فاجعه سردشت

هر چند برای اولین بار ریاست محترم جمهوری اسلامی برای همایش برگزار شده در سردشت پیام كتبی فرستادند ولیكن متأسفانه جای مسئولان بنیاد شهید و امور ایثارگران مركز در این روز و در این شهر خالی بود.
روز هفتم تیر ماه به قصد شركت در مراسم بزرگداشت شهدای بمباران شیمیایی عازم سردشت شدیم. در راه به مظلومیت این مردم و مَسئولان و به زخم هایی كه از استكبار جهانی دیده اند، می اندیشیدیم. در هفتم تیر ماه ۱۳۶۰ جمعی از مسئولان عالی رتبه نظام به همراه سیدالشهدای انقلاب اسلامی به دست منافقان كوردل در تهران به شهادت می رسند و ۶ سال بعد نوكر دیگر نظام سلطه جهانی، صدام جنایتكار دستور بمباران شیمیایی مردم مظلومی را می دهد كه جرم آنها زندگی در مرزهای جمهوری اسلامی ایران است، اعم از زنان و مردان و كودكان بی گناهی كه هنوز آثار آن جنایت را تحمل می كنند.
عجیب آن كه تأمین كننده های مواد بمب های شیمیایی رژیم بعثی معدود، مشخص و در كشورهایی هستند كه فریاد انسان دوستی و حقوق بشرآنها گوش دنیا را كر كرده و ایران قربانی انواع سلاح های شیمیایی و میكروبی و كشتار جمعی را از حق دستیابی به فناوری صلح آمیز هسته ای محروم و ادعا می كنند به ایران اعتماد ندارند! چگونه است كه كشورهایی كه بارها و بارها دستشان به خون مردم این منطقه آلوده شده و هنوز كشورهای همسایه، زیر چكمه های سربازان آنها در ناامنی به سر می برند به جای جبران زیان های مادی و معنوی به این ملت مدعی می شوند؟!
باید اذعان كنیم كه متأسفانه به این حادثه آنچنان كه باید، بهای لازم داده نشده است. هر چند برای اولین بار ریاست محترم جمهوری اسلامی برای همایش برگزار شده پیام كتبی فرستادند و لیكن متأسفانه جای مسئولان بنیاد شهید و امور ایثارگران مركز در این روز و در این شهر خالی بود. حتی اگر عذر ریاست بنیاد برای دفاع از لایحه جامع خدمات رسانی به ایثارگران برای حضور در مجلس شورای اسلامی پذیرفتنی باشد، عدم حضور سایر مسئولان بنیاد برای دلجویی و همدردی با آسیب دیدگان و بازماندگان این واقعه تاریخی در سردشت هیچ توجیهی ندارد. به این مناسبت ذكر چند نكته ضروری است:
۱- درست است كه از جنوبی ترین نقطه مرزی جمهوری اسلامی ایران تا شمالی ترین نقطه آن قربانی سلاح های شیمیایی دشمن بعثی شده اند و لیكن در این میان اتفاق سردشت در هفتم تیر ماه شصت و شش از برجستگی فوق العاده ای برخوردار است و لازم است به آن ابعاد بین المللی داده و به این مناسبت مطالبات مردم و دولت ایران از حامیان و تأمین كنندگان رژیم صدام احصاء، اعلام و مرتباً پیگیری شود. جا دارد این روز را (و نه هشتم تیر ماه) را روز ملی مبارزه با سلاح های شیمیایی و میكروبی بنامیم و هر ساله همایش بین المللی در خور شأن حادثه برگزار كنیم.
۲- برای رسیدگی پزشكی و درمانی به مصدومان شیمیایی لازم است كلینیكی تخصصی دائمی در سردشت مستقر و برای تمامی افراد شهر پرونده پزشكی تشكیل و افراد مشكوك به آسیب دیدگی شیمیایی را برای ادامه تشكیل پرونده به بنیاد شهید و امور ایثارگران معرفی كند.
۳- مسأله اساسی دیگری كه مشكل قریب به اتفاق ساكنان مناطق جنگی است به مین های جمع آوری نشده - و به خصوص در ارتفاعات و زمین های شیب دار كه این مین ها جابه جا شده اند- برمی گردد. افرادی كه برای امرار معاش به امر كشاورزی، دامداری و یا تجارت مرزی می پردازند و گاه و بی گاه در اثر انفجار مین ها دچار نقص عضو می شوند و علاوه بر مشكلات درمانی، برای همیشه از كارافتاده می شوند هر چند تعداد این افراد نسبت به مجموعه جانبازان و شهدای كشور زیاد نیست و لیكن به دلیل آسیب دیدگی نان آور خانواده- به دلیل حضور در منطقه جنگی- تكلیف اسلامی و انسانی دولت ایجاب می كند كه تكفل آنها را بر عهده گیرد. سعه صدر كمیته ماده ۲ آیین نامه آسیب دیدگان از مواد انفجاری در رسیدگی به پرونده افراد و تعیین مستمری یك زندگی آبرومندانه و شرافتمندانه برای آنان رافع مشكل خواهد بود.

الیاس نادران نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی

منبع : روزنامه شرق