكی از هواداران پرو پا قرص میلان به حساب می آمد و بازی ستارگان عمدتاً خارجی این تیم را با دقت و لذت تماشا می كرد. به همین دلیل با راهنمایی اعضای خانواده اش در تست آمادگی باشگاه میلان شركت كرد.
جیووانی علاقه زیادی به حضور در خط حمله داشت اما مربی وقت میلان ترجیح داد او را به عنوان یك مدافع در تركیب تیم خود بپذیرد. با وجود میل باطنی، تراپ پیوستن به تیم محبوبش را به بازی در پست مورد علاقه ترجیح داد و رسماً یك میلانی نام گرفت.
حضور در تیم دهه۶۰ میلان با اتفاقات جالب توجهی همراه بود. او به عنوان یك جوان، خیلی زود نقش كلیدی در تیم یافت. میلان در فصل ۱۹۶۲ با كاپیتانی او عنوان قهرمانی سری A را به دست آورد و سال بعد برای درخشش در عرصه رقابت هایاروپایی آماده شد. پس از پایان دوران درخشش رئال مادرید در اروپا، بنفیكا حریف اصلی میلان قدرتمند بود.
همین ۲ تیم در نهایت فینال لیگ اروپا در فصل ۱۹۶۳ را برگزار كردند.بنفیكا قهرمان ۲ دوره قبلی بود و تراپاتونی وظیفه داشت «اوزه بیو» و «كولونا» مهاجمان خطرناك حریف را مهار كند. مردم از شكست سنگین میلان سخن می گفتند اما این تراپ بود كه نقش اصلی را در پیروزی حماسی میلان ایفا كرد. آنها با كاپیتانی تراپ و حضور بازیكنان بزرگی چون ریورا و آلتافینی جام اروپا را برای اولین بار بالای سر بردند. تراپاتونی نخستین كاپیتان یك باشگاه ایتالیائی بود كه جام لیگ اروپا را به دست آورد۵. سال از این اتفاق گذشت.
تنها مدل موهای تراپاتونی دچار تغییر شده بود وگرنه سایر وقایع همان طور بود كه انتظار می رفت؛ حضور در فینال لیگ اروپا پس از یك قهرمانی قاطع در فصل ۱۹۶۸ ایتالیا، كاپیتانی تراپ وحریفی صاحب سبك به نام آژاكس.میلان در نهایت ۴ بر یك آژاكس را مغلوب ساخت. چزاره مالدینی ستاره میلان بود و آنكه نقش واقعی در این قهرمانی داشت جیووانی نام داشت. البته پس از این عنوان قهرمانی، آفتاب میلان و تراپ غروب كرد. آنها تا مدتی از كورس بزرگان عقب ماندند تا اینكه تراپ تصمیم گرفت از عرصه بازیگری در فوتبال كنار برود.
این اتفاقات در اواسط دهه ۷۰ رخ داد و تراپ بلافاصله تصمیم گرفت كارش را در عرصه مربیگری آغاز نماید. اسطوره او نئورو روكو مربی میلان در جریان ۲ فتح اروپائی تیم در دهه ۶۰ بود. به هر حال تراپاتونی مربیگری را با حضور روی نیمكت یوونتوس تجربه كرد. چنین امری در سال ۱۹۷۶ رخ داد. البته تا قبل از وقوع این اتفاق، او ۲ سال را به عنوان بازیكن - مربی در میلان سپری كرد. به هر حال حضور وی در یووه با درخشان ترین دوران باشگاه توأم شد.
او و یووه به دستاوردهای بزرگی نائل آمدند. از آن جمله می توان به فتح ۶ جام لیگ اشاره كرد. در این سال ها او دوران عجیبی را سپری كرد. پس از اینكه قدرت یووه در ایتالیا اثبات شد، آنها به ماجراجوئی در اروپا پرداختند. در این راستا یووه پس از چند ناكامی با تئوری های برتر تراپ به فینال لیگ اروپا رسید. این امر در سال ۱۹۸۳ رخ داد. پیروزی بر هامبورگ قطعی به نظر می رسید، همان طور كه ۲۰ سال قبل، غلبه بنفیكا بر میلان قطعی بود اما این بار نتیجه برعكس شد. هامبورگ در ناباوری تمام سیاه و سفیدها را شكست داد. یووه در سال ۱۹۸۴ عقده عدم حضور در اروپا را بر سر لیگ ایتالیا خالی كرد و با اقتدار تمام قهرمان شد. تراپ در مصاحبه های گوناگون اعلام كرد وقت قهرمانی در اروپا فرا رسیده است.
تیم تراپ در فصل ۱۹۸۵ به فینال لیگ اروپا رسید. تراپ وقایع قبل از آغاز دیدار بروكسل (كشته شدن تعدادی از هواداران یووه به خاطر هجوم لیورپولی ها به جایگاه حضورشان) را مشاهده كرد. با این حال چنین امری روی روحیه جنگندگی تراپ و گرسنگی او برای فتح جام اروپا تأثیر نگذاشت. تك گل پلاتینی جام اروپا را برای اولین بار از آن یوونتوس نمود. نام تراپ از این جهت وارد تاریخ باشگاه شد، با این وجود وقتی در سال ۱۹۸۶ یووه را به قصد اینتر، دشمن دیرینه ترك كرد، گویی موفقیت نیز از این باشگاه رخت بربست، چرا كه یووه پس از قهرمانی در لیگ ایتالیا فصل ۱۹۸۶ تا سال ۱۹۹۵ هرگز قهرمانی در سری A را تجربه نكرد.
به هر حال دوران حضور وی در اینتر نیز پرفروغ بود. تراپ در اینتر ستارگانی چون سره نا، زنگا، برگومی و... را داشت. در سال ۱۹۸۷ ورونا از غفلت تیم او نهایت بهره را برد و قهرمان ایتالیا نام گرفت. در فصل بعد اوضاع به كام اینتر نبود، چرا كه دشمن دیرینه آنها یعنی میلان پس از گذراندن رنج حضور در دسته دوم به عنوان قهرمانی دست یافت اما سرانجام باید روزی نوبت به تیم او می رسید. در فصل ۱۹۸۹ اینتر با تحمل تنها ۲ شكست قهرمانی را در آغوش كشید. قهرمانی تراپ با اینتر خشم هواداران میلان را برانگیخته بود.
● چرا خیانت كردی؟
هواداران میلان به فحاشی در سكوها شهره هستند. در آن زمان كه تراپ با اینتر قهرمان شد، رقابت بین ۲ تیم داغ بود و هواداران با حرارت زیادی تنها خواستار نابودی رقیب بودند. با این وصف وقتی تراپ همراه بازیكنان اینتر، حركات عجیب و غریب جشن قهرمانی را برپا كرد، خشم هواداران میلان برانگیخته شد. آنها اعتقاد داشتند اگر تراپ همان طور كه ادعا كرده هوادار میلان بوده، باید در زمان حضور این تیم در دسته دوم به قصد نجات وارد می شد، نه اینكه با یووه و بعدها اینتر قهرمان سری A شود.
به همین جهت هواداران میلان هنوز هم او را نبخشیده اند. تراپ در فصل ۹۰ راه به جایی نبرد؛ چه در لیگ ایتالیا و چه در اروپا. او همراه اینتر در فصل ۱۹۹۱ جام یوفا را فتح كرد و در آن سال ها هرگاه دربی میلان با طعنه هواداران رقیب روبرو می شد. سرانجام با یك ناكامی دوران او در اینتر نیز به پایان رسید و تصمیم گرفت برای ادامه دوران حرفه ای، باشگاهی خارج از وطنش را بیازماید. برای این آزمایش مدتی صبر لازم بود. تراپ در سال ۱۹۹۴ با همان تیپ خاص ایتالیایی خود از هواپیما پائین آمد و با ماشین به سمت مركز تمرینی بایرن مونیخ رفت.
