سه شنبه, ۱۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 30 April, 2024
مجله ویستا
۱۸ آبان ـ ۹ نوامبر ـ حرفه روزنامه نگاری و تارخ نویسی در بحران
در سالهای اخیر ایراد فراوان به «روزنامه نگاری »و ادامه آن «تاریخ نگاری» وارد آمده است و تا کنون نتیجه این بوده است که تا روزنامه نگاری به راه اصلی بازنگردد انتظار زیادی از مورخ نمی توان داشت و تا این دو حرفه مربوط به هم به «اصول و قواعد» خود باز نگردند جوامع ملی و جامعه جهانی اصلاح نخواهند شد. متنی که در زیر می آید نظر یک اندیشمند است که هفتم نوامبر ۲۰۰۲ ابراز شده است:
از اواسط قرن نوزدهم روی تاریخ هیچ كشوری كار درست و حسابی نشده است، زیرا كه نه مقامهای مربوط خواسته اند و نه مورخان و روزنامه نگاران زحمت این كار را به خود داده اند. تارخ نویسی ادامه كار رونامه نگاری است. ولی، با این همه دانشكده كه برایشان تاسیس شده ، در یك قرن و نیم اخیر در هیچ جای دنیا در این دو رشته مربوط به هم كاری تازه صورت نگرفته است. به نظر می آید كه صاحبان رسانه ها شده اند بازرگان و یا سیاستمدار و به دنبال درآمد ومقام، و روزنامه نگارها هم كه با امید فراوان و قصد خدمت گام به این راه می گذارند در همان اوایل کار سردرگم سراب شده و ناخواسته به ابزار سیاست و خدمه تبلیغ تبدیل و سپس در متن آن قرار می گیرند و در چنین شرایط و وضعیت، تاریخ نویس هم خود را به دردسر نمی اندازد و همان راه را می رود كه برایش باز است (رسانه ها باز كرده اند). نتیجه اش این می شود كه كسی از واقعیات ۱۵۰ سال اخیر، مگر كارهای روتین (عادی و روزمره) و ظاهر قضیه آگاه نمی شود و همان راهها را ادامه می دهد و همان اشتباهات را تكرار می كند و پایان این روند هم روشن نیست. بنابراین، روزنامه نگاری و تاریخ نگاری نیاز به یك انقلاب داخلی دارند و چه كسی و از كجا این انقلاب را شروع كند، معلوم نیست. تا این انقلاب «در این حرفه به بیراهه افتاده» صورت نگیرد مشكلات بشر در مسیر حل شدن قرار نخواهد گرفت.
از اواسط قرن نوزدهم روی تاریخ هیچ كشوری كار درست و حسابی نشده است، زیرا كه نه مقامهای مربوط خواسته اند و نه مورخان و روزنامه نگاران زحمت این كار را به خود داده اند. تارخ نویسی ادامه كار رونامه نگاری است. ولی، با این همه دانشكده كه برایشان تاسیس شده ، در یك قرن و نیم اخیر در هیچ جای دنیا در این دو رشته مربوط به هم كاری تازه صورت نگرفته است. به نظر می آید كه صاحبان رسانه ها شده اند بازرگان و یا سیاستمدار و به دنبال درآمد ومقام، و روزنامه نگارها هم كه با امید فراوان و قصد خدمت گام به این راه می گذارند در همان اوایل کار سردرگم سراب شده و ناخواسته به ابزار سیاست و خدمه تبلیغ تبدیل و سپس در متن آن قرار می گیرند و در چنین شرایط و وضعیت، تاریخ نویس هم خود را به دردسر نمی اندازد و همان راه را می رود كه برایش باز است (رسانه ها باز كرده اند). نتیجه اش این می شود كه كسی از واقعیات ۱۵۰ سال اخیر، مگر كارهای روتین (عادی و روزمره) و ظاهر قضیه آگاه نمی شود و همان راهها را ادامه می دهد و همان اشتباهات را تكرار می كند و پایان این روند هم روشن نیست. بنابراین، روزنامه نگاری و تاریخ نگاری نیاز به یك انقلاب داخلی دارند و چه كسی و از كجا این انقلاب را شروع كند، معلوم نیست. تا این انقلاب «در این حرفه به بیراهه افتاده» صورت نگیرد مشكلات بشر در مسیر حل شدن قرار نخواهد گرفت.
منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران خلیج فارس دولت مجلس شورای اسلامی مجلس روز معلم شورای نگهبان حجاب بودجه دولت سیزدهم جمهوری اسلامی ایران مجلس یازدهم
فضای مجازی تهران پایتخت شهرداری تهران هواشناسی سیل شورای شهر شورای شهر تهران سلامت قتل پلیس وزارت بهداشت
خودرو بانک مرکزی ارز قیمت دلار ایران خودرو قیمت خودرو مالیات دلار بازار خودرو قیمت طلا مسکن سایپا
مقام معظم رهبری تلویزیون فیلم سریال رسانه سینمای ایران تئاتر موسیقی رسانه ملی سینما سریال پایتخت کتاب
سازمان سنجش انتخاب رشته
غزه رژیم صهیونیستی جنگ غزه فلسطین آمریکا حماس روسیه نوار غزه اوکراین ترکیه عراق طوفان الاقصی
فوتبال استقلال پرسپولیس سپاهان تیم ملی فوتسال ایران تراکتور فوتسال بازی وحید شمسایی باشگاه استقلال باشگاه پرسپولیس لیگ برتر
هوش مصنوعی اینستاگرام همراه اول فناوری اپل تبلیغات گوگل روزنامه آیفون سامسونگ
ویتامین مواد غذایی سازمان غذا و دارو طول عمر دیابت سلامت روان بارداری پرستار دندانپزشکی هندوانه