واژه شهروند در متن جامعه هنوز مهمانی ناخوانده است

در گذشته مردم که در روستاها آزادانه زندگی می‌کردند، به سرعت خود را در فضایی دیدند که آزادی آن‌ها محدود و آن‌ها را تحت یک سری قوانین خاص قرار داده بود. این مکانی جایی نبود غیر از شهر...
زندگی در شهر نیاز به قوانین، ارتباطات و تعاملات خاص خود دارد و هرگونه وقفه، کوتاهی و نادیده‌ گرفتن قوانین و آداب شهرنشینی و رعایت نکردن حقوق دیگران، تنش‌ها، خشونت‌ها و ناملایمات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بسیاری را دامن می‌زند.
درست است که شهرنشینی خود به معنای زندگی در شهر است، ولی آیا واقعا زندگی در شهر بدون قوانین خاص با تراکم زیاد، هویت‌های گوناگون و انتظارات زیاد امکان‌پذیر خواهد شد. اینجاست که مفهوم "شهروندی"، شهرنشینی را پر محتوا و معناتر می‌کند.
شهرنشینی یعنی اینکه افراد دارای فرهنگ شهرنشینی باشند و شهروند یعنی اینکه قوانین همان شهر را رعایت کند. حال سوال این است که در چه شرایطی فرد خود را شهروند می‌شناسد و کدام مجموعه از صفات و خصلت‌هاست که به فرد شهرنشین، درکی از شهروند بودن می‌دهد؟
گی ارمه، در کتاب فرهنگ و دموکراسی می‌نویسد، شهروندی فقط از لحظه‌ای آغاز می‌شود که انسان درها را به روی کسانی که با او فرق دارند، بگشاید. شهروند کسی است که قواعد سلوک دموکراتیک را می‌داند و ارزش‌های اخلا‌قی آن را می‌شناسد.
شاید واژه شهروند در میان کتاب‌ها و روزنامه‌ها غریبی نکند، اما در متن جامعه هنوز مهمانی ناخوانده محسوب می‌شود تا جایی که خود اداره‌کنندگان شهر نیز در مدار این قوانین نشان غریبی دارند.

منبع : خبرگزاری ایسنا