اشتراوس و اشمیت

اشتراوس و اشمیت زمانی از لحاظ حرفه ای بسیار نزدیك بودند. اشمیت از تقاضای اشتراوس برای دریافت بورسیه بنیاد راكفلر برای فرصت مطالعاتی در پاریس در ۱۹۳۲ حمایت كرد و در همان سال اشتراوس مروری را بر مهمترین اثر اشمیت كتاب «مفهوم امر سیاسی» به چاپ رساند. اما بعدها مسیر آنها از یكدیگر جدا شد، اشتراوس كه یهودی بود، آلمان را ترك كرد، نهایتاً در شیكاگو ساكن شد و در آنجا نسل هایی از دانشجویان را الهام بخشید كه یكی از آنها «آلن بلوم»، و الهام بخش شخصیت «راولستاین» در رمان نویسنده آمریكایی سائول بلو شد. اشمیت كه در آن هنگام كاتولیك معتقدی بود و شماری از كتاب های بسیار مورد توجه را نوشته بود، از جمله «الهیات سیاسی» (۱۹۲۲)، «بحران دموكراسی پارلمانی» (۱۹۲۳) و «رمانتیسیسم سیاسی» (چاپ اول، ۱۹۱۹)، در سال ۱۹۳۳ به حزب نازی پیوست. او بدین ترتیب دوران جنگ جهانی دوم را بدون خدشه چندانی به شهرتش از سر گذراند و شاهد تجدید علاقه به آثارش چه از جانب جناح راست و چه از جانب جناح چپ پیش از مرگش در سال ۱۹۸۵ در ۹۶ سالگی شد.
با توجه به یهودستیزی سرسختانه و وابستگی های آشكار او به نازی ها، جاذبه مداوم او برای دست چپی ها را مشكل بتوان درك كرد. با این حال «جان _ ورنر مولر» پژوهشگر مقیم كالج ال سولز آكسفورد در اثر تازه منتشر شده اش با نام «یك ذهن خطرناك» اشاره می كند كه این جذابیت غیرقابل انكار است. مولر استدلال می كند كه روحیه اشمیتی بر كتاب «امپراتوری» (۲۰۰۰)، مانیفست فكری جنبش ضدجهانی سازی نوشته «مایكل هارت» و «آنتونیو نگری» حاكم است و نیز بر نوشته های فیلسوف ایتالیایی «جورجو آگامبن» تاثیر گذاشته است كه اخیراً به علت تصمیمش در رد یك پست آموزشی در دانشگاه نیویورك در اعتراض به انگشت نگاری از خارجیان در مرز آمریكا (هر چند این قانون شامل ایتالیایی ها نمی شد) در صدر اخبار قرار گرفت.

منبع : روزنامه شرق