انیمیشن ایران ناامید است

کشف جام سفالین در شهرسوخته (نزدیک زاهدان) که تصویر شش بز را در حالت‌های گوناگون حرکت نشان می‌دهد، گویای اولین نقاشی متحرک در جهان است. هریک از تصاویر ششگانه این جام سفالین، با تصویر قبل و بعد خود، کمی‌فرق دارد و این دقیقا همان است که در دروس انیمیشن تدریس می‌شود. همچنین در پلکان ورودی تخت جمشید، در نقوش سنگی، حرکت که جوهره پیشرفت محسوب می‌شود را می‌بینیم.
کشف جام سفالین در شهر سوخته زاهدان، برای پژوهشگران تاریخ تمدن یک کشف درخور تامل به حساب می‌آید. قدمت این جام که تجلی بخش نقاشی متحرک است به بیش از پنج هزار سال می‌رسد. این جام پاسخی بود به یکی از آرزوهای دیرینه بشر برای ثبت حرکت و پویانمائی- تجلی ثبت حرکت یا توهم در درک حرکت- که اساس و پایه پیدایش آثار پویانمائی و انیمیشن و سپس اختراع سینماست، از تجزیه حرکت و در کنار هم قراردادن تصاویر ساکن یا ترکیب حرکت به نتیجه می‌رسد.
به‌رغم همه این پیشینه‌های تاریخی، انیمیشن ملی ایران سال‌هاست که در یک رکود ناامیدکننده به سر می‌برد. انیماتورهای مستقل ایرانی به جشنواره‌های خارجی فکر می‌کنند و تلویزیون ملی ایران به کارتون‌های هزار رنگ خارجی.
همایش ملی انیمیشن ایران بعد از یک سال برنامه ریزی وانجام مراحل اولیه برگزاری بالاخره در دو روز اول اردیبهشت ماه در دانشکده صدا و سیما برگزار شد. به گفته اکبرعالمی‌که دبیری آن را بر عهده دارد، این همایش یک تلاش ملی برای تکوین و ارتقای سطح کیفی و کمی‌این هنر فراگیر از راه بررسی روش‌هاست تا در آینده‌ای نزدیک شاهد پیشرفت‌های بیشتری باشیم.به گفته مسئولان برگزاری، هدف از برگزاری «همایش ملی انیمیشن ایران»، بالا بردن جایگاه ایران در جهان است و در کنار ارائه مقالات، چشم انداز آینده در برنامه‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت، یکی از اهداف مهم برپایی این همایش تخصصی است. جامعه انیمیشن ایران می‌خواهد با استفاده از فکر پیر و جوان، داشته‌ها و نداشته‌های خود را ارزیابی کند، تا در کنار برنامه‌ریزی و مدیریت هنری، در بخش خصوصی و نیمه خصوصی و یا دولتی، شاهد پیشرفت و شکوفائی باشیم.
وحید نصیریان، انیماتور جوان ایرانی است که سال‌هاست انیمیشن‌های داستانی کوتاه خود را می‌سازد. تعداد زیادی از آنها در جشنواره‌های بین‌المللی شرکت داده شده و اغلب برنده جوایزی هم شده‌اند. «حفره »جایزه بخش بین‌الملل جشنواره فیلم کوتاه تهران، جایزه دوم جشنواره ابنزه اتریش، جایزه جشن خانه سینما، جایزه جشنواره فیلم‌های کوتاه فرانسه، جایزه دوم بخش بین‌الملل جشنواره دانمارک را کسب کرد، فیلم « ضد نور» هم جایزه نقره یونیکا در لوکزامبورگ هم جایزه بهترین فیلمنامه، جشنواره پویانمایی تهران و جایزه دوم جشنواره ابنزه اتریش را از آن خود کرده است.قلب سیمرغ، پروژه سینمایی ۳۵ میلیمتری است که نصیریان با حمایت مرکز گسترش سینمایی در حال تولید آن است. این انیمیشن بلند، به نویسندگی و کارگردانی او، نگاهی به یکی از داستان‌های اسطوره‌ای ایران دارد که با ویژگی‌ها و شرایط خاص اجتماعی دنیای امروزی هم می‌تواند تعبیر شود.نصیریان پوستر نخستین همایش ملی انیمیشن ایران را هم با بهره‌گیری از شخصیت «شیردال» [شیرعقاب] که یکی از اسطوره‌های قدیمی‌ایران است، طراحی کرده. طرح این پوستر در یک مستطیل کشیده و با استفاده از شخصیت «شیردال» سعی دارد ایجاد نوعی حرکت و پیچ و تاب را در فیگور این موجود به تصویر بکشد. به ‌گفته نصیریان، این موضوع نشان‌دهنده‌حرکت پویای «شیردال» است که با توجه به اهداف همایش ملی انیمیشن ایران که با هدف حرکت ‌بخشی در سینمای انیمیشن ایران برگزار شده است، هماهنگی دارد.با او درباره این همایش، اهدافی که دنبال می‌کند و مشکلات انیمیشن ایران به گفت‌وگو نشسته‌ایم:
▪ آیا حضوری در این همایش داشته‌اید; به این عنوان که مقاله‌ای ارائه داده باشید؟
ـ نه، مقاله‌ای ارائه نکرده‌ام. چون تمایلی به بحث تئوریک در این زمینه نداشتم. بیشتر ترجیح می‌دهم شنونده خوبی باشم تا اینکه بخواهم حرفی بزنم.
این شکل برگزاری همایش، یعنی ارائه مقالات در طی دو روز و بیان مشکلاتی که نویسندگان مقالات، آنها را مهم دانسته‌اند به شکل تئوریک، آیا می‌تواند هدف این همایش را که به گفته دبیر آن، یک تلاش ملی برای تکوین هنر انیمیشن و رسیدن به پیشرفت‌های بیشتر در این عرصه در آینده نزدیک است، محقق کند؟
ببینید یک چیز روشن در این همایش مطرح است. انیمیشن در ایران یک جریان نوپاست. چیزی حدود سی و پنج سال از عمر آن در ایران می‌گذرد. اگر بخواهیم از زمان کار کردن آقای اسفندیار احمدیه حساب کنیم ۵۰ سال است که در ایران انیمیشن ساخته می‌شود. حالا در دوره‌ای به شکل محدودتر ودر دوره‌ای دیگرفراگیرتر.
اما اینکه آیا هنوز به طور جدی به انیمیشن نگاه و پرداخته می‌شود، هنوز مشخص نیست. حتی نمی‌توانیم به قطعیت بگوییم این همایش می‌تواند نگاه و اتفاق جدی‌ای در انیمیشن ایران باشد یا نه. می‌خواهم بگویم برپایی همایش نشان‌دهنده جدی یا غیرجدی بودن انیمیشن نیست.
دوستان ما در مرکز سینمای تجربی احساس کردند که بد نیست یک مجموعه از اطلاعات و اخبار را در قالب مقالات و ایراد و انتقادات به انیمیشن در کنار هم قرار دهند. حالا این اتفاق در این همایش می‌افتد و اتفاق خوبی است، البته اگر به نتیجه بینجامد.
اما این بحث‌ها که ما می‌خواهیم در این همایش مشکلات انیمیشن ایران را حل کنیم یا از این دست قصه‌ها که سال‌هاست می‌شنویم تنها یک سری عنوان‌های پر طمطراق است که در کنار نام همایش گذاشته شده است. عملا امکان تحقق این اهداف در اولین همایش وجود ندارد. این کار یعنی حل مشکلات و معضلات انیمیشن زمان بسیار زیادی می‌خواهد. حداقل ۱۰ همایش دیگر لازم است. همایش‌هایی که باید به دقت و برنامه‌ریزی شده برگزار شوند تا شاید اخبار و اتفاقات درون آن به گوش مدیریت برسد. البته اگر مدیریت چالش پذیر نباشد و بخواهد همچنان دیکتاتورمابانه عمل کند هیچ جشنواره و همایشی به نتیجه نمی‌رسد. این نه یک نگاه بدبینانه یا خوشبینانه صرف، بلکه یک نگاه کاملا واقع بینانه است.
▪ فارغ از این بحث‌ها که استعداد و پتانسیل زیادی در انیماتورهایمان وجود دارد یا اینکه ادبیات ما غنی است و می‌تواند داستان انیمیشن‌های ما از این ادبیات به خوبی تغذیه کند، مشکلات انیمیشن ایران از چه چیزی ناشی می‌شود؟
ـ اگر در شرایط مناسبی از وضعیت انیمیشن در ایران هستیم، اتفاقاتی که در انیمیشن ایران می‌افتد حتما در نتیجه داشتن یک مدیریت صحیح است، اما من معتقدم انیمیشن ما به هیچ‌وجه در شرایط مناسبی نیست و این نامناسب بودن وضعیت انیمیشن نتیجه عدم مدیریت است.
انیمیشن ما مریض نیست. اتفاقا یکی از پرپتانسیل‌ترین و پرجهش‌ترین اتفاقات در هنر ایران است. انیمیشن ایران در حال حاضر درمعرض ابتلا به بیماری است و نمی‌شود جلوی بیمار شدنش را با بحث‌های تئوریک گرفت. باید در وهله اول این خطر را احساس کرد و این بیماری را تشخیص داد.
همایش با همه خوبی‌هایش، با اینکه پتانسیل جریان سازی را دارد و با توجه به اینکه جمعیت زیادی آمده بودند و واقعا شلوغ بود، حرف‌های خوبی زده می‌شد، انتقادات خوبی گفته می‌شد و همه اینها، اما آنچه که باید باشد نبود. اگر حتی در حد درد دل هم بود می‌توانست خوب باشد. اگر در طی همایش به بحث چگونگی تشخیص مرض نرسیم نمی‌توانیم راه درمان را پیدا کنیم.
▪ در بحثی که درباره عدم مدیریت مطرح کردید نکته ای را متوجه نشدم. این عدم مدیریت در تخصیص بودجه است؟ درباره مقصودتان از عدم مدیریت در حوزه انیمیشن بیشتر صحبت کنید.
ـ در جریان هنر و به طور خاص سینما و انیمیشن، که هنر- صنعت هستند، مسئله مالی خیلی بیشتر از دیگر هنرها خود را نشان می‌دهد. در انیمیشن ما، مسئله این است که بودجه وجود دارد و استفاده می‌شود. اما سئوال این است که بودجه را چه کسانی استفاده می‌کنند؟ پاسخ من این است که این بودجه را افرادی استفاده می‌کنند که نه نامی‌دارند و نه نشانی. نه استعدادی از خود به جامعه انیمیشن ایران نشان داده‌اند و نه کسی از این جامعه، آنها را می‌شناسد.
الان کسانی برای انیمیشن ایران تکلیف تعیین و برنامه‌ریزی می‌کنند که هیچ چیزی از انیمیشن نمی‌دانند. اگر قرار باشد همچنان همین افراد بر مسند باشند و عده‌ای که آنها انتخاب می‌کنند، انیمیشن بسازند، خانواده انیمیشن ایران به یکدستی نمی‌رسد و همچنان چند وجهی باقی می‌ماند.
اگر بحث تیمی‌سازی را در انیمیشن راه‌بیندازیم و در اولین قدم بفهمیم که اصلا هرکسی چه می‌گوید و حرفش چیست، اتفاق مثبتی است و قدم اول، محکم برداشته شده است. اما اگر قرار است فقط بحث کنیم و در این بحث‌ها بیشتر از هر چیز به جدل بپردازیم چیزی عاید خودمان و انیمیشن ایران نکرده‌ایم.
درمورد بودجه‌ای که گفتید در دست مدیرانی است که نه خودشان انیمیشن را می‌شناسند و نه بودجه را در اختیار کسانی قر ار می‌دهند که شایسته باشند.
▪ لطفا با توضیحات بیشتری صحبت کنید، چون معمولا همه اعتراض‌ها با همین عنوان کلی که عدم مدیریت وجود دارد مطرح می‌شود و خب کمتر مدیری وجود دارد که معتقد باشد عدم مدیریت دارد و شایسته نیست.
ـ اگر بودجه در دست انیمیشن سازان بود چنین مشکلاتی وجود نداشت. الان مدیریت‌هایی که برای انیمیشن ایران تکلیف‌سازی می‌کنند به‌طور اخص در صدا و سیما و صبا هستند. اینها هستند که هزینه‌های انیمیشن را تقسیم می‌کنند. یعنی بودجه‌ای که اختصاص پیدا می‌کند به انیمیشن، به آنجا سرازیر می‌شود و آنها تصمیم می‌گیرند که این بودجه را صرف و تقسیم کنند. مسئله این است که این مدیران چیزی از انیمیشن نمی‌دانند. اینها نه تنها به سود انیمیشن ایران حرکت نمی‌کنند بلکه علیه آن دارند کار می‌کنند.
یک عده عالیجناب در صدر انیمیشن ایران هستند که کار نمی‌کنند اگر هم کار کنند با آنها مخالفت می‌شود. مدیر قبلی صبا بسیار خوب بود. آقای مشیری. چون خوب کار می‌کرد او را کنار گذاشتند و الان فرد جدیدی آمده است که کار نمی‌کند. اما معمولا کسی اعتراضی نمی‌کند. چون همه از این می‌ترسند که اعتراضشان مانع از کار کردنشان شود. باید در این همایش نشان بدهیم که چقدر ما انیماتورها پشت هم هستیم و از هم حمایت می‌کنیم.
این مدیریت یک سری افراد را وارد بازار انیمیشن ایران می‌کند که اصلا نام و هنر ندارند. با این کار در واقع دارند دلال‌سازی می‌کنند در این فضا. این افراد با چهره‌های قانونی و مشخص دارند کار می‌کنند و راه هرگونه اعتراض و شکایتی را هم بسته‌اند. به این ترتیب، فضا آلوده می‌شود، دلالی اوج می‌گیرد و وضعیت انیمیشن از مسیر اصلی و طبیعی خودش خارج می‌شود. در این میان جریان جوان انیمیشن است که لطمه می‌خورد.
کافی است به تاریخ انیمیشن ایران نگاهی بیندازیم، حمایت مالی و معنوی دولت و موسسات خصوصی و مدیریت تولید انیمیشن، عوامل مهم رشد انیمیشن نسل اول است. حمایت دولتی اگر با شناخت کافی و توسط افراد دست اندرکار و متخصص نباشد آثار زیانباری دارد که هم اکنون هم شاهد آن هستیم. در ایران، برخلاف دیگر کشورهای صاحب صنعت انیمیشن، کیفیت، هویت و شناسنامه آثار تولید شده مهم نیست; هدف فقط پول در آوردن است، آن هم با سیاست‌ها و سلیقه‌های افرادی که از انیمیشن هیچ نمی‌دانند.
بچه‌های ایرانی به راحتی کارتون‌های خارجی را از سوپرمارکت سرکوچه تهیه می‌کنند و تفاوت کیفیت‌ها را می‌فهمند. آنها آگاه هستند و مجبور نیستند سلیقه‌های بد را انتخاب و تحمل کنند. مدیران دولتی نمی‌توانند سلیقه مردم را پایین بیاورند و یا سلیقه خودشان را به مردم تحمیل کنند. اگر تلویزیون انیمیشن‌های خوب تولید کند قطعا بیننده‌های خودش را هم پیدا می‌کند و لازم نیست خانواده ‌ها هزینه‌هایی را صرف خریداری کردن انیمیشن‌های خارجی کنند.
▪ خب با همه این بحث‌ها، معتقدید که همایش چه باید بکند؟ یعنی نتیجه‌ای که از آن حاصل می‌شود باید چه تاثیری بر انیمیشن ایران بگذارد و چه کاری برای آن انجام دهد؟
ـ اگر در همایش رک و راست و بدون رودربایستی به این برسند که لطمات انیمیشن ما از کجاست یعنی همایش به نتیجه خوبی رسیده است. به هر حال اولین همایش است و نباید انتظار حل مشکلات را از آن داشت. باید مرحله به مرحله پیش رفت.
ما در تمام این سال‌ها آنقدر با هم رودربایستی داشته‌ایم که عده‌ای رئیس شده‌اند و عده‌ای مرئوس. ما که تولیدکننده‌ایم این میان مرئوس هستیم و آنها هستند که استدلالهایشان را به ما صادر و برایمان قانونسازی می‌کنند.
▪ ببینید، نزدیک به ۱۲ سال است که قیمت تعیین شده برای تولید انیمیشن، در صدا و سیما تغییر نکرده است. مگر چنین چیزی امکان دارد؟ وقتی قیمت گوشت و کرایه تاکسی در این ۱۲ سال چندین برابر شده است آیا امکان دارد هزینه تولید انیمیشن تغییر نکرده باشد؟
ـ قیمت انیمیشن در کشورهایی مثل کره و ژاپن یک رقم عجیب و غریبی است. هشتصد میلیون دلار رقم گردش سرمایه انیمیشن در این کشورهاست، بدون احتساب هزینه‌های دیگر. گردش سرمایه هم در مقابل هزینه‌های دیگر مثل عوارض و پرداخت‌ها و ... معمولا مبلغ ناچیزی است.
اما برای کلیت ارگان‌ها، نظام و جریان انیمیشن در ایران، در شکوفاترین دوره خود، ۸۰ میلیون دلار هم هزینه نشده است. خب مشخص است که با این بودجه‌ها انیمیشن پیش نمی‌رود. در این شرایط است که وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید و یک انیمیشن ایرانی می‌بینید می‌گویید ای بابا بازهم انیمیشن ایرانی. خب مشخص است که با این هزینه‌ها انیماتور مجبور است از کیفیت کارش بزند. مدیر باید این شرایط را بفهمد; باید امنیت مالی برای انیماتور ایجاد کند تا بتواند کار قابل قبولی تولید کند.
▪ ببینید من نکته‌ای را متوجه نشدم; بالاخره انیمیشن ایران بودجه دارد و در جای درستش صرف نمی‌شود یا اینکه اصلا بودجه کم است و مشکل اصلی کمبود بودجه است؟
ـ هر دوی اینهاست. مسلما بودجه کم است. اما همان بودجه اندک هم صرف آدم‌های واقعی نمی‌شود.
▪ حتی آن افرادی که شما معتقدید صلاحیت و توانایی ساخت انیمیشن را ندارند اما بودجه می‌گیرند و کار می‌کنند هم، اگر بخواهند چیزی تولید کنند ما باید در تلویزیونمان خیلی بیشتر از اینها انیمیشن ایرانی ببینیم; که خب نمی‌بینیم. یعنی اینها ساخته می‌شوند اما پخش نمی‌شوند؟
ـ البته بعضی‌ها تولید می‌شوند و پخش نمی‌شوند. بعضی‌ها را هم در ساعاتی پخش می‌کنند که هیچ بیننده‌ای وجود ندارد. مثلا ۷ صبح پخش می‌کنند. آن هم فقط برای اینکه اسم پخش رویش بخورد; که بگویند پخش شده است. برای این است که بتواند آن سیستم اداری‌اش را طی کند، که بگویند فیلم ساخته شد و پخش شد. یک بازرس صدا و سیما وقتی به صبا می‌رود، برای ارزیابی کار آنجا، به کیفیت کار که نگاه نمی‌کند. سئوالش این است که چند دقیقه تولید یا پخش داشته‌اید؟ او مقایسه نمی‌کند که کیفیت کار شما در مقابل کیفیت انیمیشن‌های ژاپنی چقدر است. قضیه خیلی ظریف‌تر از اینهاست. کاملا پوست پیازی است.
