معنا درمانی

ویکتور امیل فرانکل، یکی از نظریه پردازان علم روان شناسی و پایه گذار مکتب معنا درمانی است. شیوه ای که به انسان کمک می کند تا معنای درد و رنج مایش را بیابد و شرایط سخت را به آرامش و راحتی تبدیل کند. به گفته خود وی معنا جویی زمانی پا به عرصه می گذارد که فرد درمقابل حوادث و مشکلات غیر قابل پیش بینی قرار می گیرد و مستاصل و گیج می ماند که چه کند و گاه چاره ای جز پذیرفتن مشکل خود نمی یابد. این در حالی است که اگر پذیرش اتفاقات برای انسان خالی از هر گونه معنایی باشد فرد به راحتی تبدیل به فردی منزوی و افسرده و منفعل می شود اما اگر همین فرد قادر باشد در اوج مشکلات معنایی برای رنج ها و دردهایش معنایی پیدا کند آنگاه از این رنج ها آسیبی نمی بیند. در واقع انسان با خلق معنا ثابت می کند که ارزش و توانایی تحمل رنج هایش را دارد و قادر در مقابل سرنوشتش بایستد و آن را به سمت و سوی درستی هدایت کند. بنابراین فرد باید سعی کند نگرش و دید خود را نسبت به اتفاقات و دردها تغییر دهد و باور کند این ذهن ماست که رویدادها و حوادث را ناگوار و غیر قابل تحمل می سازد و یا برعکس آنها را تنها مسیرهایی از زندگی بداند که بعید از آنها گذر کند.
وظایف و سرنوشت و مسئولت اعمال هر فرد به خودش وابسته استو او باید خودش پاسخگویی به مسایل خود را پیدا کند. بنابرین ما باید خود معنای زندگی ای را که برایمان مناسب است را پیدا کنیم. از سوی دیگر زندگی خالی از هیجان محکوم به روان نژندی است. شخصیت سالم باید در سطحی میان آنچه بر آن دست یافته و آنچه به انجام رسانده باشد. یعنی فاصله ای بین آنچه که هست و آنچه که باید باشد. این فاصله برای آن است که فرد سالم تلاش کافی برای دستیابی به اهدافی که به زندگی اش معنا می بخشد را داشته باشد. فرانکل معتقد است: "در زندگی لذت و شادمانی باید وجود داشته باشد اما خود نباید هدف واقع شود. نمی توان در جست وجوی خوشبختی رفت و آن را یافت! زیرا خوشبختی به نتیجه معنایی است که خود ما به کل شرایط زندگی مان می دهیم!"

منبع : روزنامه ابتکار