جدایی طلبی زیر چتر حمایت آمریکا

بسیاری از لیبرال ها در آمریکا از دالایی لاما و مخالفان جمهوری خلق چین حمایت می کنند، همین طور جورج دبلیو بوش، سازمان سیا و دیگر دولت های سرمایه داری و رسانه های آنها.
لیبرال ها در ایالات متحده مدعی هستند که تبت به وسیله دولت چین قبضه شده است. آنها توجیه می کنند که دالایی لاما فردی است صلح جو، کسی است که وفاداری تقریباً همه تبتی ها را با خود دارد اما چین او را مهار می کند. البته طیفی از منتقدان از روی خلوص نیت و صمیمانه معتقدند که آزادی های فردی در تبت باید حفظ شود و حق خودمختاری آن نادیده گرفته نشود.
با این حال این افراد با نفوذ اطلاعات غلط،، استعداد ذهنی موشکافانه خود را از دست داده اند، دینامیک طبقاتی و اجتماعی در تبت را نادیده گرفته و در نظر نمی گیرند و یا شاید اطلاع ندارند که اکثریت وسیعی از مردم چین از جمله مردم تبت با جنبش جدایی طلبانه مورد حمایت آمریکا مخالفند.
با توجه به این که جورج دبلیو بوش در جهان امروز نمادسیاست سلطه است، باید در این مورد تعمق و تأمل کنیم که چرا بوش در سال ۲۰۰۷مدال طلای کنگره را در جشنی عمومی که تبلیغ بسیاری درباره آن شده بود به دالایی لاما اهدا کرد بوش هرگز چنین جشنی را برای یک شخصیت سیاسی صادق برگزار نکرده است او به دالایی لاما به همان شیوه ای می نگرد که به احمد چلبی، پیش از تهاجم به عراق می نگریست، یعنی به عنوان ابزاری مفید برای اهداف امپراتوری آمریکا.
چگونه افراد مترقی درماجرای تبت می توانند در همان جهتی عمل کنند که بوش، سیا و راست های افراطی هستند چگونه می توان توضیح داد تناقض حمایت افراد مترقی را از حرکتی که از طرف مبلغان و پشتیبانان امپراتوری آمریکا و شرکای اروپایی آن تأمین مالی می شود و حمایت از کسانی که چین را پیش از انقلاب۱۹۴۹ به مدت یک قرن تمام غارت کردند، تحقیر کردند و در آن دو دستگی و اختلاف ایجاد کردند البته این امر معمای چندان پیچیده ای هم نیست. با درک تأثیر تبلیغات مؤثر سیا که از دالایی لاما و طبقه حاکم قدیمی تبت که امتیازات و رعیت های خود را از دست داده اند حمایت می کند، این معما حل می شود. پس از انقلاب چین، تبلیغاتی از این دست مدام در رسانه های غربی تکرار می شود و بر رأی و نظر مردم آزاده هم تأثیر گذاشته است.
دالایی لاما تاریخی طولانی در همکاری نزدیک با دولت آمریکا دارد. در واقع او و حامیانش از دهه ۱۹۵۰ در لیست همکاران سیا بوده اند. بودجه سازمان های بین المللی هواخواه جدایی طلبان تبت، همه به وسیله اعتبار ویژه برای دموکراسی (NED) تأمین می شود که بودجه آن را وزارت خارجه آمریکا و سازمان سیا می پردازند. به گزارش تاریخ نویس، دان آلن وینستین بیشتر آنچه را که NED امروز انجام می دهد ۲۵ سال پیش به طور علنی به وسیله سیا انجام می شد.
NED، دالایی لاما و گروه های جدایی طلب تبت را تأمین مالی می کند. این سازمان همچنین، منبع مالی مخالفان آمریکایی هوگو چاوز رئیس جمهور ونزوئلا، مخالفان رئیس جمهور سابق هائیتی، جین برتراند آرستید و مخالفان انقلاب کوبا هم هست. این سازمان هزینه جنگ کنتراهای رونالد ریگان را هم علیه ساندنیست ها در نیکاراگوئه پرداخت می کرد.