▪ برگردیم به بحث همایش. از سال گذشته که قضیه برپایی این همایش مطرح شد بحث این بود که هدف از آن تنها این است که تلنگری باشد برای مردم، مسئولان و انیماتورها که متوجه شوند ما در ایران با این همه پتانسیل، چیزی به نام انیمیشن ملی نداریم. یعنی گام اول، تنها ایجاد یک حرکت و یک نگاه بود. که خب به نظرم می‌تواند قدم قابل قبول و هدف مثبتی باشد. آیا عملا معتقدید همایشی که برگزار شد این هدف را می‌تواند محقق کند؟
ـ همایش باید به معضلات فکر کند. با این ادعا دارد برگزار می‌شود که بفهمد مشکلات و معضلات انیمیشن کجاست. اگر معتقدیم که مشکلی وجود ندارد که خب باید برای همایش هدف دیگری تعریف می‌کردیم. اما این همایش نشان می‌دهد ما متوجه شده ایم که مشکلاتی وجوددارند. باید حالا به درستی بتوانیم مشکل را تشخیص را بدهیم و بعد ببینیم راه‌حل آن کجاست. الان زمان این نیست که بحث‌های تئوریک فنی انجام دهیم. اینها باید بعد از دهمین همایش باید اتفاق بیفتد. این بحث‌ها الان به درد نمی‌خورند. همایش الان باید به چیزی مانند درد دل شبیه باشد. باید ما انیماتورها بتوانیم برویم آن بالا و اعتراضاتمان را بکنیم. قابلیت این سیستم زمانی مشخص می‌شود که من انیماتور بتوانم اعتراض کنم و نترسم. این اتفاق در این همایش پیش نمی‌آید.
▪ آیا همایش این چیزی که می‌گویید را دنبال می‌کند؟
ـ این میل در همایش وجود دارد. من خودم جزیی از تیم برگزاری همایش هستم. در برنامه‌ریزی اولیه همفکری داشته‌ام و پوستر همایش را هم طراحی کرده‌ام. من مخالف این همایش نیستم. نسبت به مجموعه سینمای تجربی هم بسیار مثبت فکر می‌کنم. معتقدم مدیریت این مرکز بسیار فرد توانایی است و باوجود همه مشکلاتی که دارد باز هم نقش حمایتی خود را نسبت به فیلمسازان و انیماتورهای جوان ایفا می‌کند. اما اندازه مثبت بودن من هم ظرفی دارد و مانع این نمی‌شود که انتقاداتم به همایش را بیان نکنم.
عقیده دارم که این همایش به یک دقت نظر احتیاج دارد. باید این را بپذیریم که در همایش اول نمی‌توانیم نتیجه بگیریم. ما در ایران کشته‌مرده اولین و نخستین هستیم. انیمیشن اول و آخر ندارد. وسط هم ندارد. باید دید چه زمانی نتیجه حاصل می‌شود. اصراری نیست که حتما این نتیجه را در اولین همایش بگیریم چون ما برگزارکننده اولین بوده‌ایم. آخر هم اگر باشی اما کارت را درست انجام بدهی به انیمیشن کمک کرده‌ای.
باید در این همایش یک سیر جمع پذیری و دانش پژوهی وجود داشته باشد و باید بعد از آن اشتباهات خودمان را ببینیم. تازه بعداز تمام شدن همایش است که کار اصلی شروع می‌شود. اگر تاثیر گذاری داشته باشد بعد از همایش معلوم می‌شود. نمی‌توانم بگویم عالی است چون معتقدیم اشتباهاتی دارد.
▪ یکی از مشکلات سینمای ما همیشه مسئله سالن‌های نمایش بوده است. این مسئله درباره انیمیشن دیگر اصلا جای بحث ندارد. هیچ سالن عمومی‌وجود ندارد که یک انیمیشن بعد از اینکه ساخته شد بخواهد به نمایش دربیاید. حتی تلویزیون هم خیلی بیشتر به انیمیشن‌های دست چندم خارجی اهمیت می‌دهد. حالا اگر جایی جز صدا و سیما تهیه کنندگی یک فیلم انیمیشن را بر عهده داشته باشد تکلیف نمایش آن چه می‌شود؟
ـ البته که نبودن سالن نمایش مشکل بزرگی است. برای پخش تلویزیونی هم که امکانش بسیار کم است. جای دیگری هم وجود ندارد; مگر اینکه انیمیشن بلند باشد که خود ساخت انیمیشن بلند آنقدر مشکلات دارد که خیلی از انیماتوها با این وضع هزینه‌ها و .. اصلا سراغش نمی‌روند. از طرف دیگر فیلم کوتاه هم که اساسا اکران عمومی‌نمی‌گیرد. اگر بگیرد در شرایط بسیار خاص است.
اما مسئله انیمیشن ایران، در حال حاضر سالن نمایش نیست. انیمیشن ایران ناامیداست. ما برای راهیابی به بازارهای جهانی و ایجاد شرایط مناسب برای تولیدات در سطح جهانی پتانسیل لازم را داریم. بعضی از انیماتورهای جوان واقعا بی‌نظیرند. اما اینها نابود می‌شوند چون ناامیدند. ناامیدی همه محورهای هنرمند را می‌سوزاند. کل قامت یک مجموعه دچار عدم تحول می‌شود. اگر این همایش کوچکترین امیدی به بچه‌های انیماتور بدهد کار خودش را کرده است. در انیمیشن معضلات و مشکلات بسیار زیای داریم که باید با اولویت بندی، در یک پروسه زمانی، برای تشخیص و حلشان اقدام کنیم.
اگر بخواهیم برای انیمشین ایران در یک نگاه به کلیت آن و نه تک تک اجزای آن مثل انیماتورها، بودجه، مدیریت و امثال اینها حدی را تعیین کنیم، به عقیده شما چقدر با اندازه و حد متوسط جهانی فاصله داریم؟
تا کمترین استانداردهای جهانی فاصله مان بسیار زیاد است. وقتی بودجه نیست و برنامه‌ریزی‌های موجود امیدوار کننده نیستند انتظاری بیش از این هم نمی‌توان داشت. اگر برنامه‌ریزی درست باشد ما به سادگی می‌توانیم به بازارهای جهانی، نمی‌گویم دست پیدا کنیم، اما دست کم می‌توانیم به این بازارها نزدیک شویم.
البته در حال حاضر باید به بازار داخلی فکر کنیم در شرایط فعلی حتی بازار داخلی هم نمی‌تواند بسیاری از همکاران مرا قانع کند. این ناامیدشان می‌کند. فراموش نکنیم که انیماتورها هم مثل همه مردم باید گوشت بخرند و تاکسی سوار شوند. اگر نتوانند این نیازها را برآورده کنند دیگر میلی به ادامه کار ندارند و انیمیشن را برای همیشه می‌بوسند و کنار می‌گذارند.ناامیدی همه محورهای هنرمند را می‌سوزاند. کل قامت یک مجموعه دچار عدم تحول می‌شود. اگر این همایش کوچکترین امیدی به بچه‌های انیماتور بدهد کار خودش را کرده است.

سمیه مومنی

منبع : روزنامه حیات نو