یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا
ناهمسانیها، ناهمگونیها
انسانشناسی شهری، بهعنوان تخصصی ویژه در انسانشناسی فرهنگی، پس از جنگ جهانی دوم درست زمانی که وضعیت اقتصادی ـ سیاسی جدید سبب رشد گسترده و انفجارآمیز شهرها در مناطق توسعه یافته و در حال توسعه جهان شد، شکل جدی بهخود گرفت.
این فرایند جدید شهرنشینی نیمی از جمعیت جهان را بهطور مستقیم به درون مراکز شهری سوق داد و منجر به گسترش بینظمی اجتماعات و سازمانیافتگی مجدد اشکال اجتماعی و ارزشهای فرهنگی و به وجود آمدن خصوصیات فرهنگی جدید شد. در واقع این نوع شهرنشینی که شکل مدرنی از شهرنشینی بود، برحسب اصول کاملاً متفاوتی سازمان یافته و با اصولی که در دوران پیشین، شهرهای ما قبل مدرن را از روستاها جدا میکرد، تفاوت داشت.
تغییر و تحول به وجود آمده در شهرها و افزایش و رشد سریع جمعیتهای شهری در شهرهای مدرن و پیامدهای آن و ظهور خصوصیات فرهنگی جدید و خردهفرهنگها و همچنین تنوع قومی و بحث همجواریشان، انسانشناسان را برآن داشت تا از حوزه کلاسیک که مربوط به قلمرو جغرافیایی اقوام ابتدایی و بومی بود، به جوامع پیچیده یعنی جامعه شهری توجه کنند.
اگر زمان تقریبی شکلگیری انسانشناسی شهری را سال ۱۹۴۰ در نظر بگیریم، با سه دوره دو دههای در این زمینه مواجه میشویم، که مهمترین موضوعات در این سالها شکلگیری انسانشناسی شهری و روششناسی کلاسیک انسانشناسی و چگونگی انطباق آن با محیط شهری است.
در حقیقت با آغاز جنگ جهانی دوم و تغییرات سریع در سراسر جوامع بشری، انسانشناسان روند مطالعاتی خود را که ابتدا موسوم به جوامع ابتدایی بود، تغییر داده و به واقعیتهای زندگی اجتماعی مدرن توجه کردند. این مطالعات از دهههای چهلوپنجاه میلادی آغاز شد و انسانشناسان به نقش شهرها که در جهان امروز باعث تغییرات عمدهای در شیوه زندگی و شکلگیری تعاریف فرهنگی جدید شدهاند، توجه کردند.
در این دوره نگرش ضداستعماری در کشورهای تازه به استقلال رسیده، بهدلیل مهاجرت و اقامت تعداد کثیری از نخبگان بومی کشورهای غربی برای آموزش در دانشگاههای آنها، بر سایر دیدگاهها غالب بود و از آنجایی که اغلب انسانشناسان در همین محیطهای استعماری به مطالعه میپرداختند، نوعی نگاه استعماری بر شهرسازی این دوره غالب شد.
از سوی دیگر در انسانشناسی شهری، روششناسی این شاخه از انسانشناسی اهمیت پیدا کرد تا آنجا که متفکران این حوزه پس از معرفی دو روش پایهای و اساسی انسانشناسی که عبارت است از مشارکتگرایی و کلگرایی، سؤالاتی در مورد به کار بردن این روششناسی در جامعه شهری مطرح میکنند.
برای مثال بهدنبال پاسخ این پرسش هستند که با توجه به اینکه روششناسی انسانشناسی برای مطالعه بر جوامع کوچک و عناصر و اطلاعرسانهای محدودی طراحی شده است، گذر به شهر با پیچیدگی و تنوع و فراوانی عناصر آن چگونه امکانپذیر خواهد بود؟ آیا گستره و حجم بزرگ شهر سبب نخواهد شد که مطالعهٔ انسانشناس شهری سطحی و کمعمق شود؟ و برای پاسخ به این سؤالات و بهکار بردن روششناسی دقیق که به تحریف واقعیت جامعه شهری منجر نشود، کاربرد شیوه خاصی را در روششناسی توصیه میکند.
انسانشناس با این تمهید روششناختی است که میتواند یک متن یا یک پدیده را مورد بررسی دقیق قرار دهد. تمهید روششناختی توصیه شده این افراد برای بررسی متن شهری، محدود کردن حوزه میدانی و انتخاب یک زمینه فرهنگی مشخص در جامعه کلانشهری است.
فاطمه نوری
منبع : همشهری آنلاین
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران مجلس شورای اسلامی مجلس حجاب دولت سیزدهم دولت جمهوری اسلامی ایران گشت ارشاد پاکستان رئیسی امام خمینی رئیس جمهور
هواشناسی تهران سیل پلیس شهرداری تهران قتل کنکور وزارت بهداشت فضای مجازی سلامت سازمان هواشناسی پایتخت
قیمت دلار خودرو قیمت خودرو بازار خودرو دلار بانک مرکزی قیمت طلا سایپا مسکن ایران خودرو تورم مالیات
سریال سینمای ایران تلویزیون سینما موسیقی سریال پایتخت قرآن کریم فیلم مهران مدیری کتاب
خورشید
اسرائیل رژیم صهیونیستی آمریکا غزه فلسطین جنگ غزه روسیه چین اوکراین حماس عربستان ترکیه
فوتبال پرسپولیس استقلال بازی فوتسال جام حذفی آلومینیوم اراک تراکتور سپاهان باشگاه پرسپولیس تیم ملی فوتسال ایران بارسلونا
هوش مصنوعی تبلیغات فناوری سامسونگ ناسا اپل بنیاد ملی نخبگان آیفون نخبگان
دندانپزشکی خواب کاهش وزن بارداری مالاریا