بی‌”محمد” گل نروید در زمین

آه- امشب با دو دست عشق و غم
دامن دل را گرفتم باز هم
شعله‌ور از اشک نیلوفر شدم
امتداد یک گل پرپر شدم
سخت باشد ای گروه مومنین
سوگ جانکاه “رسول‌الله” دین
این “حسن”‌فرزند زهرا- مجتباست
این طلوع غم- غروب مجتباست
عاشقان چون شعله پرپر می‌زنند
نوحه می‌خوانند و بر سر می‌زنند
شام ماتم، روز زاری گشته است
سیل گل در کوچه جاری گشته است
شاعر گل‌های سرخ و پرپرم
می‌زند غم، آسمان را بر سرم
آسمان دیده محاق ماه دین
سوگ خورشید است امشب در زمین
گریه کن ای عشق! مولا رفته‌است
“سید بطحا” ز دنیا رفته است
فخر عالم، افتخار آدم است
“سید بطحا” بزرگ عالم است
غیر حیدر آن امام مفتخر
کیست بعد از او کند شق القمر
باغ و بلبل در عزایش دیده‌اند
“چهارده گل”‌در “فدک‌” پژمرده‌اند
ختم شد بر “آل احمد”‌ منقبت
حضرت عشق است ختمی مرتبت
خاتم خوبان و از عالم سر است
این “محمد”‌آخرین پیغمبر است
‌یا مقلب در صفات مومنین
‌یا محول در قلوب صالحین
در بهار عشق تو گل کرده‌ام
شیعه‌ام، یعنی تکامل کرده‌ام
شیعه یک روضه‌ست، او رضوان دین
بی‌محمد گل نروید در زمین
رحمت حق مثل باران می‌شود
آسمان، الله گویان می‌شود
روح را گلخانه تکبیر کرد
چشم‌هایش عرش را تکثیر کرد
او تماشا باغ نیت کرده بود
او سفرها در مشیت کرده بود
مکه دیگر جای شور و وجد نیست
“مصطفی” در سرزمین نجد نیست

مشهد مقدس: شجاع‌الدین ابراهیمی

منبع : روزنامه رسالت