بله او رسماً مربی بایرن مونیخ نام گرفته بود و باید هالیوود آلمان را به موفقیت می رساند. وی در دورانی پای به بایرن گذاشت كه غولی همچون دورتموند با بیداری مجدد و به مدد خیل عظیم هوادارانش، جایی برای قدرت نمایی سایر تیم ها باقی نگذاشته بود. یكی از فصول جالب توجه او در فصل ۱۹۹۸ - ۱۹۹۷ رقم خورد.
مردم تراپ را به جهت ادای جملات عجیب و غریب كه معلوم نبود آلمانی است یا انگلیسی، مسخره می كردند اما زخم عمده از آنجایی سرباز كرد كه تیم او از كایزرسلاترن عقب افتاد. اولاف مارشال، ستاره كهنسال رقیب، تراپ و تیمش را تمسخر می كرد.خروج چهره جنجالی از بایرن دردناك بود. شكست ۵ بر ۲ مقابل آژاكس در یك رقابت اروپایی علاوه بر حذف تیم او، دربردارنده حكمی بود كه در آن خواسته شده بود محترمانه از تیم كنار برود!
● كنفرانس مطبوعاتی روز دهم مارس
خاطره بزرگی كه از تراپ در آلمان باقی ماند مربوط به جملات عجیب و غریب در كنفرانس مطبوعاتی روز ۱۰ مارس ۱۹۹۸ می شد. او جمله ای را ادا كرد كه تنها كلمه بود آن انگلیسی بود و سایر جملات ساختار ایتالیایی - آلمانی داشت! مقصد بعدی تراپ تیم كوچك كالیاری بود. او در این تیم بیش از یك فصل دوام نیاورد و تصمیم گرفت «ساردینا» را ترك كند.
فیورنتینا هم دوران بهتری فرا روی وی قرار نداد؛ غیر از كینه ای كه هواداران یووه از او به جهت مربیگری تیم منفورشان به دل گرفتند. زمان مسئولیت های بزرگ فرا رسیده بود. تیم ملی ایتالیا پس از اینكه به شكل زجرآوری قهرمانی در یورو ۲۰۰۰ را از دست داد، زوف مربی خود را نیز از دست داد. او نه به خاطر عملكرد بد به جهت انتقادات نامنصفانه برلوسكنی از سمت خود بركنار شد. اوضاع تراپ متفاوت بود؛ چرا كه رئیس میلان از او و بازی اش برای میلان محبوبش خاطره خوبی داشت و به همین جهت فراتر از رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا و سایر تصمیم گیرندگان او را تأیید می كرد. لجبازی خاص تراپ در این مقطع وضوح فراوانی یافت.
او از همان ابتدا اعلام كرد مخالف حضور افراد پا به سن گذاشته ای چون باجو در تیم ملی ایتالیا است.او در حالی از پیرمردها سخن می گفت كه عملاً افراد پر سن و سال تر از باجو را نیز به تیم ملی دعوت می كرد! صدای اعتراض هواداران باجو در مقابل قدرت نامشروع برلوسكنی و تراپ راه به جایی نبرد. در همین راستا گابریل ماركونی نویسنده برجسته ایتالیایی در طوماری كه برای برلوسكنی نوشت از تراپ به عنوان یك احمق بزرگ نام برد!
به هر حال تیم او تحت حمایت كامل، راهی جام جهانی ۲۰۰۲ شد. تراپ به فرانچسكو توتی می نازید و ۲ اسطوره فوتبال ایتالیا به نام های باجو و دل پیه رو را قربانی علاقه اش به مرد محبوب رم نمود. وضعیت دل پیه رو جالب توجه به نظر می رسید.
تراپ او را به یك نیمكت نشین ثابت تبدیل نموده بود، با این حال او بود كه در دوران ضعف توتی وارد بازی شده و با گلی زیبا ایتالیا را به گل تساوی منجر به صعود مقابل مكزیك رساند .انتقاد از ایتالیایی ها به اوج رسیده بود اما برلوسكونی نخست وزیر دولت، روی روزنامه ها نفوذ داشت و حقایق را به دلخواه خود به گوش تراپ می رساند؛ با این حال باز هم نمی توانست منفور بودن تراپ را تحریف كند. ایتالیا در مصاف با كره جنوبی نه از داور، كه از اخراج توتی (نور چشمی تراپ) و بی عملی مربی ضربه خورد.
تراپ حذف ایتالیا را با كوبیدن خود به در و دیوار اعلام می كرد. او در بازگشت ابقا شد و ماركوتی در روزنامه خود نوشت:« اگر باجو در تیم ملی نباشد چه كسی برای موفقیت تیم روی نیمكت ادعا كند؟ شایعات زیادی در مورد ستیز باجو و تراپ وجود داشت. عده ای می گفتند تراپ یك آدم مذهبی است و باجو را به جهت گرویدن به «بودیسم» دوست ندارد! هر چند نمی توان این دروغ ها را باور كرد اما حرف های همیشگی تراپ مبنی بر اینكه هر یكشنبه صبح پس از بیداری از خواب، خدا را شكر می كند بر تعصب مذهبی او مهر تأیید می زند.
● تراپ : یك آدم سنتی نیستم
وقتی یك خبرنگار با زیركی از او درباره محتوای دعاهای صبح یكشنبه پرسید، تراپ با جدیت گفت: از خداوند به خاطر اینكه تراپ هستم، تشكر می كنم! مطبوعات ایتالیا او را مسخره می كردند. تراپاتونی می گفت: من یك آدم سنتی نیستم و توانایی تطبیق با واقعیت را دارم.
در یورو ۲۰۰۴ ایتالیا به جایی نرسید تا معلوم شود او و تیم ملی ایتالیا به پایان راه رسیده اند. ظاهراً تراپ باید گام به دوران بازنشستگی می گذاشت؛ اما با یك تصمیم عجیب همه را غافلگیر كرد. تراپ مربیگری بنفیكا را پذیرفت آن هم در حالی كه هواداران از او انتظار قهرمانی داشتند. تراپ با این تیم، موفق به انجام كاری شد كه پیش از این تمام مربیان ۱۰ سال قبل قادر به انجامش نبودند؛ قهرمانی در لیگ پرتغال.
هواداران و بازیكنان او را به هوا پرتاب می كردند. آنجا نیز در ادامه، عاقبت خوشی منتظر تراپ نبود. در آغاز فصل بعد او به جهت نتایج ضعیف از كار بركنار شد و مجدداً به آلمان اشتوتگارت بازگشت. تیم او این بار بایرن مونیخ نبود. اشترنگارت برای تكرار موفقیت احتیاج به یك مربی باتجربه داشت اما در این تیم عملكرد درخشانی برجای نگذاشت.تراپ ۱۷ بار لباس تیم ملی ایتالیا را پوشید و درخشان ترین بازی او در سال ۱۹۶۳ رقم خورد؛ جایی كه او و لاجوردی ها در سن سیرو برزیل، پله را ۳ بر صفر شكست دادند. آن هم در سن سیرو.
▪ بدترین خاطره موفق ترین مربی دوران معاصر ایتالیا است. حذف دردناك از رقابت های یورو ۲۰۰۴ است. او همراه با اینتر و یوونتوس ۷ عنوان قهرمانی در سری A را كسب كرد.
▪ تراپ تقریباً ۶۰ ساله بود كه اولین حضور به عنوان مربی را در جام جهانی تجربه كرد. او از نظر سن و سال نیز در این عرصه ركورددار است.
