دور افتاده از فرهنگ

از كوچه كه می آمدم نمای بیرونی خانه های این كوچه توی ذوق می زد. در تراس خانه ها همه چیز یافت می شد. از تمام وسایل خانه یك نمونه در تراس بود؛ از مبل شكستهعهد بوقی گرفته تا زیلو و دسته شكسته دوچرخه، گونی برنج.
همین نگاه كوتاه از بیرون كافی است تا به این نتیجه برسیم كه زندگی در آپارتمان نیازمند فرهنگ خاص است كه رعایت این فرهنگ در بین ساكنین بسیار مشكل است تا آنجا كه در بعضی موارد سیمای شهر را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.
به قول نیكول هومن در مقاله ای تحت عنوان مسكن و الگوهای فرهنگی : در مجتمع مسكونی میان فضای بیرونی و فضای درونی یك فضای میانی وجود دارد، مبهم و نگران كننده: فضاهای مشاع (هال، ورودی، راه پله، حیاط) كه نه جزو بیرون است نه درون.
در واقع این فضاهای مشاع در میان افراد یك مجتمع مشترك است و زمانی مشكل ساز می شود كه بدون رضایت همسایگان از آن استفاده عمومی شود و یا اینكه رد شدن از این فضاها تا آنجا با مشكلات همراه شود كه در شخص واهمه ای برای ورود به ساختمان وجود داشته باشد. به طور مثال وجود حیوانات خانگی مثل گربه یا سگ آنقدر برای شخص وحشت برانگیز است كه جرات پیدا نمی كند در حیاط خانه اش قدم بزند.
علاوه بر این گاهی اوقات وسایلی كه چندان زیبا نیستند و جایشان در انباری است، در پاگرد ساختمان قرار می گیرند. تماشای این منظره زمانی دردناك تر است كه اول از همه شخص این مكان را چهار دیواری خویش قلمداد كند، دوم اینكه داخل خانه اش بسیار زیبا باشد و به حریم دیگران احترام نگذارد.
نكته دیگر اینكه آشفتگی و نابهنجاری فضاهای به اصطلاح مشاع تنها سیمای آپارتمان را تحت الشعاع قرار نمی دهد بلكه گاهی اوقات این بدمنظره بودن زاویه دید عابران را در خیابان و كوچه تحت تاثیر قرار می دهد و اگر ساكنان آنها بالاتفاق دچار این مشكل باشند، این وضعیت تاثیر بدی بر بستر شهری خواهد داشت.
هانیه ورشوچی

منبع : همشهری