سال‌های دور از بازی تدارکاتی

بازی تدارکاتی، بازیکنان لژیونر و اردوی تدارکاتی. تیم ملی ما در هیچ زمانی نتوانسته هر سه این عوامل تاثیرگذار را یکجا داشته باشد.
از وقتی پای بازیکنان ما به کشورهای خارجی باز شد و طبق مقررات بین‌المللی فوتبال، آنها متعهد به بازی در باشگاه‌های خود طبق ضوابطی شدند ، تیم ملی ما نتوانست مثل آن زمانی که بازیکنان ملی مانند یک قبیله در کنار دریاچه آزادی اطراق می‌کردند ، دور هم جمع شوند.
در وضعیت فعلی و تا وقتی این مهاجرت‌های خواسته و ناخواسته ادامه داشته باشد، همین وضعیت را داریم و نمی‌توانیم برای جمع‌آوری همه این عوامل، معجزه‌ای انجام دهیم. تنها راه باقیمانده رو آوردن به راه‌هایی است که دیگران از سر همین ناچاری‌ها رفته‌اند.
دیگر در کمتر جایی می‌توانیم اردوهای طولانی‌مدت ببینیم. معمولا برای بازی‌های ملی، زمان محدودی وجود دارد و گاهی مربیان تیم‌های ملی برای هماهنگی بازیکنان از چند ساعت پرواز در هواپیما هم استفاده می‌کنند.
اردوهای تدارکاتی به سبب زندگی مشترک بازیکنان می‌تواند مفید باشد. در اختیار داشتن نفرات به مربی این امکان را می‌دهد تا به اندازه کافی وقت لازم برای انتقال خواسته‌‌هایش به بازیکنان در اختیار داشته باشد و از همه مهم‌تر، زندگی اردویی درک بیشتری بین نفرات به وجود می‌آورد.
اما این اردوها، بنا به دلایلی مضراتی هم دارد، مثل دوری از خانواده، کم‌حوصلگی و دور شدن از فضای زندگی همیشگی که بازیکنان را دچار ناراحتی‌های روحی می‌کند و امروز هم که تلفن همراه بخشی از زندگی این قشر را تشکیل می‌‌دهد، ناخواسته گرفتاری‌هایی برای آنها به وجود می‌آید.
حال آن که برای رها شدن از این وضعیت باید فکری کرد و در بررسی‌های کارشناسانه فهمید که فواید این‌گونه اردوها در چیست، بویژه آن‌که چنین اردوهایی هزینه‌‌های سنگینی را بر ما تحمیل می‌کند.
اگر ما بازی تدارکاتی نداشته باشیم که معمولا مدت‌هاست با این وضعیت مواجهیم. برپایی این‌گونه اردوها دلیلی ندارد و باید پذیرفت که راه چاره این نیست که تیم ملی خود را حداقل از بازی‌‌های دستگرمی داخل محروم کنیم و در جایی اسکان یابیم که هر تیمی قادر به حضور در آن شهر و منطقه نیست. پس بهتر بوده و است که با همین حداقل بسازیم.

علی رئیسی‌

منبع : روزنامه جام‌جم