قبل از تغییر هر رژیم، کودتا و تهاجم، سیاست آمریکا این است که دولت مورد نظر را چهره ای اهریمنی ببخشد: تهاجم به پاناما در سال ،۱۹۸۹ حمله به عراق در سال های ۱۹۹۱ و ،۲۰۰۳حمله به هائیتی در نیمه اول دهه ،۱۹۹۰ بمباران های مهلک و منهدم کننده هوایی به یوگسلاوی در ،۱۹۹۹ کودتای نظامی در ونزوئلا در سال ۲۰۰۲ و تهدید های جدید علیه ایران نمونه های بارز این سیاستند.
تنسین جیاتسو که با عنوان دالایی لاما شناخته می شود و رهبر جنبش مخالفان تبتی است، بیش از ۵۰ سال است که به وسیله واشنگتن تأمین مالی و سیاسی می شود. او رهبر مذهبی بودایی های تبت است و فرمانروای سابق تبت و پادشاه خدای گونه سیستم فئودالی تبت تا سال ۱۹۵۹.
تبت مدت های طولانی به عنوان بخشی از چین شناخته می شد. این امر دست کم به قرن سیزدهم برمی گردد . فرمانروایان تبتی دارای اختیارات محلی بودند ولی اداره امور خارجی و دفاع در دست حکومت مرکزی چین بود. در سال ۱۹۰۶ بریتانیا حاکمیت چین بر تبت را به رسمیت شناخت.
طی تبادل گزارش ها ی دیپلماتیک بین بریتانیا و ایالات متحده در ،۱۹۴۳ واشنگتن اعلام داشته بود که دولت آمریکا اینگونه برداشت کرده است که قانون اساسی چین تبت را از بدو تأسیس خود در فهرست مناطقی که جمهوری چین را تشکیل می دهند قرار داده است؛ دولت آمریکا هیچ گاه این ادعا را زیر سؤال نخواهد برد.
پس از ۸ سال مخالفت شدید حاکمان فئودال تبت، رهبری انقلاب نوین چین تصمیم گرفت نظام برده داری را از بین ببرد. دالایی لاما ۱۰ مارس ۱۹۵۹ را برای یک واکنش شورشی مردم تبت تعیین کرد. ارتش آزادی بخش مردم چین به مدت ۱۰ روز در پادگان ها ماندند، در حالی که نیرو های دالایی لاما مرتب دست به حمله می زدند. شورش به این دلیل که از حمایت مردمی برخوردار نبود و به مناطقی در اطراف لهاسا محدود می شد، به شکست انجامید. دالایی لاما به طرف هند گریخت و سرانجام در دهارا مسالا پیاده شد. در آنجا با طرف های آمریکایی روابط طولانی و نزدیکی برقرار کرد. دو برادر او پیش از خود او به خارج از تبت رسیده بودند. جواهرات دالایی لاما پیش از خودش به خارج از کشور رسید و بخش کوچکی از ثروت او هم به نپال و یونان منتقل شد.
