۱۲ اردیبهشت ۱۳۱۱ ـ خواست مهم پارسیان هند که تحقق نیافت، چرا؟

دوازدهم اردیبهشت ۱۳۱۱ «دینشاه ایرانی» رئیس وقت انجمن پارسیان هند در پنجمین روز اقامت خود در تهران ضمن تمجید از برانگیخته شدن مجدد احساسات میهندوستانه ایرانیان و توجه آنان به گذشته باعظمت وطن و اخلاقیات اصیل ایرانی، از دولت وقت خواست تا پارسیانی را که در قرون هفتم و هشتم میلادی اجبارا ترک وطن کرده و عمدتا در هند اقامت گزیده ولی خود را همچنان ایرانی می دانند و به ایران وفادار مانده و به ترویج منش (خصال) ویژه و تمدن ایرانیان پرداخته اند، از مزایای اتباع ایران برخوردار سازد تا بتوانند با استفاده از این مزایا، به آبادانی و توسعه وطن نیاکان با تاسیس مدارس و بیمارستانها و نیز سرمایه گذاری در صنعت و کشاورزی کمک کنند. وی سپس به تفصیل از پیشرفتهای هند که نتیجه تلاش و سرمایه و مهارت پارسیان بوده است سخن گفت و مقامات دولت وقت وعده فراهم آوردن تسهیلات را دادند، ولی ... زیرا که در آن زمان هندوستان (همه شبه قاره) وابسته به انگلستان بود و این دولت مایل نبود که سرمایه پارسیان که داشتند هند را صنعتی می کردند از شبه قاره خارج و قسمتی از آن به ایران منتقل شود. اگر «تاریخ» را گواه بگیریم، خواهیم دید که در دو قرن گذشته (پس از زندیه)، قدرت های جهانی وقت همه تلاش خود را بکار گرفته اند تا ایرانی و ایران سر بلند نکند و درصدد احیاء ایرانزمین برنیاید و یک نیروی معارض نشود.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز