خط هافبک پرسپولیس کم رنگ نشان می دهد

«سیستم» فوتبال بازی نمی کند اما آیا بدون «سیستم» می شود فوتبال بازی کرد. اصولاً منظورما از سیستم چیست؟ آیا سیستم همین چند رقمی است که به صورت نمادین نحوه آرایش نفرات را نشان می دهد و ۲ یا ۳ خط تیره درمیان آنها قرار می گیرد؟
در فوتبال امروز دنیا عبارت سیستم همزمان یک معنی خاص و یک معنی جامع دارد. در واقع اعدادی که در کنار یکدیگر قرار می گیرند در ترکیبها و چینش های یکسان هم متفاوت هستند و این تفاوت از تغییرات در شرح وظایف هر پست ایجاد می شود. در گذشته اگر گفته می شد فلانی نیز ۲-۴-۴ بازی می کند تصویر دقیقی از نوع حرکات بازیکنان دردست نبود، اما امروزه اعلام این اعداد، معلوم می شود که این تیم چگونه باید بازی کند و بعد می توان درباره نوع عملکرد بازیکنان و مربی قضاوت کرد. این مقدمه برای آنچه در ادامه می آوریم لازم بود .سؤال امروز ما از پرسپولیس این است که قصد دارد چگونه بازی کند؟
یکنواختی بازی سرخپوشان نشأت گرفته از کدام نقاط ضعف است؟ چگونه است که یک تیم با بازی کاملاً بسته و دفاعی همان لطمه ای را به آنها وارد می کند که یک تیم با تدبیر دفاع، اما با حرکت رو به جلو! راه آهن و مقاومت سپاسی شاید اصول مشترکی داشتند اما بازی های متفاوتی انجام دادند اما هردوی آنها به خوبی به پشت خطوط دفاعی سرخپوشان رخنه کرده و میانه میدان را هم در حد توان خود بهتر مدیریت کردند. پرسپولیسی ها هیچ یک از این ۲ بحث را قبول ندارند اما کافیست جریان هر۲ بازی را با دقت بیشتری بنگرند.
بطور قطع آمال تیمی مانند پرسپولیس با این همه مهره در میانه میدان باید متفاوت با آرزوهای تیم های مثل راه آهن و مقاومت سپاسی باشد اما گویا اینطور نیست. روبه جلو بودن شیرازی ها این فرصت را به پرسپولیس داد که یکی از بزرگترین ضعفهای خود را بشناسد، ضعفی که پیروانی برای نشان دادن آن به کاغذ و تخته هم نیاز نداشت چه رسد به کامپیوتر و برنامه چند ده هزار دلاری! هرچند جای تعجب است که پرسپولیس چگونه با این امکانات، چگونه این ضعف خود را نمی بیند.
شاید هم ما باید در قضاوت خود دقیق تر باشیم، چون با توصیه هایی که از جانب قطبی به سرخپوشان می شود به نظر می رسد این اشکال پیدا شده است اما یا کادرفنی اسیر نامهاست یا اینکه زورش به نامهای بزرگ نمی رسد؛ البته این برداشت فقط یک تلقی از آنچه روی می دهد است، وگرنه باور نداریم که این کادرفنی، دچار چنین ضعفی باشد. شیرازی ها این فرصت را به پرسپولیس دادند تا ببیند میانه میدانش خالی است. در تعدد توپ هایی که به پشت دفاع پرسپولیس رفت، دقت کنید. خط دفاعی، بویژه ۲ نفر میانی روز خوبی نداشتند اما ساده تر از این تحلیل امکان ندارد.
اشکال در جاهای دیگر هم بود. آنروز فرزاد آشوبی به عنوان هافبک دفاعی چه می کرد. او برای نبردهای اول کجا بود که بازیکنان مقاومت بی دغدغه نفوذ می کردند. او هم باید روی صندلی متهمان بنشیند اما آیا از خود پرسیده اید یک هافبک می تواند چه مقدار از عرض زمین را پوشش دهد؟ آیا فکر کرده اید، دفاعی که برای انجام کارهای خود مشکل داشت، چرا آنقدر جلو می رفت که در نبردهای یک سوم میانی زمین شرکت کند؟ آیا احساس نکردید، پرسپولیسی که برای خود چهار خط بازی تعریف کرده است، یک خط هافبک هم ندارد؟ آیا دقت کرده اید سرخپوشان به ۲ گروه ۴ نفره مدافع یا مهاجم بدل شده اند که با ۲ نفر به هم متصل می شوند؟
آیا بهتر نیست به جای ۱-۳-۲-۴ بگوییم۴-۲-۴؟ آشوبی و باقری باید توان چندکیلومتر حرکت، چندبار استارت زدن و دویدن با چه سرعتی را داشته باشند، تا بتوانند تمام عرض زمین را پوشش دهند، تازه این در صورتیست که فرض کنیم کریم باقری اینقدرجلو نرود؟ اما اگر اینکار را نکند، تکلیف آن ۴ نفر جلو که کمتر عقب می آیند چیست؟ چه کسی توپ را تا آنجا ببرد؟ تک صحنه ها را فراموش کنید. ما درباره تمام لحظاتی صحبت می کنیم که توپ دست حریف بود. البته در این بین باید به عقب آمدن های نیکبخت و بادامکی اشاره داشته باشیم اما با این وجود بازی خلوت پرسپولیس در خط میانی و مهره های فراوانی که در این منطقه وجود دارد، غیرقابل باور است.
بعد از این توضیحات، دوباره می پرسیم؛ کادر فنی پرسپولیس از بازیکنان خود چه می خواهد؟
آیا اگر فرانسه قصد داشت این سیستم را با همین شیوه در جام جهانی ۹۸ اجرا کند اصلاً شانسی برای صعود از گروه خود داشت؟
می گویند پرسپولیس می تواند به راحتی ۹۰ دقیقه بازی کند اما ۹۰ دقیقه چگونه دویدن؟ یعنی اینکه بازیکن پرسپولیس می تواند با بازی در یک طول ۳۰ متری، ۹۰ دقیقه بدود، یا اینکه اگر در ۵۰ تا ۶۰ متر از طول زمین هم بازی کند، بازهم می تواند ۹۰ دقیقه بدود؟
اگر گزینه دوم صحیح است، پس چرا این اتفاق روی نمی دهد؟ آیا شیث رضایی تنها بازیکنی بود که برای خودش کار می کرد یا نفرات دیگری هم هستند که کار خودشان را می کردند. البته کاری را که صلاح می دانند نه کاری که به آنها محول شده است؟
آیا جرأت فکر کردن به این نکته وجود دارد که ممکن است، پاشنه آشیل پرسپولیس همانجا باشد که سوپراستارهایش بازی می کنند. ستاره هایی که به نظر در هر بازی فوق العاده هستند؟ البته نه اینکه به توانایی های آنها شبهه ای وارد کنیم. مشکل پرسپولیس اصلاً فردی نبوده، بلکه تیمی است و البته سرخپوشان نیاز به یک بازنگری جدی در ساختار و سازماندهی تاکتیکی خود دارند.
به هرحال ۱-۳-۲-۴ که توسط فرانسوی ها خلق شد و به کمال رسید متفاوت با آن چیزی تعریف و اجرا می شود که پرسپولیس آن را به نمایش می گذارد و دراین بین با کمی جدیت، برداشتن حاشیه امنیت از کنار نامهای بزرگ و توجه به فضاهای خالی موجود در مناطق بازی سرخپوشان می تواند بخش عمده اشکالها را برطرف کند، البته اگر بدنها توان اجرای دستورات را داشته باشد. به هرحال تیمی که فلسفه اش را بر اساس ابتدا گل نخوردن و سپس گل زدن بنا نهاده است، نمی تواند امیدوار باشد که کمربند میانی زمین را رها کند و فقط با تدبیر حملات مکرر در تمام ۹۰ دقیقه، حریف را از خیال حمله کردن منصرف کند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی