شروه ، استان بوشهر

شروه و یا دو بیتی محلی، دارای قدمت تاریخی است. موطن اصلی شروه، مناطق دشتی، دشتستان و تنگستان است. در این مناطق گاهی به شروه، حاجیانی و یا شنبه‌ای نیز گفته می‌شود. در گذشته ملودی شروه با مقدمه‌ای شروع می‌شد كه متن آن شامل اشعار مولانا جلال‌الدین مولوی بود. این سنت هنوز هم در دشتستان رواج دارد. اشعار كه امروز متن اكثر ترانه‌های بوشهر و اطراف آن را در برمی‌گیرد به دو شاعر معروف محلی تعلق دارند، یكی از این دو زایر محمدعلی معروف به فایزدشتستانی است كه در كور دوان (بخش دشتی) می‌زیسته و احتمالاً در سال 1290 هـ.ش (1911 م) وفات یافته است. شاعر دوم سید بر منیار ملقب به مفتون است كه او نیز در بخش دشتی (بورخون) زندگی می‌كرده است. بیشتر دوبیتی‌های عاشقانه را به صورت شروه می‌خوانند كه ذیلاً نمونه‌ اشعار آن افزوده می‌شود.
قسم بر سوره والشمس واللیل به غیر از تو ندارم با كسی میل
كلام اللـّه باشـد خصــم فایــز اگر نامحرمی بـر تـو كنـد سیـل

دگر شب شد كه من شیدا بگردم چو ماهی بر لب دریا بگردم
پلنــگ و كـوه و آهـو در بیابـان هم جمعند و من تنها بگردم

مرا كرده نگاری پای در گِل الهی خون شوی ای بوالهوس دل
ره دور و غم و رنج صبوری كی كرده بار یك ناقه دو محمل

یقین یارا دلی از سنگ داری و یا از صحبت ما ننگ داری
طریق و رسم دلداری چنین است كه بر عاشق جهان را تنگ داری

میان موج دریا خانه‌ من فلك بر هم زدی كاشانه‌ من
خلایق دور فایز جمع گردید كه كم‌كم پر شده پیمانه من

ای جونم لیلی آی بنال لیلی هر دومون بنالیم
باله پشتی كفتر پرونی دستت بنازم خوب می‌پرونی
آی جونم لیلی آی بنال لیلی هر دومون بنالیم