هرکس وقتی خیلی خوب است که عین کسی نباشد جز خودش

این را باید پذیرفت که هرکسی برای خودش کسی است و مثل او کسی نیست. بعضی‌ها مثل هیچ‌کس نیستند. بعضی‌های دیگر اما خیلی می‌کوشند، مثل کس دیگری شوند، آنقدر که کم‌کم خودشان را گم می‌کنند و گیر می‌کنند در هزار پیچ... هرچند آن دیگری خیلی خوب باشد، تا جایی که برای شناخت هرچه بهتر بعضی‌ها باید رفت سراغ کسی دیگر.
بعضی‌های دیگر اما خودشانند، فقط یکی و سراسر همان یکی. این جور آدم‌ها را باید کشف کرد. راه یافتن به عناصر وجودی این آدم‌ها همانقدر جالب است که سخت است. زیرا پیش از این در هیچ کس این عناصر کشف نشده است.
می‌دانم این را که، یک وقت‌هایی آدم با دیدن یک سری مشابهت‌ها در خودش و آن دیگری می‌کوشد تا هرچه بیشتر خودش را به آن دیگری نزدیک کند و کم‌کم این نزدیکی جستن‌ها روی آن بعد وجودی فرد که شبیه آن دیگری نبوده است، تاثیر می‌گذارد که البته این چندان هم بد نیست، ولی یک وقت‌هایی یکی از یکی دیگری خوشش می‌آید و سعی می‌کند بشود عین آن دیگری، آنقدر تلاش می‌کند که حرف زدنش، راه رفتنش، غذا خوردنش، عکس گرفتنش، لباس پوشیدنش، حرکات دست و چهره‌اش، عقایدش، همه چیز و همه چیزش می‌شود آن دیگری. او حتی کودکی‌اش را ویران می‌کند و در خیالش کودکی از خود می‌سازد، شبیه کودکی‌های آن دیگری.
او برای آینده‌اش همانی را ترسیم می‌کند که آن دیگری پیش از او ترسیم کرده بوده است. این آدم دیگر خودش نیست. بلکه کپی برداری شده از کسی دیگر است. شناختن این آدم‌ها همانقدر آسان و تکراری است. این آدم‌ها به خودشان فرصت کشف شدن نمی‌دهند. این آدم‌ها خودشان نیستند. یکی دیگرند که قبلا کشف شده‌اند. من سخت موافقم که هرکس وقتی خیلی خوب است که عین کسی نباشد جز خودش!

منبع : خبرگزاری ایسنا