▪ در خارج از عرصه فوتبال چزاره مالدینی دوست نزدیك تراپ محسوب می شود.
▪ تراپ به آنجلو پروتزی و جوزپه فاوالی علاقه خاصی دارد. او از توتی و ویه ری به عنوان ۲ تن از برترین مهاجمان جهان یاد می كند.
▪ تراپ از جام جهانی به عنوان بازیكن، خاطره خاصی ندارد.
▪ سو ت های یكدستی تراپ شهرت زیادی دارد.
● دوران مربیگری تراپ در یك نگاه
▪ میلان (۱۹۷۵ ـ ۱۹۷۴ ، ۱۹۷۶ ـ ۱۹۷۵)
▪ یوونتوس (۱۹۷۷-۱۹۷۶ ، ۱۹۷۸-،۱۹۷۷ ۱۹۷۹-۱۹۷۸ ، ۱۹۸۰ - ۱۹۷۹ ، ۱۹۸۱-۱۹۸۰ ، ۱۹۸۲ - ۱۹۸۱ ، ۱۹۸۳-،۱۹۸۲ ۱۹۸۴-۱۹۸۳ ، ۱۹۸۵-۱۹۸۴ ، ۱۹۸۶-۱۹۸۵ ، ۱۹۹۲-۱۹۹۱ ۱۹۹۳،-۱۹۹۲ ، ۱۹۹۴-۱۹۹۳)
▪ اینتر (۱۹۸۷-۱۹۸۶ ، ۱۹۸۸-،۱۹۸۷ ۱۹۸۹-۱۹۸۸ ، ۱۹۹۰-۱۹۸۹ ، ۱۹۹۱-۱۹۹۰)
▪ بایرن مونیخ (۱۹۹۵-۱۹۹۴ ، ۱۹۹۶-۱۹۹۵ ۱۹۹۸-۱۹۹۷)
▪ كالیاری (۱۹۹۷-۱۹۹۶)
▪ فیورنتینا (۱۹۹۹-،۱۹۹۸ ۲۰۰۰-۱۹۹۹)
▪ تیم ملی ایتالیا (۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴)
▪ بنفیكا (۲۰۰۵ - ۲۰۰۴)
▪ اشتوتگارت (از فصل فعلی)
● افتخارات
۲ قهرمانی سری A، دو لیگ اروپا، یك جام در جام اروپا، یك قهرمانی جام حذفی (زمان بازیگری در میلان) ۷ قهرمانی سری A (با اینتر و یوونتوس)، قهرمانی اروپا (با یوونتوس)
● كلماتی از تراپ
من در دوران بازیگری با بازیكنان بزرگی چون ریورا، چزاره مالدینی و آلتا فینی هم بازی بودم. در هنگام حضور روی نیمكت های مربیگری نیز بازیكنانی چون ماتیوس، بره مه، كلینزمن، پلاتینی، بونیك و... را هدایت كردم. می بینید مربی كم نام و نشانی نیستم.
حداقل افتخاراتم این موضوع را ثابت می كند. واقعاً با باجو خصومت شخصی نداشتم. احساس كردم او در جام جهانی ۲۰۰۲ به درد تیم من نمی خورد. علاقه من به توتی فقط به خاطر توانایی هایش در عرصه فوتبال است، نه روابط نزدیك. بله من یك فرد مذهبی هستم و هر روز خدا را به جهت آنچه هستم شكر می كنم اما به هیچ وجه در اعتقاداتم تعصب كوركورانه نداشته ام. مطبوعات در این باره نظری ندارم.
هنوز هوادار میلان هستم این موضوع در زندگی و تصمیماتم هیچ اثری نمی گذارد. من ۱۴ سال برای این باشگاه به بازی پرداختم و خاطرات تلخ و شیرینی دارم؛ همان طور كه در زمان مربیگری یوونتوس و اینتر خاطراتی زیبا و استثنائی را تجربه كردم.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی