گل درمانی «باخ»

کاربرد و اهمیت گل ها، از قدمتی دیرینه برخوردار است. جوامع سراسر جهان، گیاهان بومی گوناگون را به طریق خاصی مصرف می کردند به طوری که امروز مشخص شده که پاره ای از آن ها دارای آثار درمانی می باشند. در دهه ۱۹۳۰، دکتر «ادوارد باخ»، مشاهده کرد که بعضی از بیماران غالبا نشانه های عاطفی خویش را پیش از دچار شدن به امراض جسمانی بروز می دادند. این علایم شامل ترس، افسردگی، نگرانی و دلهره بود. همچنین وی دریافت آنانی که دچار نشانه های هیجانی بودند، توانایی چندانی برای رویارویی با بیماری های جسمانی یا رهایی از آن ها را نداشتند. وی اذعان داشت که بین جسم و روح ارتباط تنگاتنگی هست و مطمئن شد که از طریق مداوای عوامل عمده عاطفی می شود از بروز امراض جلوگیری کرد و یا به درمان آن ها پرداخت. او با استفاده از عصاره گل ها، شروع به مداوای بیماران کرد. سرانجام به ۳۸ گل نجات بخش دست یافت که امروز به گل درمانی «باخ» شهرت یافته اند. گفتنی است که چنین شیوه های درمانی، مرض مخصوصی را مداوا نمی کنند، بلکه همزمان با مداوا علامت های عاطفی، بیماری جسمی نیز علاج می شود. معالجاتی از این نوع، به مشابه درمانی(هومیوپاتی) شباهت ندارند چرا که جوهره ها و رقتشان متفاوت است. شبیه درمانی خیلی سست تر از گل درمانی است. عصاره های گل درمانی «باخ» در نیروی آدمی اثر می نهند. گل هایی که صبح دم چیده می شوند، دارای بیشترین مقدار انرژی اند که به آبی که در آن جذب می شوند، منتقل می گردد. این مایع سپس افزایش یافته، تقطیر شده و تقویت می یابد. لازم است پیش از مصرف معلوم گردد چه نوع گل هایی مورد نیاز است. اما هرچه آن ها را می توان در هم آمیخت، لیکن باید دانست که شماره آن ها باید به شش گونه محدود گردد. معمولا طول درمان متفاوت است. احتمال دارد بعد از دو یا سه هفته شاهد بهبود باشیم وگرنه شاید این مهم چندماه طول بکشد. به هر ترتیب از آن جا که گل های مورد نظر کاملا طبیعی اند، پس سمی نبوده و مواد افزودنی ندارند. امکان دارد گل درمانی با برخی واکنش ها مثل حساسیت ملایم پوستی یا اسهال همراه باشد. باید دانست که این موضوع بخشی از تغییراتی است که این نوع مداوا به همراه دارد. اما اگر چنین تغییراتی باعث ناراحتی می شود در این صورت باید مداوا را متوقف کرد. ممکن است درمان جایگزین ضرورت یابد چنانچه مطلقا هیچ تغییری رخ ندهد. در اینصورت ارزیابی دگربار وضع وناراحتی ضروری است. به منظور تسکین سریع، درمان به اینگونه صورت می گیرد که چند قطره رقیق نشده عصاره(افشره) گل انتخابی را مستقیما روی زبان قرار می دهند و یا با آب و یا عصاره مخلوط می کنند. برای مصرف دراز مدت از مقدار محلول لازم می توان سود جست. افشره مزبور مورد استعمال خارجی هم دارد به طوری که آن را می توان مستقیما روی شقیقه ها، مچ ها، زیربغل یا گوش ها مالید. چنانچه هدف شما گزینش شیوه مداوای صحیحی باشد، باید با یک پزشک متخصص رایزنی کنید. در این مطلب پاره ای از درمان ها و اثرات آن ها را برای شما طرح می کنیم.
▪ غافث یا غافت(Agrimony): کسانی را درمان می کند که از درون پریشان و بی قرارند و یا احتمالا دچار سو»مصرف موادند. این گیاه به بازگرداندن شادابی و خوش بینی کمک می کند.
▪ سپیدار یا صنوبر لرزان(Aspen): برای افرادی بکار گرفته می شود که نگران یا بیمناک هستند.
▪ آلوچه پیوندی(Plum Cherry): برای آنانی مفید است که می ترسند عنان اختیار از کف بدهند، از حال عادی خارج شوند و افکار خودکشی به سر دارند. این گیاه به مهار احساسات کمک می کند.
▪ کلماتیس یا پیچ(Clematis): برای افرادی مفید است که گرفتار کم توجهی و کاهش تمرکز هستند. مصرف این گیاه احساسات مثبت و علاقه را افزون می سازد.
▪ اولکس فرنگی(Gorse): امید و خوش بینی را افزایش می دهد و احساسات مربوط به ناامیدی و نگرش منفی را کاهش می دهد.
▪ خاس یا راج(Holly): احساسات مربوط به حسادت و تنفر یا آزرده خاطری از خود و دیگران را از راه افزایش بردباری و مهر و محبت و دلبستگی می افزاید.
▪ گل حنا یا گل بی صبر(Impatiens): به وسیله افزایش میزان شکیبایی دراحساسات مربوط به بی صبری تاثیر می گذارد.
▪ خردل(Mustarb): سیر خوشی، شادی، ایستایی و پایداری را افزون ساخته و به این طریق در مورد احساسات ناشی از غمگینی، دلتنگی و افسرده جانی موثر است.
▪ بلوط(Qak): برای معتادانی که نسبت به خود و عزیزانشان بی توجه اند موثر است. کاج(Pine): با گسترش نگرش مناسب به حس مسئولیت، به آنانی یاری می کند که پیوسته خویشتن را مقصر دانسته و دچار خودسرزنشی هستند.

منبع : روزنامه ابتکار