مطالعه ای در اوضاع اجتماعی و معیشتی تبت در سال ۱۹۴۰ شرایط بسیار اسفناک مردم را نشان می دهد. ۳۸ در صد خانواده ها هرگز به چای دسترسی نداشتند، از گیاه های خودرو به جای چای استفاده می کردند و یا «چای سفید» - یعنی همان آب - می نوشیدند. ۵۱ در صد، امکان مصرف کره را نداشتند (در حالی که چای و کره گاو های تبتی محصول عمده آنها بود) و ۷۵ در صد خانواده ها مجبور بودند علف هایی را با استخوان های گاو برای خوردن بپزند و آن را با آرد نخود یا آرد جو مخلوط کنند. (۱)
آموزش و پرورش تقریباً وجود نداشت و آنچه بود به اشراف و درباریان اختصاص داشت. شرایط بهداشت بسیار اسفبار بود. تقریباً ۹۰ در صد مردم بیماری های آمیزشی داشتند و حدود ۳۰ در صد به بیماری آبله مبتلا می شدند.(۲) در سال ۱۹۵۹ مرگ و میر اطفال ۴۳۰ مرگ در برابر ۱۰۰۰ تولد بود و میانگین امید به زندگی۳۵‎/۵ سال بود. (۳)
اعتقادات خرافی عمیق و کنترل شدید مذهبی به وسیله روحانی های بودایی بر توده ها و مجازات های سخت، از جمله مرگ، برای هر نوع نافرمانی به طور مؤثری مردم را از زیر سؤال بردن شرایط و یا طغیان دور نگاه می داشت.
پیشرفت های کنونی تبت را اگرچه نمی توان با مناطق بسیار پیشرفته چین مقایسه کرد ولی طی ۵۰ سال گذشته در زندگی مردم تبت تحولات بزرگی پیش آمده است. مرگ و میر اطفال از ۴۳۰ مرگ در برابر ۱۰۰۰ تولد، به ۶‎/۶۱ تا ۲‎/۴۵ در هر هزار رسیده است در حالی که در دهه ۱۹۵۰ تنها ۲ در صد کودکان در سن مدرسه رفتن امکان می یافتند به مدرسه بروند، امروز این رقم به ۸۵‎/۸ رسیده است. البته هنوز نیاز به افزایش سطح تعداد دانش آموزان دبیرستان وجود دارد. ۶۳۴۸ تخت بیمارستانی در منطقه و ۸۹۴۸ پرسنل پزشکی، از حد متوسط سرانه ملی چین هم فرا تر رفته است.
صنعت گردشگری پیشرفت زیادی کرده است، به ویژه با ساختن دو خط آهن عمده از چین مرکزی به تبت که از لحاظ ارتفاع، در مرتفع ترین نقطه جهان قرار دارد. ۴ میلیون توریست در سال ۲۰۰۷ به تبت مسافرت کرده اند - ۶۰ در صد بیشتر از سال ۲۰۰۶.
در اواخر دهه ۱۹۵۰ و در دهه ۱۹۶۰ سازمان سیا صد ها نفر از تبعیدی ها را برای عملیات های اپوزیسیونی تربیت کرده است. این امر در پایگاه هایی از سیپان تا ویرجینیا انجام شده است، از جمله در مرکز عملیات تبتی ها - کمپ هیل در کوه های راکی کلرادو.
ایستادگی در مقابل این فعالیت های سنجیده علیه چین دشوار است. رسانه های پرنفوذ و سیاسی غرب، برنامه ریزی بسیار استادانه ای را طراحی کرده اند تا سیمای چین را تخریب کنند و برای نیروهای بومی که که مورد علاقه آمریکا هستند اعتبار کسب کنند. این امر دلیل بیشتری به دست می دهد برای این که افراد واقع بین و منتقد سیاست بین المللی درباره این موضوع به تعمق بیشتری بپردازند. نمی توان با تحریم های اقتصادی، عملیات سری و مداخله نظامی تبتی ها را وارد یک بازی خونین کرد و نام آن را جنبش رهایی بخش نهاد.

ترجمه پوراندخت مجلسی‎/ منبع: پی اس ال
۱‎/Washington Post, Septembe ۲۲, ۱۹۹۱. Cited in William Blum, Rogue State:AGuide to the Worlds Only Superpower (۲۰۰۰),۱۸۰.
۲‎/ A. Tom Grunfeld, The Making of Modern Tibet (Armonk, New York: London, England: M.E.sharep,Inc., ۱۹۹۶),۱۶.
۳‎/Ibid.

منبع : روزنامه ایران