در ستایش عشق!

مستند ۲۸ دقیقه ای فرشته ها رویا را نوازش می کنند ساخته سامان سالور،روایت زندگی زن و شوهر معتادی است که نوزاد تازه متولد شده شان،معتاد به دنیا آمده است.
همان طور که از خلاصه فیلم پیداست؛ فرشته ها رویا را نوازش می کنند مانند بسیاری از فیلم های اینچنینی در مذمت اعتیاد ساخته شده است.
پاما آن چیز که فیلم را نسبت به سایرین متمایز می کند،نگاه تازه فیلمساز به سوژه است.نگاهی بی واسطه و بدون هیچ گونه قضاوت.چیزی که در مورد این نوع فیلم ها کمتر اتفاق می افتد.این فیلم ها معمولا با پیام «اعتیاد بد است» ساخته می شوند و بیننده از دقایق آغازین فیلم می داند که نباید انتظاری جز این پیام،از فیلم داشته باشد.
فیلم با تیتراژی بسیار ساده و بدیع آغاز می شود.تیتراژی دست نوشته بر روی جعبه یک دارو،که عوامل فیلم را معرفی می کند.
زن رخت های کودکانه ای را از روی طناب جمع می کند.مرد از نردبان کنار دیوار ساختمان نیمه تمامی بالا می رود.زن کف اتاق را جارو می زند و حالا باید برای نوزاد خمارشان تریاک بخرند.
«اعتیاد یک عشقه و عشق روز به روز زیاد می شه» این را پزشک راوی فیلم،به نقل از بیماری معتاد می گوید.او به واسطه بیماری نوزاد،با این خانواده آشنا شده است.
فیلمساز از همان دقایق ابتدایی فیلم وارد زندگی این خانواده می شود و حضور راوی در واقع به پاساژهایی تکرار شونده تا انتهای فیلم تبدیل می شود.
راوی در راه بیمارستان تا محل زندگی این خانواده کل داستان را برای بیننده تعریف می کند و روایت او به زندگی این خانواده پیوند می خورد.
مهمترین نکته ای که در مورد فیلم به نظر می رسد،آن است که معتادان این فیلم با تصاویری که تا به حال از معتادان در سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی دیده ایم،فرق می کند.
آنها با صدای بم صحبت نمی کنند،دماغشان را بالا نمی کشند و برای درمان خماری خود دیگران را نمی آزارند.
آنها فقط می خواهند مثل یک خانواده خوب زندگی کنند و برای رسیدن به این هدف،هیچ چیز را دریغ نمی کنند.چنانچه زن برای خرید تریاک نوزاد و تامین مخارج خانواده خود فروشی می کند.
آنها با نوزادشان بازی می کنند،برایش شعر می خوانند و رویای ترک دادن و به مدرسه فرستادنش را در سر می پرورانند.
اما به روایت،راوی نوزاد چند ماهی را بیشتر دوام نمی آورد و ظاهرا این چیزی است که این خانواده می دانند،اما می خواهند فراموش کنند.
یکی از تاثیر گذارترین سکانس های فیلم،سکانس خوراندن تریاک به نوزاد است.بیننده برای لحظاتی فکر می کند این نماها به نوعی بازسازی است و اصلا قرار نیست آن تریاکی که در چای حل می شود به حلق نوزاد برود و در همین لحظه هاست که اصل «فیلم دیدن» را فراموش می کنیم و از فیلمساز توقع داریم جلوی آن دستی را که تریاک به حلق نوزاد می ریزد بگیرد.
اما آن چیز که بیننده را آزار می دهد این نما نیست.بلکه نمای بعد از خوراندن تریاک به نوزاد است. نمایی که نوزاد برای لحظاتی به دوربین زل می زند و انگار تمام حق پایمال شده اش را از بیننده طلب می کند.
شاید همین نگاه است که باعث می شود هیچوقت آن نوزاد شلوار راه راهِ،کَله بزرگِ،تریاکی فیلم را از یاد نبریم.
فرشته ها رویا را نوازش می کنند به دلیل نگاهی تازه به معضل اعتیاد و صداقت در وقایع نگاری، فیلم متفاوتی است. فیلمساز در اکثر نماهای فیلم بدون توجه به وسواس های رایج،برای زیباسازی نماها،ذهن بیننده را به سمت سوژه سوق می دهد.
البته سوژه هم از پتانسیل لازم برای این امر برخوردار است.چنانچه در اکثر نماهای فیلم،چنان ذهن بیننده را مشغول می کند که بیننده فارغ از جلوه های بصری،تنها فیلم را می بیند.
فیلم منهای برخی حواشی اضافی مانند صحبت زن درباره صیغه و ازدواج و تعریف خاطرات کودکی ،فیلم منسجمی است.
سکانس پایانی فیلم یکی از نکات قابل توجه فیلم است.مرد نوار کاست را در پخش صوتی خراب می گذارد و موسیقی خش داری فیلم را پرُ می کند و زن نوزاد را در میان ترانه خش دار «سفر به خیر مسافر من،گریه نکن به خاطر من» می رقصاند.

مرضیه ریاحی

منبع : پایگاه خبری فیلم کوتاه