تمام منتقدان دولت نهم

۱) دولت نهم را می توان دولت ویژه نامید، دولتی که در میان اسلاف بعد از انقلابش بر این باور است که ریشه در آسمان دارد و معجزه ای است برای نجات مردم. دولتی که چه در قبل از رسیدن به صندلی ریاست جمهوری در نقد بی محابای گذشته کم نگذاشته است و چه بعد از آن تا به گفته نزدیکانش سنگ بنای یک دولت جدید را بگذارد.
احمدی نژاد و دوستانش در سوم تیر ۸۴ درمیان شگفتی همگان قوه مجریه را به دست گرفتند تا تجربه شهرداری تهران را به سراسر ایران تعمیم ببخشند. دولت اسلامی بر این بود تا بر اساس وعده هایی که داده است گره از مشکل معاش مردم بگشاید و نفت را به جای دعوا های سیاسی بر سر سفره عموم بنشاند و امکان بهره مندی اقشار جامعه از رفاه را فراهم آورد. مهرورزی و عدالت گستری دو شعار اساسی دولت نهم بودند که نه در فکر توسعه بود و نه جامعه مدنی بلکه خود را دولتی اسلامی می دانست که وظیفه اش نجات مستضعفین جهان است. بر همین اساس نیز دوستان خارجی دولت نهم نه کشورهای توسعه یافته سرمایه دار که فقرای امریکای لاتین و آفریقا بودند و به گفته سخنگوی دولت نهم چشم امیدشان برای نجات از وضعیتی که در آن گرفتارند به محمود احمدی نژاد است.
«معجزه دولت نهم» عنوانی بود که سخنگوی دولت و همسرش برای توصیف ویژگی های احمدی نژاد به کار گرفتند تا آن را نزدیک ترین دولت به دولت اسلامی بخوانند که در پی احیای ارزش های اصیل اسلامی است.
دولت خدمتگزار و اسلامی حال در آستانه رسیدن به نیمه راه قرار دارد و کارنامه اش را به قضاوت عموم گذاشته اگرچه از نگاه دولتمردان نقد سیاست های دولت نادیده گرفتن تلاش و حرکت شتابان این دولت برای رسیدن به اهداف اصلی آن است اما این روزها منتقدان دولت فقط اصلاح طلبان درون و بیرون حکومت نیستند، بلکه در درون اصولگرایان نیز بسیاری از همراهان سابق، نقاد دولت شده اند.
۲) دولت نهم وعده مهرورزی به بندگان خدا را داده بود و احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار نامگذاری سال ۲۰۰۷ به این نام شد حتی در درون نیز او وعده داد تا نشاط را به جامعه بازگرداند و از بازگشت شور و نشاط به جوانان و دانشجویان سخن گفت.
دولت نهادهای صنفی و مدنی که در اختیار اصلاح طلبان بود را نادیده گرفت و حکم به عدم رسمیت آنان داد. انجمن صنفی روزنامه نگاران، خانه کارگر و انجمن های کارفرمایی از جمله نهاد هایی بودند که سیاست های دولت درباره آنان صادق نبود.
معترضانی که حقوق صنفی شان را می خواستند اما از نگاه دولت از بیرون از نظام خط می گرفتند تا دولت نهم را ناتوان جلوه دهند.اقتصاددانان و اساتید دانشگاه نیز نقاد سیاست های اقتصادی دولت بودند. چه آن هنگام که تصمیم گرفت تا سهام عدالت را میان مردم توزیع کند و چه روزی که ناگهان مدیران بانک ها را تغییرداد.
دخالت دولت در کاهش نرخ بهره بانکی و توزیع بی رویه پول در قالب وام های وعده داده شده به ملت از دیگر مسائلی بود که موجبات نقادی دولت از سوی اقتصاددانان را فراهم آورد. دولت از محل فروش نفت به مردم وعده می داد و در دیگر سو تصمیم گرفت تا سازمان مدیریت و برنامه ریزی را به عنوان یک دستگاه ناظر و برنامه ریزی که حاصل تلاش دولت اصلاح طلب خاتمی بود به زیرمجموعه وزارت کشور و یکی از معاونت های آن انتقال دهد.
این سیاست دولت نه فقط صدای اعتراض کارشناسان و منتقدان اصلاح طلب دولت را بلند کرد بلکه موجب مخالفت فرهاد رهبر و بسیاری از مدیران اقتصادی دولت اصولگرا نیز شد. اما دولت تصمیم خود را گرفته بود تا همچنان «انقلابی» عمل کند. چرا که اعتقاد دولت بر این بود که «در دولت قبل پایه های غلط در اقتصاد ریخته شد که فقط خود همان دولت می تواند آن را اداره کند، ما باید آنها را خراب می کردیم و از نو بسازیم که طبیعتاً زمان زیادی می برد.»
۳) اما نقادان دولت فقط عناصر غیرخودی نبودند. اگر دولت خاتمی شعار داده بود که معاند را به مخالف تبدیل خواهد کرد و مخالف را به موافق، در دولت نهم سیاست به گونه ای دیگر بود. اگر عماد افروغ و الیاس نادران تنها نمایندگان اصولگرایی بودند که در مجلس صریح و به دور از لکنت زبان به انتقاد از وزرای دولت نهم در هنگام رای اعتماد پرداختند طولی نکشید تا سایر نمایندگان نیز از عملکرد دولت نهم دلگیر شوند.
هرچند باهنر تلاش بسیار کرد تا در مقام نایب رئیس مجلس نمایندگان هوای دولت را داشته باشند اما درخواست های استیضاح و اعتراض های نمایندگان به دولت نشان از شکاف میان بدنه مجلس اصولگرا با مجلس داشت. البته جدای از نمایندگان مجلس برخی از چهره های اصولگرا نیز بودند که از سیاست های دولت نهم رنجیده بودند.
هرچند بسیاری از بزرگان تلاش می کردند تا دولت نهم را دولت نمونه و نزدیک ترین دولت به موازین شرع و ارزش های اسلامی بدانند اما نقد محسن رضایی و ناطق نوری بر عملکرد دولت نهم نشان از آن داشت که در میان خودی ها نیز برخی جریان ها از عملکرد دولت ناراضی هستند. حتی حزب موتلفه نیز که تلاش می کرد هیچ گاه خود را بیرون از دایره حامیان دولت نهم قرار ندهد سرانجام گاهی نقاد سیاست های دولت شد و در برخورد دولت با معلمان و دانشجویان نتوانست زبان در کام گیرد و معترض رفتار دولت شد تا دولت نهم به خاطر داشته باشد عمل نکردن به سیاست هایی که وعده داده است و بی توجهی به نقد کارشناسان نه تنها چیزی بر داشته های دولت نمی افزاید که موجبات انتقاد دایره خودی را نیز فراهم خواهد آورد.
۴) رفتارشناسی دولت نهم درباره منتقدانش نشان از واقعیت دیگری دارد. سخنگوی دولت بر این باور است که منتقدان اصولگرای دولت افرادی هستند که برای گرفتن پست به دفتر رئیس جمهور مراجعه کردند اما بعد از اینکه به هیچ پستی نرسیدند هر اقدام دولت را مورد نقد و اعتراض قرار دادند.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی می گوید؛ برخی تلاش می کنند با سنگ اندازی های خود مردم را ناامید کنند، هرچند که سنگ اندازی هایشان تاکنون اثری نداشته است، اما بهتر است با دولت نهم برای خدمتگزاری همراه شوند.
سخنگوی دولت در نامه ای به دادستان تهران خواستار برخورد با منتقدان دولت شد. رئیس جمهور بر این باور است که منتقدانشان چشم دیدن پیشرفت های دولت نهم را ندارند و تنها به دنبال سروصدا هستند.
دولت نهم ناکامی ها را در حوزه اقتصاد به دوش دیگران می اندازد و وعده می دهد که روزی دست چپاولگران بیت المال را رو خواهد کرد. در هنگامی که قیمت مسکن رو به افزایش نهاد دولت از دستگیری باندهای زمین خوار وابسته به یک بانک خصوصی خبر داد که به زودی افشا خواهد شد. اما مدت هاست از اعلام این خبر می گذرد و هنوز نه باندهایی که درصدد بودند تا دولت نهم را ناتوان جلوه دهند معرفی شده و نه کاهش قیمت مسکن به عنوان یکی از شعارها و وعده های دولت به ثمر نشسته است. در باره میوه نیز رفتار دولت همین گونه بود اما تا به حال خبری از سوداگران بازار میوه منتشر نشده است.

حمید مافی

منبع : روزنامه شرق